Читать книгу In die blou kamp - Dana Snyman - Страница 12

Skyfievertoning, 1972

Ons sit in oom De Wet en tannie Rina se sitkamer. Dis donker buite. Ons het klaar in die eetkamer geëet, nou gaan ons na die skyfies kyk wat oom De Wet in die Heilige Land geneem het. Israel.

Oom De Wet en tannie Rina was saam met ’n toergroep soontoe met ’n vliegtuig.

In die middel van die vertrek staan oom De Wet se skyfieprojektor op ’n tafeltjie. Teen die muur voor die showcase is die wit skerm reeds opgeslaan.

Elke skyfie is ’n foto, een wat oom De Wet met ’n skyfiefilm in sy kamera geneem het. Die mense by die filmplek in Kimberley waar hy sy films ingegee het, het die ontwikkelde foto’s dan in ’n kartonraampie geplaas. Dit is jou skyfie. Om na die skyfie te kyk druk jy dit in die projektor, wat dit groot op die wit skerm wys.

Oom De Wet gaan sit op ’n stoel by die tafel waarop die projektor staan. “Goed, Mammie,” sê hy vir tannie Rina. “Sit maar vir ons die lig af.”

Die sitkamer raak donker, dan skakel oom De Wet die projektor aan. Die eerste skyfie is een wat oom De Wet op die lughawe geneem het van hul Israel-toergroep, maar net ’n gedeelte van die skyfie wys op die skerm. Die ander gedeelte wys op die mat voor die skerm.

“Ons sal die projektor ’n bietjie moet lig,” sê oom De Wet. “Bring gou vir ons die foonboek, Mammie.”

Tannie Rina bring vir oom De Wet ’n telefoongids en hy skuif dit onder die projektor se voorkant in. Nou kan ons die hele toergroep op die skerm sien staan, met hul toerleier, ’n dominee van Johannesburg, voor in die middel in ’n hemp en ’n das. Dis soos om ’n fliek te kyk waarin niemand praat of beweeg nie. Ek gaan lê op die mat langs die projektor. Oom De Wet wys vir ons die lughawegebou in Israel waar hulle geland het. Hy wys vir ons Jerusalem se strate, smal stegies met ou geboue aan weerskante.

“Om te dink,” sê Ma. “Jesus het die stad daar, presies daar, op die rug van ’n donkie in gery.” Sy praat in Pa se rigting in die donker. “Dis tyd dat ons ook begin spaar vir ’n Israel-toer, Gogga.”

Op die skerm is die beeld van ’n brood, so ’n plat brood van naby afgeneem. “Dis een van die ongesuurde brode waarvan ons in die Bybel lees,” sê oom De Wet. “Dit was in Bethlehem.”

“Was dit nie in Nasaret nie, Pappie?” val tant Rina hom in die rede.

“Nee, dit was Bethlehem, Mammie.”

Oom De Wet wil ’n volgende skyfie in die projektor druk, maar hy huiwer. “Ek dink ek moet hierdie een vir laaste hou.” Hy sit dit eenkant neer. “Dis Golgota.”

“O ja,” sê tannie Rina. “Hulle moet Golgota laaste sien. ’n Ongelooflike plek.”

Hy druk ’n ander skyfie in. Op die skerm werk ’n klomp mense in ’n groentetuin. “Dis op een van hul kibboetse geneem,” sê oom De Wet. “Dis hul plase. Die Jode doen al hul werk self. Daar’s mos nie naturelle nie.”

Dan is daar ’n hoë muur op die skerm met ’n klomp mense voor. “Dis die Klaagmuur in …” Oom De Wet maak sy sin nie klaar nie. Die sitkamer is skielik donker. “Dis die bulb,” sê oom De Wet. “Die projektor se bulb het geblaas. Ai.”

“Het jy ’n spaar een?” vra tannie Rina.

“Nee, Mammie. Jammer. Ek sal een kry wanneer ons weer Kimberley toe gaan.”

Tannie Rina skakel weer die sitkamer se lig aan. Ons kyk deur nou ogies na mekaar. “Ek’s nou jammer, mense,” sê oom De Wet, “maar ’n mens is deesdae so uitgelewer aan die tegnologie.”

Tannie Rina haal ’n bottel water uit die showcase. Hulle het dit in Israel volgemaak met water wat uit die Jordaanrivier kom. Hulle volgende kleinkind gaan met daardie water in die kerk se doopvont gedoop word.

Die grootmense se stemme dreun en dreun.

Later raak Ma liggies aan my arm. “Kom, kom,” sê sy. “Oom De Wet sal volgende keer vir ons Golgota wys.”