Читать книгу Onse Vaders - Karin Brynard - Страница 4

Inleiding

INLEIDING

’n Dorre oneindigheid, dié ylbegroeide landskap. Vir so ver as wat die oog kan sien, lê dit in die laatsomerson en bak. Geen teken van lewe nie buiten ’n bergarend wat lui op die lugstrome dryf.

Kaptein Albertus Markus Beeslaar leun teen sy kar se enjinkap aan. Hy het by die uitkykpunt van die Vanrhynspas gestop om die brekfis te eet wat hy op Nieuwoudtville gekoop het, die laaste dorp voor ’n mens met die agthonderd meter hoë Bokkeveld-platorand afsak na Vanrhynsdorp. En Kaap toe. Hy kyk kouend na die kaal stuk aarde wat voor hom uitgesprei lê. Die Knersvlakte. Verder op, die Hardeveld en Maskam. Swart gestrafte bossies, yl gevlek soos die kopvel van ’n horingoue man.

Hy eet eers ’n vars, warm hoenderpastei: voorgereg. Dan die spek-en-eierbroodjie, wat hy met ’n beker soet, swart koffie afsluk. Vir die eerste keer begin hy werklik uitsien na sy trippie Kaap toe. Hy was tot gister nog te besig om veel daaroor te dink. Maar sedert hy vanoggend, donkertyd nog, die Kalahari-stof begin afskud het, het daar ’n sprankie opgewondenheid onder sy ribbes kom lê.

Hy was nog nooit in die Kaap nie. Tafelberg en Robbeneiland en Bloubergstrand is vir hom net prentjies – van aangename dinge. Mandela wat uit die tronk uit stap, die kabelkar op na een van die wêreld se beroemdste berge, die strande met pikkewynkolonies, die speelplek van miljoenêrs en filmsterre. Om van sy eie bestemming, Stellenbosch, nie eens te praat nie. Al die wyn en die ou kultuur. Was nog altyd vir hom ’n bietjie Disney – hy wat tussen die giftige mynhope van Johannesburg se Oos-Rand grootgeword het.

Maar nou gaan hy dit alles kan sien. En die tjerrie op die koek – hy gaan dit saam met Blikkies doen. Sy een en enigste pêl wat oorbly na meer as twintig jaar in die Suid-Afrikaanse Polisiediens. Wat op Stellenbosch van alle plekke gaan aftree het. Oor die dogter daar is, het hy aan Beeslaar verduidelik.

Toe die broodjie op is en die tweede beker koffie ook, klim Beeslaar terug in die kar en begin die tog teen die steil bergpas af.

Sy selfoon lui. Hy grawe onder die losgoed op die passasiersitplek rond, die vliesbaadjie wat hy op die laaste oomblik in die kar gegooi het – vir ingeval. ’n Koerant, sodat hy na die Kaapse weervoorspelling kan kyk.

Dis Blikkies, sien hy voor hy antwoord.

“Jes, jes, jes! Is die oom se wyn al koud?” vra hy voor Blikkies ’n woord kan inkry.

“Albertus?” ’n Vreemde stem.

“Ja?” Daar’s iets aan die stem, iets stukkends.

“Dis Tertia hier, Albertus. Ek is bevrees ek het slegte nuus, man.”

“E... ja?” ’n Kilte kom in hom sit, trek hoendervel.

“Hy’s dood, Albertus, my pa. Gisteroggend vroeg. Ek... e... jammer ek bel nou eers, maar... ”

Beeslaar se kop sny uit. Hy hoor nie die res van haar sin nie.