Читать книгу Een glas dooswit - Linette Retief - Страница 14

‘It is the greatest of mistakes to do nothing because you can only do a little. Do what you can.’

Sydney Smith

Die laaste folterende herinnering voordat Claudia my vir my eerste sessie inroep, is die afskuwelike verhaal van ’n goeie vriendin en ’n slegte toebroodjie. My vriendin Annelize het eendag ’n geroosterde ham-en-kaas-toebroodjie in haar motor se mossienes vergeet, en toe sy dit etlike weke later onthou, was sy te bang om te kyk. Ek vermoed geen skimmel of swam kon erger gewees het as die drogbeelde wat sy self opgetower het nie.

En dit is plus-minus waar ek nou is: Die werklike mot en roes van my finansiële dilemma het my ingehaal. Maar gaan die werklikheid erger wees as alles wat ek so lank reeds probeer onderdruk? Mmm … Toe ek ’n kind was en ek geweet het ek gaan pak kry, het my boude so begin tintel. Ten minste bly dit my gespaar toe Claudia uitkom.

Trouens, haar lekker glimlag en vriendelike dog ferm handdruk gee my premature goeie moed – wat terstond platval toe sy agter haar lessenaar inskuif, na die spreadsheet op haar rekenaar kyk en met ’n Mona Lisa-glimlaggie en innemende stemtoon sê: “Jou goed is so deurmekaar soos kots in ’n tumble drier.”

My eerste instink is om te sê: “Sorry, juffrou, ek sal dit nie weer doen nie, juffrou; die hond het my finansiële IK opgevreet …” En die daaropvolgende twee uur is ’n sekonde-vir-sekonde-konfrontasie met die werklikheid wat ek die afgelope kwarteeu op elke moontlike en onmoontlike manier probeer vermy het.

Soos hulle in die flieks sê: “You can run, but you can’t hide.” En hier is ek nou in ’n hoek gedryf, gekonfronteer met die gevolge van elke impulsiewe aankoop en wanbesteding van die afgelope 9 050 dae. Trouens, elke item van die begroting wat ons deurgaan, is ’n stukkie van my psige wat opkom vir inspeksie en te lig in die broek en te swaar aan die skuld bevind word.

Al die eens onweerstaanbare klere waarin ek vaskyk as ek my kas oopmaak en opnuut besluit ek het niks om aan te trek nie … Al die plastiekspeelgoed wat ek in oomblikke van swakheid vir my kind koop en wat 24 uur later vergete tussen die kombuisdeur en die sandput lê … Al die Lady Bountiful-oomblikke in restaurante waar ek my kaart uitpluk en sê: “Moenie worry nie, ék sal betaal …” Al die goed wat ek gekoop het omdat dit so mooi was, omdat dit so lekker was, omdat dit so sexy was, omdat dit vinniger as die goedkoper alternatief was, omdat dit eenvoudig dáár was in die oomblikke van my verbruikersbenoudheid.

Kortom, al die maniere waarop ek nog altyd van die pyn weggehardloop het, word nou gereduseer tot drie bladsye vol “eina” onder die briefhoof “Claudia Olivier / Proposal to credit provider in respect of debt review of Section 86 of the National Credit Act (34 of 2005)”.

En dit is nie sommer ’n Elastoplast-“eina” nie. As vryskutskrywer is dit ’n ICU-eina wat nie kan terugval op drie betaalstrokies nie – wat beteken dit is ’n ICU-eina wat met die ekwivalent van ’n Elastoplast genees moet word.

Tog, soos die spreekwoordelike lelie in die varkie se snoet wat deur die modder dring, is daar ’n gevoel van verligting. En teen die einde van die twee uur toe Claudia my met ’n koppie koffie lawe, voel ek ’n eienaardige kalmte op my neerdaal. En ek dink aan my ou vriend Bill, ’n entoesiastiese vlieënier in sy vrye tyd, wat sê daar’s niks wat jou so fokus soos daai oomblik dat jy besef jy gaan val nie.