Читать книгу Een glas dooswit - Linette Retief - Страница 13

‘80% of success is just showing up.’

Woody Allen

Ná ’n slapelose Sondagnag bevind ek my by die voorhek, toe op die voorstoep en daarna in die voorportaal van Quality Living. En die oomblik van afrekening wag. Claudia praat nog op die foon en ek het oënskynlik tyd om oor my sondes te dink terwyl ek blaai deur haar Zen-aanhalings en kies-’n-hond-wat-by-jou-persoonlikheid-pas-koffietafelboeke.

As dit ’n fliek was, sou die terugflitse nou begin het …

Dit is die begin van 2009, en die resessie ry my bloots. Die telefoon hou op lui, maar die rekeninge hou nie op kom nie. Ek hou my egter konstruktief besig deur vir die eerste keer in my lewe gim toe te gaan en ontslae te raak van ’n magie en agterstewe wat begin dreig om onafhanklike republieke te word. Ek pak laaie reg wat jare lank al onverstoord lê en stof vergader. Ek begin selfs skryf aan ’n roman.

Maar dít alles en meer bring nie ’n sent ekstra in nie, en die skokke bly kom. Ek het skaars begin herstel van die jongste rentekoersverhoging, dan spring ’n Eskom-verrassing soos ’n skedel uit ’n skoolbasaarspookhuis. My kredietkaartskuld word al hoe hoër terwyl my moed en die inhoud van my kostrollie al hoe laer sak.

Maar dit is nie net die ekonomie nie. Dit is ook my eie skuld.

Of is dit dalk Die Straf vir my Groot Sonde; dat ek te dikwels heimlik ’n hoonlag wou uitpak vir mense wat waspoeier in koppies afmeet of goed sê soos: “Spaar ’n vuurhoutjie en koop ’n plaas”?

Hoe dit ook al sy, vir te lank was my motto: “I buy, therefore I am.” En koop was my veeldoelige dwelm; as ek gelukkig is, as ek ongelukkig is, as ek op is, as ek af is … Soos die spreekwoord sê: “It works every time.”

Van slagspreuke en motto’s gepraat, daar sit ek toe, uit eie, vrye keuse dog noodgedwonge – aangedryf deur slagspreuke vir twee handelsmerke wat in hierdie stadium so ver van my begroting verwyder is soos die Ooste van die Weste. Nike se “Just do it” het my tot hier gekry. Johnnie Walker Black Label se “Keep walking” gaan my hopelik hier uitkry. En die eienaardigste van alles is, ek voel verlig; soos ’n kind wat ná jare se vloermoere die pak slae gaan kry wat sy lankal verdien.