Читать книгу Մատեան Ողբերգութեան - იაკობ ცურტაველი - Страница 13

Իսկ այս նիւթի խորին խորհրդի տեսանելութիւնը

Բնականօրէն եւ հրաշապէս է բացատրւում,

Որ ոչ թէ երկմիտ հապշտապութեամբ

Անհաստատապէս իր տեղն է փոխում

Եւ ոչ նենգելով լքում է իր պահարանը,

Քանի որ ոչ օճառով է իսպառ հերքւում,

Եւ ոչ ինչ-որ ընդդիմակցից ողողուելով դուրս է ելնում:

Որովհետեւ ինչպէս պատահած գոյնը

Անհրաժեշտ բան է մարմնի էութեան համար,

Որ լինելով գոյացնում է, չլինելով ապականում,

Այդպիսի մի յարմարութեամբ այս իւղի զօրութիւնը,

Որը իր յատկութեան բերումով

Զբաղեցրած տեղից անբաժան է,

Դու կցորդեցիր մեզ հետ միասնաբար,

Տէր Յիսուս Քրիստոս,

Եղած իրի հետ միաւորեցիր եւ օրինակը`

Որովհետեւ աչքի տեսութեան եւ մտքին, ըղձին անիմանալին

Առաջ բերելով կերպաւորեցիր,

Երկրի պտուղներից ճզմելով ու քամելով,

Զարմանալի հրաշագործութեամբ

Պատրաստեցիր մեզ մատակարարելու:

Մանաւանդ որ ոչ թէ բազում եւ զանազան ծաղկանց

Խառնումով ու խմբակցութիւնով

Եւ բազմաբոյր այլայլումով`

Օծման այս իւղը հրահանգեցիր`

Ըստ հին ու ստուերական օրէնքի,

Այլ դա օրինակ համարելով

Եւ ինքդ խառնուեցիր

Վերնալոյս ձէթի այս մաքրութեանը:

Ու թէպէտ անճառելի են քո անուշ համեղութիւնները,

Եւ համեմատելի չեն այլ օրինակների հետ,

Այլ դաշտի ծաղիկը, հովտի շուշանը,

Ընտիր նարդոսը, եղեգնախունկը`

Հալվեով խառնած,

Քրքումի հաճելի բոյրով,

Փթթած ողկոյզի եւ ազնիւ գինու,

Ոչ սոսկ իւղի միութեամբ,

Պատշաճօրէն պատկերացար,

Փառաւորեալ եւ անքնին անուն,

Որ ամէն ինչ լիացնում ես

Եւ որեւէ բանի բնաւ չես կարօտում:

Ուստի ոչ թէ հակառակ առարկաների

Բռնօրէն խառնում,

Որ օրինակն է բաժան կամքերի,

Այլ յօժար սիրով մեր կողմից պարարւում ես

Դու աստուածապէս.

Մեզ համար ըստ մեզ պատկերանում ես

Կատարեալ վայելչութեամբ,

Եւ բարի լոյս, ջերմացնող հուր

Եւ սիրոյ տապ,

Առանց անգութ ցրտի շնչման,

Տեսնում են մաքուր մտքերը եւ ճանաչում

Ձէթի նիւթեղէն կաթիլների մէջ,

Որով հնարաւոր է իրօք Աստծուն միանալ:

Օծուած եւ Աստծուն որդեգրուած Սողոմոնի հետ

Հարսի բերանով երգում եմ երկնային փեսայիդ

Բարեբան գոհութիւն,

Մտքի ըղձանքով համբուրելով քո իւղերի հոտը,

Աւելի քան բոլոր խունկերը,

Եւ որպէս յաւիտենական կեանքի խօսք ունեցողի

Իմաստուն եւ աստուածաբան Աւետարանչի

Հոգելից խօսքի համաձայն,

Իւղերիդ բոյրով քո հետքով պիտի ընթանանք

Երեսներս լուանալով կեանքի ջրերով,

Որ վեր է քան այս օդի երկինքը,

Եւ գլուխս օծելով երկնային անապական իւղով`

Ուրախութեամբ քեզ ընդառաջ կգամ,

Զուարթօրէն եւ ոչ տխրութեամբ: