Читать книгу In die blou kamp - Dana Snyman - Страница 15

Amulet

Touwsrivier-stasie. Laatmiddag. Ons staan met ons gesigte na die weste gedraai, ek en Johnny April. Hy wag vir ’n trein.

Ek is bang vir nog ’n aand in nog ’n vreemde kroeg.

“Meneer rook seker nie,” sê hy en haal ’n pakkie BB-tabak en ’n opgevoude stuk koerantpapier uit sy broeksak. Hy sit die pakkie op die perron neer en vou die papier oop. Hy skeur ’n reep papier hier teen die kant af. Die res vou hy op en druk dit terug in sy broeksak. Nou begin hy werk aan sy zol. Eers lê hy die papier op die perron neer, dan lig hy die pakkie BB, maak dit oop en strooi ’n netjiese walletjie tabak op die papier.

Tydsaam, afgemete, begin hy die papier toerol met sy benerige vingers. “Jou twak moenie te styf wees nie.” Dis asof hy dit meer vir homself as vir my sê. “Jou twak moet lekker los wees.”

Hy laat gly die toegerolde buisie papier deur sy mond, laat sak dit weer, druk-druk weer aan die tabak daar binne. Hy doen dit saggies, amper liefderik. “Jou twakkies moet bymekaarkom daar binne. Kom jou twakkies nie bymekaar nie, suig jy lug.”

Hy sit die zol op die perron neer, versigtig, amper asof hy bang is dit gaan breek. “Waar’s my metsjies?” Hy klap op sy sakke op soek na sy vuurhoutjies.

Hy wikkel ’n vuurhoutjie uit die dosie, lig die zol weer, en stamp-stamp met die vuurhoutjie by die zol se punt in. “Jou vuur moet kan deurhardloop. As jou vuur nie deurhardloop nie, help dit jou niks.”

Hy skraap die vuurhoutjie se kop oor die dosie en toe is daar ’n vlammetjie, wankelend tussen sy vingers. Ek gee ’n tree of twee na links om die koel luggie wat van die dorp se kant af stoot te help afskerm.

Johnny April se lyf buig vooroor, na die vlammetjie toe. Toe raak sy wange hol, en daar is die wilde reuk van zol in die lug terwyl die rook in slierte rondom ons hang, talmend, voor die donker kom.