Читать книгу Psychologia kliniczna dzieci i młodzieży - Группа авторов - Страница 78

Jednym z ważnych wyznaczników specyfiki diagnozowania dzieci i młodzieży jest korzystanie ze zróżnicowanych informacji diagnostycznych, pochodzących z rozmaitych źródeł. Jest to związane zarówno ze specyfiką zmian rozwojowych (o nagłym, nierównym charakterze), znaczną podatnością dzieci i młodzieży na wpływy środowiskowe, rozbieżnościami między zakresem dystresu dziecka w związku ze spostrzeganymi problemami a dystresem dorosłych, z którymi jest ono w relacji. Kliniczne problemy dzieci rzadko pojawia ją się jako pojedyncze, izolowane trudności. Widoczne jest to np. w powszechności współwystępowania problemów uczenia się i zachowania u dzieci (Maughan, Pickles, Hagell, Rutter i Yule, 1996). W odpowiedzi na tak złożone uwarunkowania diagnozowanie dzieci i młodzieży obejmuje:

• stosowanie wielu metod i narzędzi (multiple methods; zob. wyżej);

• sięganie do wielu źródeł danych diagnostycznych, szczególnie korzystanie z wielu informatorów (multiple sources, multiple informants; multi-raters; multiple targets);

• docieranie do różnych sytuacji życiowych dziecka (multi-situational assessment);

• stosowanie narzędzi wielowymiarowych i dotykających wielu obszarów funkcjonowania (multiple traits, multiple domains, multidimensional assessment);

• poleganie na współpracy wielu specjalistów, np. uzupełnianie diagnozy psychologicznej neuropsychologiczną, pedagogiczną, logopedyczną (multidisciplinary assessment).

W dalszej części tego podrozdziału omówione są problemy związane z tym, od kogo psycholog zbiera informacje na temat dzieci i młodzieży, jakimi metodami oraz w jakich obszarach funkcjonowania.