Читать книгу Die Skyn van tuiskoms - Lina Spies - Страница 16

Hulle onthou die gaskamers, Auschwitz,

as van lyke, onsigbaar vervoer deur eensame riviere,

die meisie in haar sabbatrok

wat in die dodeput afstort,

die vrou wat met sekslose sekerheid besef

uit haar vervloekte bloed sal ’n kind

die nuwe, vrye wêreld nooit weer vind …

Maar in die agterhuis was veel

menslikheid: Mevrou Van Daan,

prikkelbaar-bevrees, vervelig-verwaand,

’n moeder se subtiel verset,

omdat haar kind die vader liewer het …

En tog moes jy jou jong

ontwaking leer verstaan – alleen.

En wat het al jou vroulikheid gebaat?

Jy moes die laaste toevlug deel

vir nog ’n Jood se veiligheid –

tandarts Dussel jou ongewenste kamermaat.

Toe het jy jou na hom gekeer

– soos jy uit sy jeug geruk tot in ’n solderkamertjie.

Blou agter ’n berookte ruit en ’n gordynde raam

het helder in sy oë kom leef …

maar die natuur verdra geen surrogaat –

jy het geweeg, te lig bevind. Weer

moes Peter maar vir Mouschi streel

en vir ’n troos het jy seisoenverward

pinksterrose en bloudruifies in een droom verbeel.

Meer as Jood of Christen het jy geweet

die mens se gees oorwin as hy

elke dag sy aartappels met vreugde eet.