Читать книгу Solank verlange die sweep swaai - Danie Marais - Страница 11

By die ooievaarstee het ons ’n kombersie present gekry

met Madiba se glimlaggende gesig

as ’n pop art-patroon daarop gedruk.

Ons dogtertjie word saans styf

in die Madiba-kombers gewikkel

en wanneer sy só in die wiegie lê

vang die vreemdheid my:

Toe ek klein was, het ons nie lekker geweet

hoe Mandela lyk nie –

nes ’n mens nie mooi geweet het

hoe Antjie Somers of ’n terroris lyk nie.

Ek onthou die dag in 1990

toe Mandela vir die eerste keer

op Stellenbosch se oranje, baie blanjewit en blou kampus

kom praat het:

Daar was dreigemente van die AWB

en ’n bakleiery en ’n moerse gedoente

maar ek het te laat opgedaag

om enige iets behoorlik te sien.

Die vriendelike vryheidsvegter en staatsvyand nommer een

was toe net ’n mens

êrens in die massa.

Ek was ’n eerstejaar en ek wóú sien,

maar as ek gesien het, sou ek

net so min verstaan het

soos jy druppel mens toegewikkel

in blinde liefde

en die Madiba-kombers vannag

terwyl die Kaapse winter

onverstaanbare reënwoorde

teen ons rooi sinkdak mompel –

jy, klein heilige, met een kaboutervuis

soos “Amandla!” langs ’n fyn stralekrans

van goue babadons.