Читать книгу Մատեան Ողբերգութեան - იაკობ ცურტაველი - Страница 12

Արդ, մեծութիւն քեզ, [ով] ամենակալ,

Աննուազելի առատաձեռն,

Գթութեան գործում [միշտ] ամենափոյթ,

Մշտայօժար բժշկութեանը,

Որ միացրիր, մերձաւորին խառնեցիր,

Դիւրագիւտ, ընտանի նիւթիս անճառ հրաշքը

Քո սքանչելիքի ահաւորութեան:

Որովհետեւ ամէն բարձրութեան երկինքը

Երկրի լայնութեամբ եւ ներքին անդունդների խորութեամբ

Ծովերի բազմութեամբ չի կարող տանել,

Այլ իբրեւ չնչինը բարի մեծից

Փոքր գոյիս մէջ տեսակաւորեցիր զօրութեամբ

Սահմանելով ճշմարտօրէն անհրապուրելի,

Որ ինչ-որ նոր երեւալով այլ էութիւնից

Հարեւանցի կասկած յարուցի

Վիրաւորելու, քան բժշկելու,

Առանց խտրութեան մտքի, կարծիքի:

Օրհներգուած Որդի Աստծու,

Ինչպէս մարմինդ ցորենի հացից ես հանդերձում`

Ուղիղ իմաստով եւ ոչ այլաբան,

Եւ խաղողի արիւնը` կայլակ քո կողից,

Իսկ ջրերի առատութիւնը`

Հոգեւոր ծննդի ու կեանքի արգանդ,

Նոյնպէսեւ անմահիդ փչմամբ մեզ տրուած հոգին

Սրանով, սրա մէջ արդիւնատրեցիր կեանքի երկունք,

Որից առաջացած կերպարանքը չի ձեւափոխուի

Անգամ հեթանոսութեամբ,

Ինչպէս չի երկրորդուի տեառնագրութիւնը

Խաչափայտի:

Տէր, խաւար երկրում նստածներիս

Քոյանման լոյս ծագեցրիր:

Որովհետեւ շնորհի այս կերպաւորումով

Աշխարհին ցոյց տուիր

Անհասիդ անպակասելի լրիւութիւնը

Եւ լուսաւորեցիր, որպէսզի տնանկը կարօտ չմնա

Եւ ոչ հարուստը մեծամտանայ,

Ինչպէս որ օդն է հաւասար բաշխւում,

Կամ արեգակի լոյսն է տարածւում,

Եւ կամ հոսում են վտակներ ջրի,

Որ երկրածիններին տալիս ես հաւասարաբար

Մանանայի զուգամասնութեամբ`

Փոքրերին աւելի, քան մեծամեծին: