Читать книгу Een glas dooswit - Linette Retief - Страница 21

Die afgelope week pak ek bokse uit en voel soos ’n doos. Wat my tot diepe geestesverwantskap dryf met die kartonhouers om my, is die stapels bankstate, fakture, kredietkaartstrokies en tjekboekteenblaadjies wat ek uit die Vapona-strips en motbolle moes pluk en nou in die een of ander volgorde moes kry – en waarvan onheilspellend min “jonger” is as die vyf jaar waarna ’n mens dié soort burokratiese bollie blykbaar kan weggooi.

En waarvoor was dit alles? Natuurlik was baie daarvan nodig; die huisverband; die water en ligte, die kos en petrol … Maar wanneer is genoeg genoeg? En hoeveel is genoeg?

Byvoorbeeld, hoeveel klere sou nou eintlik genoeg gewees het? (’n Uiters relevante vraag vir ’n vrou wat haarself al op die nippertjie moes keer om nie haar eie klere by ’n liefdadigheidswinkel te koop nie. Die kommerwekkende punt: Ek het dit nie herken nie.)

Hoe ’n groot muur sou ek kon uitplak met al my uiteet- en koffie- en wyndrink-strokies?

Hoe ’n groot vloer sou ek kon teël met al die afsprake by die sielkundige wat eintlik daarop gerig was om my van al bogenoemde te help weghol?

Hoeveel klassieke wit hemde en pare swart hofskoene het een vrou nodig – en hoeveel kakie-chino’s een man?

Hoeveel goedkoop Chinese speelgoed met ’n gemiddelde lewensduur van een uur het een kind nodig? En dan praat ons nog nie eens van die PlayStations, iPods en ander bestanddele van ons millennium se hi-tech-ver-piepie-kompetisie nie.

Om alles te kroon, is dit nie die kernvraag nie. Die moeder van alle vrae is dít: Hoeveel het genoemde man/vrou/kind nodig voordat hulle dink hulle het die volgende een nodig – en/of voordat ’n vriend/vriendin/maatjie ’n groter een het?