Читать книгу In die blou kamp - Dana Snyman - Страница 8

Tug

Die skoolhoof hardloop op die foto. Hy dra ’n pak klere en ’n gestreepte hemp, hy trek sy skouers terug en hou sy kop vooroor, asof hy koes vir iets. En hy hardloop.

Ek het die foto uit die koerant geknip, nou lê dit hier tussen die goed op my skryftafel. Dit was by ’n berig oor kinders wat by die Hoërskool Chris Hani in Khayelitsha naby Kaapstad in opstand gekom het nadat ’n matrikulant glo deur veiligheidswagte geslaan is omdat hy ’n selfoon by hom gehad het.

Die kinders het, volgens die berig, ook stoele en tafels by klaskamers se vensters uitgegooi en dit aan die brand gesteek.

Dis van hierdie kinders af wat meneer Madoda Mahlutshana, die skoolhoof, weghardloop in sy pak en sy langpuntskoene. Hy vlug, want party van die kinders gooi hom met klippe.

Sê nou so iets het gebeur toe ek op skool was?

Sê maar Beetge, of een van die ander krims in my klas, het weer nonsens aangejaag en daar was veiligheidswagte by ons skool en hulle het vir Beetge geslaan terwyl Kopbeen – meneer Van der Schyff, ons hoof – staan en kyk. Dan, opeens, is ons almal kwaad vir Kopbeen. Ons begin op Kopbeen skreeu en vloek, dan tel een ’n klip op en gooi dit na Kopbeen. Dan hardloop die waardige Kopbeen onwaardig vir ons weg in sy swart pak met die Rapportryerswapentjie wat op die lapel blink terwyl ons klippe na hom gooi. Hy hardloop na sy Mercedes-Benz wat voor die skoolsaal onder die bome staan, maar hy sien dis te laat, want van ons is klaar by die Benz. Ons skop duike in die wieldoppe en gooi die ruite stukkend. Ou Kopbeen hardloop buk-buk onder ons klippe by die skool se hek uit, in die straat af terwyl ons lag en fluit en skreeu, en terughardloop na die skoolgebou.

Dit is die eerste periode op Maandagoggend en ons gaan nie algebra by tannie Tienie Swanepoel hê nie. Tannie Tienie het haar reeds uit vrees vir ons in die stoortjie agterin haar klaskamer toegesluit.

Ons hardloop die klaskamer in, tel tannie Tienie se lessenaar op, dra dit by die deur uit en gooi dit oor die stoep se muurtjie. Ons lag en stoot ons arms in die lug terwyl die lessenaar twee verdiepings ondertoe tuimel en langs die vlagpaal in die vierkant val en breek. Ons bring ons stoele en tafels en gooi dit ook ondertoe. Ons ruk tannie Tienie se plakkate vol wiskundige formules van die mure af en steek dit aan die brand. Een trek sy gulp oop en pis in tannie Tienie se boeksak. Ons breek die klaskamer se ruite.

Ons hardloop met die stoep af, gryp die brandblussers van die mure af en gooi dit ondertoe.

Ons jaag vir Spyker, die houtwerkonderwyser, by sy klas uit. Een van sy Grasshopper-skoene val af. Ons lag en begin ou Spyker se Grasshopper vir mekaar skop.

Ek het die foto al deur ’n vergrootglas bekyk en probeer tel hoeveel kinders daarop is. Ek kom tot by honderd ses en dertig, maar daar kan meer wees, want die foto is effens uit fokus. Baie van die kinders lag. Dit lyk of sommige skree.

Meneer Madoda Mahlutshana se pak is nog nuut, want aan die bokant van die baadjie se linkermou is ’n etiket wat jy eintlik veronderstel is om af te haal wanneer jy die baadjie begin dra.

Meneer Mahlutshana hardloop in sy nuwe pak met sy bril op die punt van sy neus en skoene waarvan die lang punte in die grond wil vassteek. Hy hardloop oor die ordelike skoolterreine in my geheue, seuns eenkant, meisies anderkant, uit by die hek en deur die grense van my verstaan, met sy baadjiepante flappend agterna.