Читать книгу Marike se laaste dans - Deborah Steinmair - Страница 14

'Kom ons fokof Joburg toe,” sê Die Skrywer op ’n dag.“Ek het baie vriende daar. Ons sal jobs kry. Got, hierdie valley is te benepe. Hulle leef ’n mens dood hier. Dis ’n klomp mompelende morone. Herkouende zombies. Masturberende nonne. Dis ’n bloedskandelike plakkerskamp. Ek is bang die AWB’s vergiftig my honde.

“Ons gaan bly in Melville. Jy sal aan die skilder gaan as jy hier wegkom, en skryf. Jy kan jou nie vir ewig hier op die plaas begrawe nie. Jy’s dit aan jou talent verskuldig. Jou kinders ly aan omgewingsarmoede. You dig? Hulle is briljante kids. Jy is dit aan hulle verskuldig. Moenie worry nie, ek sal vir ons almal kook. Ek is ’n huishen. Ek sal vir die kinders klavierlesse gee sodat jy kan tyd kry om te skilder.

“Ons kry ’n plek met ’n tuin, plant spinasie, tamaties, pampoen, kruie. Got.”