Читать книгу Κριτήριο Λάιμπνιτς - Maurizio Dagradi - Страница 12

<Ααααααααα!>

Ήταν νύχτα και ο Μαρρόν, τελείωνε μία έντονη συνουσία με την Σαρλίν Μπονβίλ, την αρραβωνιαστικιά του. Ήταν πάνω από μία ώρα που ξεκίνησαν, και όλη αυτή την ώρα, έκαναν τόσο θόρυβο που το μεγάλο φινάλε, δεν πέρασε απαρατήρητο. Από τα διπλανά δωμάτια, υπήρχαν αντιδράσεις κάθε είδους.

<Φτάνειιιιι! Δεν αντέχουμε άλλοοοο! Θέλουμε να κοιμηθούμεεεε!>

<Πάμε, Σαρλ! Κάν’τους να καταλάβουν από τι είμαστε φτιαγμένες εμείς της Ψυχολογίας!>

<Η μαυρούλα, σε ξετινάζει ε;>

<ΑΝ ΣΕ ΠΙΑΣΩ ΑΥΡΙΟ, ΘΑ ΣΟΥ ΣΠΑΣΩ ΤΑ ΠΟΔΙΑ!>

Ο Μαρρόν δεν άκουγε, πλέον, τίποτε. Μετά την παράσταση, κατέρρευσε δίπλα στη Σαρλίν, από τη μέση και πάνω, και κοιμήθηκε αμέσως, ιδρωμένος και διαλυμένος. Εξάλλου, αυτή ήταν μία κατάσταση στην οποία είχε συμβάλλει, εκείνες τις ημέρες. Φορούσε ακόμη το προφυλακτικό κι η κοπέλα ξέσπασε σε γέλια, βλέποντας πόσο γελοίος ήταν ο Μαρρόν, έτσι διαλυμένος. Η συμμετοχή του στη συνουσία ήταν βαθιά, όπως πάντα. Πράγματι και σ’εκείνη άρεσε να κάνει έντονο έρωτα, χρησιμοποιώντας πλήρως το κορμί της και εκδηλώνοντας μία αξιοσημείωτη φυσική δραστηριότητα. Αλλά, όπως πολλές γυναίκες, κρατούσε τον έλεγχο της κατάστασης. Το μυαλό της ήταν πάντα συγκεντρωμένο και προσεκτικό στην εξέλιξη της κατάστασης. Αξιολογούσε και έκρινε, απομνημόνευε, για το μέλλον.

Ο Μαρρόν, αντίθετα, αφηνόταν πλήρως στα πρωτόγονα ένστικτα, γινόταν ένα ζώο, που κυριευόταν από τις ορμόνες και συμπεριφερόταν αναλόγως. Το τέλος της συνουσίας ήταν, συχνά, εκρηκτικό, αλλά εκείνο το βράδυ έφτασε σε έναν παροξυσμό, μεγαλύτερο από όλες τις άλλες φορές.

Η Σαρλίν έφυγε για να κάνει ντους και σκεφτόταν το αγόρι.

Το τόσο παρεξηγημένο γυναικείο ένστικτο είναι, παρόλα αυτά, μία μεγάλη αλήθεια. Πράγματι, αισθανόταν ότι υπήρχε κάτι καινούργιο, σχετικά με τον αρραβωνιαστικό της. Ίσως, μπορούσε να είναι μία μεγαλύτερη έλξη για εκείνη, αλλά δε της φαινόταν πιθανό, καθώς ο Μαρρόν ήταν τόσο ερωτευμένος, που μία μεγαλύτερη έλξη δε θα ήταν δυνατή.

Το νερό κυλούσε καυτό και ευχάριστο, της έκανε ένα γενναιόδωρο μασάζ και την ανακούφιζε, μετά από όλη αυτή την κίνηση.

«Όχι, κάτι άλλο είναι», σκέφτηκε η Σαρλίν, «Πάνω από μία φορές, απόψε, ήταν έτοιμος να μου πει κάτι, μα πάντα το συγκρατούσε. Ποιος ξέρει γιατί;»

Έκλεισε το νερό του ντους και μπήκε σε ένα κίτρινο, μαλακό και αφράτο μπουρνούζι.

Σκουπίστηκε ζωηρά, τρίβοντας με ενέργεια όλο της το κορμί, ταμπονάροντας τα μαλλιά της και, στο τέλος, ξεκίνησε να τα στεγνώνει με το πιστολάκι.

«Δεν θα πρέπει να είναι δύσκολο να το ανακαλύψω», κατέληξε με ένα πονηρό χαμόγελο.