Читать книгу Die Skyn van tuiskoms - Lina Spies - Страница 25

ii

’n Mens kan dit weet van ’n stad

en ’n berg

en ’n taal

dat jy dit altyd lief sal hê:

vir my die verre, geliefde stad

met sy gewels en keistrate

en die berg waarheen ek teruggekom het

om aan te sit by die bekende tafel

en die taal van my eerste ek-wees

onvervreembaar tot die laaste helderte.

Maar o, hoe kan mens dit weet van ’n ander mens?

Want ’n mens is nie ’n stad

wat geen liefde ooit omsluit

’n berg

wat niemand roer

’n taal

wat in die tong se swye sterf nie.

’n Mens is jy wat ek in my arms toevou

wat beweeg teen my

wat my spraakloos laat lewe.

Laat ons tog nie vra nie, my liefste,

want mens praat net as jy dink:

dis hier ons Aankoms, ons Vergenoeg, ons Ewige Stad.