Читать книгу Die Skyn van tuiskoms - Lina Spies - Страница 21

’n Week gelede het hul geel gestaan, die narcissen,

nou drentel ek half-verleë met my kamera

by die uitgeblomde plein waar net hier en daar

’n goudgeel kelk nog gretig sy weerkaatsing soek

tevergeefs bokant die donker grond

wat nooit weer die eerste helder water word nie.

Volgende jaar sal ek betyds kom

om hulle te red vir my plakboek,

want deur die gedig kan hulle

sedert Wordsworth ongelukkig nie meer leef nie.

En hulle het nog altyd ’n spieël nodig

soos almal wat alleen is en eensaam liefhet.

Buitendien raak die ware skoonheid

ten slotte altyd op homself verlief.