Читать книгу Die Skyn van tuiskoms - Lina Spies - Страница 17

In hierdie sagte vloeibaarheid van lig

net in ’n beperkte kring rondom my pen

is daardie luister buite my gesig

en kan my opkyk net die donkerte verken:

Lig en donker êrens finaal geskei

soos die balk en tussenruimte van my manuskrip

en ’n klavier se note wit en swart

waarvan nie een ooit deur my virtuose vingers glip.

Maar magteloos kies ek albei saam:

die priester sal hom met die losklong weer misgis

en wie kan leef in suiwerheid as twee,

al glo ’n dwase vrou in God en in Franz Liszt?

Sal ek soos daardie blinde langs die pad

eenvoudig vra: “O Heer, dat ek kan sien!”,

my klein swart nootjies toevertrou aan wit papier,

die een wat U verkies geduldig dien?

Net tot ek daardie luister weer herleef:

hoe mense juig wanneer my hande dans en gloei

en wit en swart tot een blink helderte saamvloei

dat selfs voor U ek geen onhandigheid sou vrees!

Vergewe, God! Reeds in my kinderstem was hy:

“Ave Maria, gratia plena! Here, maak my hartjie rein”;

nou is ek die demoon wat bandeloos deel

in die bedryf van ’n klavier bespeel!

’n Dol konsert die prys van toegewyde vingers

elke keer. ’n Impromptu net tydelik verligting,

narkose-rapsodie van Sigeunerdansers by die put se wal

totdat sonsondergang die spieëlrand van die water ban.

“Wit hiasinte vir een jen, vir die ander brood” –

lyfnoodsaak … Japannese spreekwoord …

Ek het by die klavier nutteloos vernag

soos mirre tussen die borste van ’n vrou.

Klavier sonder konsert, vrou sonder hande en gesig –

onaantasbaar, helder, lig … maar … die konsert, dis ek!

Verneder, Heer, die wierookheuwel en die mirreberg

dat ek die priesterskap styf vas kan gryp.

Laat ek monnik-gedwee wat U vereis

aanvaar: die baie stilte, bietjie eie klank

totdat ’n nuwe Dante oor u aarde sien,

een simfonie die lig van Genesis verdien.

Laat ek in die klein kring geduldig bly totdat

in my die Sigeuner en die Franciskaan,

my God, eendag gelukkig saambestaan.