Читать книгу Een glas dooswit - Linette Retief - Страница 16

‘He who does not economise will have to agonise.’

Confucius

Die laaste droom is natuurlik besonder na aan die werklikheid. Ek ís mos nou besig om te val, en nou moet ek my gat in rat kry voordat ek hom in allerlei dimensies sien. En dit – die gat-in-rat-kryery – het Claudia sonder doekies omdraai verduidelik, behels drastiese maatreëls.

Stap nommer 1 was dat ek ’n klompie vorms moes onderteken sodat ek amptelik vir skuldberading geregistreer kon word, ’n stand van sake wat bevestig word deur die sogenaamde N17-vorm wat jou noodtoestand amptelik maak.

Stap nommer 2 is ’n tweemaandetydperk om jou lewe en jou sake agtermekaar te kry voordat jy moet begin leef volgens ’n streng plan of voorstel wat deur ’n hof goedgekeur moet word. Eeergh, aaargh, nog ’n eina.

Stap nommer 3 was om my krediet- en winkelkaarte op te sny, en dit was verrassend pynloos. Dus: koebaai, Classic-kaart; vaarwel, Vodacom-kaart; tot hiertoe en nie verder nie, Stuttafords- en Foschini-kaart; bon voyage, Voyager-kaart, en moer toe, MasterCard!

Stap nommer 4 is om ’n spaarrekening oop te maak by ’n bank waar ek geen skuld het nie. Wat my ’n paar dae later bring by die voordeur van die plaaslike FNB met my N17-vorm onder die arm.

Ek voel soos ’n kind wat na die hoof se kantoor geroep word toe ek my situasie aan ene Molly verduidelik. En vir die eerste maar nie die laaste keer nie, word ek verras. Sy spoeg nie in my oog nie, sy lag nie in my gesig nie. Sy skud net haar kop en sê met simpatieke oë: “These are hard times, I know.”

’n Driekwartier en ’n kleinhuisie vol detail later het ek my FNB-debietkaart wat aan my spaarrekening gekoppel is en voel ek beter as wat ek ooit gevoel het toe ek as kind ’n spaarboekie vol seëls gehad het – of as grootmens toe ek my eerste goue kredietkaart uit sy koevertjie uittrek en die blaaie vol fyn druk wegsmyt.

Van nou af mag ek nie meer volgens die illusie van geld lewe nie. Van nou af moet ek sien en kom klaar met wat in hierdie rekening is – geen krediet, geen begrotingsrekening, geen oortrokke fasiliteit, en geen vlieg-nou-betaal-later nie.

My nuwe pad na skuldvryheid is uiteraard nie al wat my tyd in beslag neem nie. Die lewe gaan aan. En maande gelede, toe dit nog ver gevoel het, het ek plegtig onderneem om klasverteenwoordiger te wees vir my seun se klas se kerrie-en-rys-tafel by die skool se pretdag.

Nou is dit uithaal-en-wys-tyd, terwyl ek eintlik in die bed wil lê en aan my teddie vasklou totdat ek beter voel en/of verkieslik totdat ek gered word deur ’n held met ’n hart so groot soos sy beursie. Die waarskynlikheid hiervan is egter omtrent gelykstaande aan my kans om die Lotto te wen.

Ek kyk dus noord en wroeg voort, met ’n naarheid op my maag en ’n knop in my keel, op soek na plastiekbakkies en -vurke, reusebottels blatjang en afslagservette.