Читать книгу Die Skyn van tuiskoms - Lina Spies - Страница 22

En Hy het hulle gelei op ’n regte pad

om te gaan na ’n stad om in te woon

Ps. 107:7

Sal ons in hierdie land uiteindelik

alleen maar met die liggaam woon

terwyl ons gees

’n skuit word op ’n Amsterdamse grag

’n duif op Trafalgar Square

’n grassprietjie in die Luxembourg-tuin

Die son is hier

felwit teen ’n gewel

sekelblink oor ’n mielieland

oneindig om ’n doringboom

nie ’n illusie nie:

haastige hoop op ’n misdag in Amsterdam

onmoontlike ontvangenis in die somber Londen

vlugtige vrolikheid oor die Seine van Parys

Maar o my land, het die groot son

jou mense klein en blind gemaak:

“Dankie, Here, dat ek nie soos die ander is nie,

die anargiste van Wes-Europa, die heidene,

die afgedwaaldes en die immoreles.”

In hierdie land het ons ’n ontugwet

opdat niemand die swart-wit ordelikheid versteur nie

ons het boonop ’n wet teen die homofilie

opdat ons bewaar mag bly van Sodom

en Sondag is ons almal in die kerk

opdat Gods guns oor ons, die uitverkorenes, sal bly.

En ek wat hierdie woorde skryf,

ek met my hoë waan en my poësie?

Ek is ook ’n fariseër:

ek is André wat verlief is op Parys

ek is Breyten wat daar woon

ek is Jan op Kreta

ek is Peter wat hom êrens in Engeland bevind

en in Amsterdam kan ek Elisabeth word

maar hier is ek uiteindelik myself

ek hoereer agter dié mooi stad aan

totdat ek voor hom neerkniel

met my wange nat om Kaapstad

en die vreemde god meteens sy vinger

verwytend suidwaarts rig