Читать книгу In die blou kamp - Dana Snyman - Страница 7

Avokado: Dag 1

Kom, Johannes, sê ek. Kom. Jy moet my help. Ek wil hierdie avokado se pit laat groei.

Ek wys vir hom die avokado – die grootste een wat ek by Checkers op Vredenburg kon kry – wat op die kombuiskas lê.

“Gaan ons hom by die grond plant?” vra Johannes.

“Nee, nee,” sê ek. “Ek sal jou wys. Ons gaan sy pit in ’n botteltjie water laat ontkiem.”

Ek haal ’n skerp mes uit die laai en gee dit vir Johannes. “Jy is beter met sulke goed as ek, Johannes,” sê ek. “Sny hom oop, maar moenie die pit raaksny nie. Ek soek die pit.”

Johannes vat na die avokado, maar hy begin nie sny nie – nog nie. “Hoekom wil Ouboet dit doen?” vra hy.

My oorle ma het altyd avokadopitte in ’n botteltjie water aan die groei gekry. Later het sy dit in die grond uitgeplant, dan het dit ’n boom geword. “Ek sê mos, Johannes,” sê ek. “Ek wil hom laat groei.”

Hy vat die avokado in sy een hand vas en laat die messie se lem deur die groen vlees gly, stadig, versigtig, in die rondte.

Ek het ook ’n bottel agurkies en ’n dosie vuurhoutjies by Checkers gekoop. Ek haal ’n Tupperware-bakkie uit die kas en gooi die agurkies daarin uit. Ek wil net die botteltjie hê. Ma het geglo jy laat ontkiem ’n avokadopit in ’n agurkiebottel.

Die avokado is nou middeldeur. Johannes trek die twee helftes van mekaar af. In die middel van die een helfte lê die pit.

Dis ’n mooi, groot pit, hoor ek Ma sê. My ma, wat ek nou in my middeljare, meer as tien jaar ná haar dood, eers deur myself leer verstaan. My ma wat knaend Valiums gedrink het en ook party dae net in die slaapkamer wou bly lê agter toegetrekte gordyne. Op elke dorp waar ons gewoon het, het sy ’n avokadoboom in die tuin agtergelaat.

“Wat nou?” vra Johannes.

“Haal nou die pit uit,” sê ek. “Moet hom net nie seermaak nie.”

Johannes wikkel die pit versigtig uit die holte en hou dit tussen sy duim en wysvinger vas.

“Nou moet ons drie vuurhoutjies in die pit druk,” sê ek en trek die dosie vuurhoutjies oop.

Ons druk die vuurhoutjies in die pit, een vir een, ek en Johannes. Toe gaan hou ek die botteltjie onder die kraan by die wasbak en tap water in totdat die pit se onderkant in die water hang, nes Ma altyd gemaak het.

Johannes stap saam met my na my skryfkamer toe, op met die trappe. Ek sit die botteltjie op die vensterbank neer waar die middagson val as dit sonskyn is. Buite reën dit saggies.

Stil staan ons vir ’n paar oomblikke en kyk na die pit wat gekruisig in die water hang.

“Nou hy sal groei,” sê Johannes.

“Hy moet, Johannes,” sê ek, “anders weet ek nie.”