Читать книгу Solank verlange die sweep swaai - Danie Marais - Страница 16
In Woodstock skeur die wind
Оглавление’n week al lank.
Ons dak kraak soos die maste
van ’n ou seilskip in ’n storm
en die wolke maal en mor
oor Tafelberg se rand.
Aan die berg se voet lê die stad
oorbelig en deinserig
soos ’n ou poskaart.
In Stellenbosch het jou senuwees ingekonk
en jou wil jou versaak –
oor die telefoon sleep jou tong
en tussen die snot en trane deur
hoor ek nie mooi wat jy probeer sê nie:
wetie & seblief & slaappille & rotgif & drain cleaner
& hospitaal & uitgepomp & ingespuit & oukei, ja, oukei
is min of meer al wat ek verstaan . . .
In Woodstock skeur die wind
gepas
terwyl ek wag dat die telefoon weer lui.
As die wind gaan lê
sal dit stil en skoon en leeg wees,
maar terwyl die palmbome stuiptrek
en die telefoondrade skud
is dit moeilik om te glo.
In Woodstock teister die wind my
met wetie & slaappille & rotgif & jou groot sagbruin oë
en alles deurmekaar
en êrens lê jy soos my afgekapte hande
in ’n voorlopige lakengraf
en lek verdriet en dooie gebede in jou kussing.
Ek wens ek kon sê ek verstaan nie
hoekom mense in noodweer rotgif & slaappille
& hulle sagte lywe vol merke sny nie,
maar in Woodstock skryf die wind
jou wanhoop met stukkende wolke
huil jou woede deur die vuil strate en kartonmense
vir iemand om te hoor.
