Читать книгу Choroby zakaźne i pasożytnicze - Группа авторов - Страница 16

Bakterie są organizmami, które żyją na naszej planecie od miliardów lat. Najstarsze odciski skał osadowych złożonych z prokariotycznych organizmów mają 3,1–3,5 miliarda lat. W dużym uproszczeniu, zgodnie z biologicznym sensem życia, celem bakterii jest przetrwanie i przekazanie swoich genów kolejnym pokoleniom. Podobnie jak inne organizmy bakterie mają naturalnych wrogów (np. pleśnie), którzy ograniczają ich populację. Człowiek dołączył do grona przeciwników bakterii na początku XX wieku. Paul Ehrlich, pracujący wcześniej wraz z Robertem Kochem w Berlinie, rozpoczął prace nad związkami arsenu. W 1909 r. przetestował, a rok później wprowadził do sprzedaży arsfenaminę (salwarsan), która była pierwszą syntetyczną substancją bakteriobójczą, stosowaną w leczeniu kiły. W 1928 r. Aleksander Fleming, szkocki lekarz, przypadkowo pozostawił w laboratorium szalki Petriego z kulturami gronkowca. Po 2 tygodniach stwierdził strefę wzrostu pleśni (Penicillum notatum) wokół kolonii gronkowca z zahamowaniem wzrostu tych bakterii. Odkrycie to początkowo zostało bez echa. Powrócono do niego w 1939 r., gdy Howard Florey i Ernst Boris Chain poszukiwali substancji bakteriobójczych. Bakterie zyskały kolejnego wroga – antybiotyki. Za wyizolowanie i założenie wytwórni penicyliny Alexander Fleming, Howard Florey i Ernst Chain w 1945 r. otrzymali Nagrodę Nobla, a Fleming już przy jej odbiorze ostrzegał przed antybiotykoopornością. Rozdział ten ma za zadanie przybliżyć poszczególne grupy antybiotyków i chemioterapeutyków oraz zwrócić uwagę na to, jakie sposoby wypracowały sobie bakterie, aby chronić się przed zagrożeniami ze strony człowieka. Leki przeciwwirusowe i przeciwgrzybicze zostały opisane w odpowiednich rozdziałach poświęconych jednostkom chorobowym, które są wywoływane przez grzyby lub wirusy.