Читать книгу Cukrzyca. Personalizacja terapii i opieki nad pacjentem - Группа авторов - Страница 22

Według rekomendacji American Diabetes Association z 2000 r. osobista pompa może być stosowana przez pacjentów wymagających leczenia insuliną, którzy akceptują tę formę terapii. Jest uważana za alternatywną dla metody intensywnej penowej. Podstawowym warunkiem pozostają aktywny udział pacjenta lub jego rodziny i ścisła współpraca z zespołem leczącym. Pacjent lub jego opiekunowie muszą być zdolni do opanowania podstawowej wiedzy z zakresu obsługi technicznej, dawkowania insuliny i kontroli glikemii co najmniej cztery razy na dobę. Według zaleceń ISPAD (International Society for Pediatric and Adolescent Diabetes) 2000 osobiste pompy insulinowe rekomendowane są w terapii małych dzieci i pacjentów z niestabilnym przebiegiem choroby. W ciągu ostatnich 6 lat, kiedy nastąpił znaczny postęp technologiczny, wzrosła liczba użytkowników pomp. Aktualne w rekomendacji ISPAD rozszerzono wskazania, podając, że wszyscy pacjenci wymagający leczenia insuliną mogą być kandydatami do pompy insulinowej, bez limitu wiekowego (dolna granica).

Ustalono następujące wskazania do CSII:

• nawracające hipoglikemie;

• dobowe wahania glikemii;

• suboptymalna kontrola metaboliczna;

• powikłania narządowe;

• prawidłowa kontrola metaboliczna, ale trudności w pogodzeniu reżimu wynikającego z choroby z zajęciami i trybem życia.

Stwierdzono, że CSII może być również stosowane w leczeniu:

• niemowląt i dzieci w wieku przedszkolnym;

• młodzieży z zaburzeniami łaknienia;

• osób z „efektem brzasku”;

• nastolatek w ciąży;

• sportowców.

Podobnie jak u osób dorosłych, przeciwwskazane jest stosowanie pomp u pacjentów i rodzin niewspółpracujących lub niezdolnych do opanowania podstawowych zasad terapii.

Kappellan i wsp. w badaniu obejmującym 1567 dzieci i młodzieży z cukrzycą leczonych osobistymi pompami insulinowymi przedstawia najczęstsze wskazania medyczne do terapii CSII. Należały do nich: „efekt brzasku” (27%), zmniejszenie incydentów hipoglikemii (20%), poprawa kontroli metabolicznej – obniżenie HbA1c (18,1%), motywacja do poprawy kontroli (18%). Obserwowano różnice we wskazaniach w zależności od grupy wiekowej: u najmłodszych dzieci najczęstszym wskazaniem była redukcja incydentów ciężkich hipoglikemii, a u młodzieży – „efekt brzasku”. Autorzy stwierdzili również, że w latach 2000–2005 znacznie wzrosła liczba użytkowników ze wskazaniem do obniżenia incydentów hipoglikemii. Pacjenci, u których wprowadzono CSII ze względu na ciężkie hipoglikemie, byli młodsi i mieli niższą HbA1c. W tej grupie uzyskano znaczącą poprawę wskaźnika ciężkich hipoglikemii, który obniżył się z 52,1 do 24,8/100 pacjentów/rok, w tym z utratą przytomności 4,5/100, bez pogorszenia kontroli metabolicznej HbA1c (7,6%). Autorzy nie stwierdzili poprawy kontroli metabolicznej w grupie pacjentów, których wskazaniem był wysoki odsetek HbA1c. Po 3 latach HbA1c porównywalna była z wartością przed wprowadzeniem CSII (8,8%).

Poza względami medycznymi CSII należy rozważyć u pacjentów, którzy:

• prowadzą aktywny tryb życia;

• mają nieregularne godziny posiłków, nienormowany czas pracy i są nieprzewidywalni w swoim zachowaniu związanym z aktywnością fizyczną i jedzeniem;

• mają wysoki próg bólowy;

• odczuwają lęk przed igłą.