Читать книгу Psychologia kliniczna dzieci i młodzieży - Группа авторов - Страница 66

Oprócz klasyfikacji medycznych zaburzeń psychicznych, służących do rozpoznania występujących u dziecka lub adolescenta symptomów, klinicysta często sięga do fenomenologicznych (idiograficznych) opisów obrazów klinicznych zaburzeń psychicznych, które są przedstawione w różnych koncepcjach psychologicznych. Jedna z pierwszych publikacji zawierających zarówno opisy obrazu klinicznego, jak i próbę klasyfikacji zaburzeń psychicznych w dzieciństwie dokonała Anna Freud w książce pt. Normality and Pathology in Childhood (1965). Obrazy kliniczne różnych zaburzeń powstały na podstawie nie tylko rozmów i obserwacji dzieci, lecz także innych źródeł – od rodziców, wychowawców. Fenomenologiczne opisy różnych zaburzeń psychicznych i zachowania pokazywały, że objawy i trudności ujawniane przez dzieci i młodzież są inne od tych występujących u dorosłych. Freud postulowała konieczność diagnozowania problemów psychicznych u dzieci nie tyle na podstawie symptomów, ile nasilenia pewnych cech i właściwości funkcjonowania, porównując je z osiągnięciami rozwojowymi charakterystycznymi dla wieku (Midgley, 2011).

Psycholog kliniczny i psychoterapeuta psychodynamiczny skorzysta zapewne z bardzo wszechstronnych opisów zaburzeń osobowości u dzieci i młodzieży Pauliny Kernberg i współpracowników (Kernberg, Weiner i Bardenstein, 2000), poznawczo-behawioralny – z szerokich opisów różnych jednostek klinicznych, zwłaszcza zaburzeń lękowych Philipa Kendalla i Kristiny Hedtke (2006), a klinicysta i terapeuta pracujący w podejściu integracyjnym prawdopodobnie sięgną po opracowania Paula Stallarda (2005). Aktualnie w diagnozie różnicowej klinicyści często odnoszą się do podziału zaburzeń psychicznych i zachowania na internalizacyjne i eksternalizacyjne, które mogą być podstawą wdrożenia określonych oddziaływań terapeutycznych (Achenbach i Ndetei, 2012; szerzej zob. rozdz. 2).