Читать книгу Умрим есталиклари - - Страница 22

Ёр, сени ўйлаб неча кун-тунлари бедорман,

Гул юзингни кўргали ҳар нафас хумморман.

Дийдам узра бос қадам, изларингга зорман,

Неки фармонинг буюр, бош устига, тайёрман.

Бас, сени ширин-шакар суҳбатларингга борман.

Мен сени севдим, гулим, ширин каломинг бор учун,

Шўх, латиф, нозик табассумли саломинг бор учун,

Ҳам яна кўнглингдаги азму қароринг бор учун,

Биз каби бечорага лутфу караминг бор учун,

Сен менга ғамхўрсану мен ҳам сенга ғамхўрман.

Ҳолима наззора қил, эй сарвиноз, эй моҳитоб,

Интизорлик дардида қилма жигар-бағрим кабоб,

Остонангга келибман қошима бир чиқ, офтоб,

Ошиқона маст бўлиб ичдим гулоб, ичдим гулоб,

Сарвиқомат бўйларингга мен ўзим хушторман.

Жон тасаддуқ, кўйида куйган киши бир мен эмас,

Оразин кўрган куйиб, ширин жонидан ғам емас.

Ўктаминг дебдур сани, ўзга ёрни ёр демас,

Тоҳиру Зуҳро ҳақи ўлтир ёнимда бир нафас,

Неки савдо бўлса борман, то умрбод ёрман.