Читать книгу Die Skyn van tuiskoms - Lina Spies - Страница 34

Ek wil jou naam noem as ’n towerspreuk

want dit is nuut aan my gegee

wanneer om my die ou verdriet hom uitstrek

soos ’n stadsplein in die winter:

alles wat ek voorheen liefgehad het

ver soos die huise, steenkoud, vensterblind,

sonder die latere genade van die sneeu.

Maar kyk, ek benoem jou tot beswering van die swygsame aarde

dat ’n entjie bo die grond

jou naam die krokusse verleërig laat kop uitsteek.

Hul vreugdespel is kort maar vol geduld

waarmee hul wag op die seker opvolgbeurt

van die goudgeel affodille

wat die kopsku Noordelike son uitknikker

onder die gryslug met hul skaterlag.

So sal van kop tot toon

jou naam my warm maak

as jy die ou liefde en verdriet

uiteindelik uitvang vir ’n nul.