Читать книгу Aanspreeklikheid - Jaco Fouché - Страница 12

“Hoe rustig is dit nie,” sê my nuwe vriendin. “Ek kan vir altyd hier sit.” Haar gesig is grysblou soos haar hemp waar ons op die rotse oorkant die hotel sit. Tussen ons en die krans waarlangs die straat loop, steun en maal die branders in ’n vlak baaitjie. Dit het moeite geverg om tot hier te kom, in die donker oor die rotse. Ek is bewus van pyn in my regterheup, dof nog, maar ek voorsien die uiteindelike vervanging en die dae in die hospitaal, ek, ou man, nog uitgelewer aan tydelike vriendskappe sonder dat ek dit anders verkies. Maar nou sit ons met wyn en iets om te eet.

In die straat skyn die ligte. Voor die hotel staan twee busse geparkeer. Bo ons strek ligte mis soos ’n laag kant tussen die aarde en die sterre. Die wyn is lekker, laat my mond tussen slukke drogerig voel sodat ek weer drink.

“Dis goed om jou so te sien,” sê sy en hou ’n happie voor my mond. Reeds het ’n soort besitlikheid tussen ons ingetree: troetelnaampies volg seker binnekort. Sy het my vertel sy dink ek is te gespanne en moet die lewe leer geniet. Kyk nou net, daar is sy – ’n onlangse weduwee, en sy weet hoe om die lewe te geniet en sy weet wat goed is vir ’n man. Dit het sy my in die motor vertel.

Ek versit. Die rustigheid maak nie die rotse minder hard nie. “Ons moet iets by die hotel gaan drink,” sê ek.

“Hm, dis lekker hier. Kom ons bly eerder net hier.”

“Ek kom te min tussen mense. Dis ’n gemis.”

“Mense pla net. Kom ons wees selfsugtig en sluit die ander uit.”

“Ek ken ’n ander woord vir selfsug,” sê ek en streel haar voorarm. Ek kan die fyn haartjies voel, regop op die vel wat koel gemaak word deur die aandlug. “Solipsisme. Dis ’n filosofie. Maar ek sien dit beïndruk jou nie. Wat ek bedoel, is dat ons amptelik in die openbaar moet verskyn.”

“Jy bedoel ’n date?”

“Ja.”

“So is ons aan die date?”

“Ek dag ons is.”

Sy leun teen my aan, haar kop teen my skouer. Dan word die posisie of die rotse miskien ook vir haar ongemaklik en sy sit regop en drink van haar wyn. Dis asof ek haar heelnag kan dophou. ’n Gedagte kom by my op, iets oor die male gaze wat die blik is waarmee rolprentkameras kyk. Moet seker nie so staar nie. Skrik hulle af.

Haar mond is koel soos haar voorarm toe ek haar soen. Wyngegeur. Ons sit met ons gesigte teen mekaar, trek dan elkeen weg en kyk weer na die lig in die straat en die skynsel in die rustelose baaitjie.

“Jy moet vanaand na my toe kom,” sê sy.