Читать книгу Ⴅეფხისტყაოსანი. Ⴒექსტის გამართვა ასომთავრულით – Ⴇამაზ Ⴋჭედლიძე - იაკობ ცურტაველი - Страница 14

«Ⴇვალთა დავიდევ უსტარი მე მისგან მონაწერია.

Ⴎასუხად ვსწერდი: «Ⴋთვარეო, შენმცა მზე ვით მოგერია?

Ⴋე Ⴖმერთმან იგი ნუ მომცეს, რაც არა შენი ფერია!

Ⴑიზმრად მგონია, დარჩომა ჩემი ვერ დამიჯერია».

«Ⴀსმათს ვუთხარ: «Ⴋე პასუხსა ამის მეტსა ვერ მივჰხვდები;

Ⴄსე ჰკადრე: «Ⴐათგან მზეო, ჩემთვის ნათლად აღმოჰხდები,

Ⴀჰა, მკვდარი გამაცოცხლე, ამას იქით აღარ ვბნდები,

Ⴐაცაღაა სამსახურსა, ვტყუვი, თუღა ვერიდები».

«Ⴀსმათ მითხრა: «Ⴋე მიბრძანა, ესე ვქმნათო, ესე სჯობდეს:

Ⴅინცა გნახოს, ჩემგან მისსა საუბარსა ვერა სცნობდეს,

Ⴙემად ნახვად მოვიდოდეს, შენ ვითამცა გაშიკობდეს;

Ⴃა-ცა-მვედრა: ამირბარსა უთხარ, ასრე ნამუსობდეს».

«Ⴋეკეთა ესე თათბირი, სიბრძნე გულისა მისისა,

Ⴋისი, მზესაცა რიდება ჰქონდის ნახვისა ვისისა;

Ⴋისგან მომეცა მოსმენა არ საუბრისა მქისისა,

Ⴅისთა შუქთაგან უკუნსა ჰგვანდის სინათლე დღისისა

«Ⴀსმათს მივართვი რჩეული თვალი ოქროსა ჯამითა;

Ⴋან მითხრა: «Ⴀრა, არ მინდა, ვარ გამაძღარი ამითა».

Ⴄრთი აიღო ბეჭედი, მართ აწონილი დრამითა:

«Ⴄსე კმა ნიშნად, სავსე ვარ სხვად ხელის შესაბამითა».

Ⴕალი ადგა, წამოვიდა; მე ლახვართა გულსა მრიდეს,

Ⴊხინმან ბნელი განმინათლა, დაშრტეს, ცეცხლნი რომე მწვიდეს;

Ⴘევე დავჯე ნადიმადვე, ჩემნი სწორნი სადა სმიდეს.

Ⴋხიარულმან საბოძვარი გავეც, ზამი გაადიდეს»