Читать книгу Κριτήριο Λάιμπνιτς - Maurizio Dagradi - Страница 21

Στις δύο το απόγευμα, η καθηγήτρια Μπράις μπήκε στο εργαστήριο μεταφέροντας ένα κουτί από το οποίο κατά καιρούς έβγαιναν ξαφνικοί θόρυβοι.

Αμέσως παρατήρησε ότι κανείς δεν είχε μετακινηθεί από εκεί, κανείς δεν είχε πάει να φάει ακόμη. Κάποιοι στον πίνακα έλυναν ξανά εξισώσεις και διόρθωναν γραφήματα, άλλοι στους ελεύθερους πάγκους έγραφαν με μανία σε φύλλα χαρτιού και έκαναν υπολογισμούς με την αριθμομηχανή. Κάθε τόσο, κάποιος συμβουλευόταν το φυλλάδιο του Μηχανήματος, έπαιρνε από εκεί έναν αριθμό και τον έβαζε στις εξισώσεις τους και στη συνέχεια ανέπτυσσε τα επόμενα βήματα.

Η Μπράις άφησε το κουτί σε ένα ράφι και κάθισε σε μια γωνιά, περιμένοντας. Θα έπρεπε να είναι ένα κρίσιμο στάδιο, το κατάλαβε από τους έντονους ρυθμούς με τους οποίους εργάζονταν οι συνάδελφοί της και από τα αδυνατισμένα πρόσωπά τους, λόγω της υπερβολικής συγκέντρωσης και αφοσίωσης.

Ο Καμαράντα ήταν σε έναν πάγκο, σκυμμένος πάνω σε ένα φύλλο χαρτί. Τελείωσε το τελευταίο βήμα και έγραψε το αποτέλεσμα μετά το ίσον. Έριξε μία γρήγορη ματιά στην ανάπτυξη και συγκατένευσε, ενώ στη συνέχεια σηκώθηκε και πήγε στον Σουλτς με το φύλλο.

<Η εντροπία είναι 415J / Κ>.²⁰

Ο Σουλτς έβαλε την τιμή σε μια συνάρτηση, στον πίνακα.

<Κομπαγιάσι, έχετε την ενέργεια;>

Ο Ιάπωνας ήταν απορροφημένος με τη λύση ενός μάλλον πολύπλοκου ολοκληρώματος. Σήκωσε το χέρι, για να δείξει να περιμένουν μια στιγμή, ενόσω έδινε τιμές στην αριθμομηχανή. Έκανε τους τελευταίους υπολογισμούς και μετέφερε το αποτέλεσμα σε ένα χαρτί. Έλεγξε και πάλι και τα βρήκε όλα σωστά.

<163000J>,²¹ ανακοίνωσε.

Ο Σουλτς έβαλε και αυτή την τιμή, ενώ ο Ντρου τους έφερε τα αποτελέσματα των εργασιών που είχε κάνει με τον Μαρρόν.

<Θεωρείστε το πάχος του επιχρίσματος ίσο με δύο δισεκατομμύρια έτη φωτός. Είναι η καλύτερη προσέγγιση που μπορούμε να σας δώσουμε αυτή τη στιγμή>.

Ο Γερμανός έγραψε τον αριθμό σε μια εξίσωση κοντά στο τυποποιημένο σχέδιο μιας σφαίρας η οποία καλυπτόταν από έναν ομόκεντρο κέλυφος.

Η Νόβακ ήταν στον πίνακα με τον Σουλτς και άρχισε να αναπτύσσει τις εξισώσεις με τα καινούργια δεδομένα.

Από έναν πάγκο η Μαόκο σηκώθηκε ακτινοβολώντας, πήγε στον πίνακα με το φυλλάδιο στο ένα χέρι και τις σημειώσεις της στο άλλο. Με το δάχτυλο επεσήμανε σε έναν πίνακα στο φυλλάδιο.

<Υπάρχει! Είναι η παράμετρος R6!>, δήλωσε θριαμβευτικά. <Διατηρείται έως τα 190 μV>.

Ο Σουλτς έγραφε 190*10^-6 στη θέση του x σε έναν τύπο και έκανε τους υπολογισμούς. Στη συνέχεια περίμενε τη Νόβακ η οποία, μόλις έφτασε στο τέλος των δικών της υπολογισμών και σε κάποια αποτελέσματα. Ο Σουλτς τα χρησιμοποίησε αμέσως μαζί με τα δικά του σε μια νέα εξίσωση.

Εργάστηκε πυρετωδώς, για αρκετά λεπτά, ενώ οι συνάδελφοί του τον παρατηρούσαν.

Έφτασε στο τελικό στάδιο και δίστασε.

Η εξίσωση τώρα περιορίστηκε σε λίγους παράγοντες κι εκείνος φοβόταν πολύ να κάνει το τελικό βήμα και να μάθει το αποτέλεσμα.

Έτριψε τα μάτια του που ήταν κόκκινα και γύρω τους είχαν μαύρους κύκλους, πήρε μια βαθιά ανάσα και έλυσε εκείνο το απόσπασμα.

Έμεινε να κοιτά τον τελευταίο αριθμό που είχε γράψει στα δεξιά του ίσον, σαν να μην το έβλεπε πραγματικά.

Δεν μπορούσε να το πιστέψει.

Αλλά, όντως, ήταν έτσι.

Η Νόβακ συγκατένευσε, ενώ τη μιμήθηκαν κι ο Καμαράντα με τον Ντρου. Η Μαόκο κι ο Κομπαγιάσι χαμογέλασαν ο ένας στον άλλον κοιτάζοντας μία τον πίνακα, μία τους συναδέλφους τους. Ο Μαρρόν έγειρε σε έναν πάγκο εξαντλημένος.

<Το θερμοδυναμικό σύστημα είναι σε ισορροπία>, ανακοίνωσε ο Σουλτς με καθαρό κι επίσημο τόνο. <Θεωρώντας το Σύμπαν ως ένα κλειστό θερμοδυναμικό σύστημα, τοποθετημένο μέσα σε ένα περίβλημα πάχους δύο δισεκατομμυρίων ετών φωτός, και ρυθμίζοντας κατάλληλα την παράμετρο R6, την οποία προσδιόρισε η δεσποινίς Γιαμαζάκι, μπορούμε να μετρήσουμε την τριάδα μετατόπισης, έτσι ώστε να ανταλλάσσουμε όγκους του χώρου από εδώ σε οποιοδήποτε σημείο στο γνωστό Σύμπαν, με την ανάλυση που εισήχθη με το μήκος Planck. Ο όγκος, τώρα, εισέρχεται στην εξίσωση, σε αντίθεση με πριν, αλλά τώρα η μέγιστη ισχύς που απαιτείται για την ανταλλαγή ενός όγκου ενός κυβικού μέτρου, σε μια απόσταση 10 δισεκατομμυρίων ετών φωτός, είναι 5 GW. Μια αξιοσημείωτη ισχύς, φυσικά, και η οποία απαιτεί μια ειδική μονάδα παραγωγής ενέργειας, προφανώς, αλλά που στο σύνολό της είναι εφικτή>.

Η καθηγήτρια Μπράις πλησίασε.

<Μπορώ να μάθω τι συνέβη;>

<Αναδιαρθρώσαμε την αντίληψη του Σύμπαντος> είπε ο Ντρου, με φωνή γεμάτη συγκίνηση. <Η ιδιόμορφη λειτουργία του Μηχανήματος μεταφοράς μας οδήγησε στην εξέλιξη του μοντέλου πάνω στο οποίο βασιζόταν η Επιστήμη, ως τώρα. Από τώρα και στο εξής, το θερμοδυναμικό σύστημα πρέπει να θεωρηθεί ότι αποτελείται από ένα παχύ περίβλημα εντός οποίου υπάρχει το Σύμπαν που ξέρουμε. Το περίβλημα και το Σύμπαν μας θα μπορούν να ανταλλάσσουν ενέργεια και στις δύο κατευθύνσεις, διατηρώντας ένα σταθερό ενεργειακό ισοζύγιο. Ο νόμος της διατήρησης της ενέργειας τηρείται, με ένα παρόμοιο μοντέλο. Σε αυτό το μοντέλο, το περίβλημα είναι ένα απλό μεταφορικό σχήμα που επιτρέπει το χειρισμό των θερμοδυναμικής του όλου συστήματος, και το κάνει να λειτουργήσει. Από την άποψη του χωροχρόνου, ωστόσο, δεν θα πρέπει να θεωρείται ως φυσική οντότητα, εννοώ όπως ένα κέλυφος, δεδομένου ότι σε επίπεδο διάστασης είναι πραγματικά δίπλα στο χωροχρονικό ιστό του γνωστού Σύμπαντος. Αυτό επιτρέπει στο Μηχάνημα να λειτουργεί, επειδή κάθε σημείο του Σύμπαντός μας είναι δίπλα σε ένα σημείο του περιβλήματος. Όταν το Μηχάνημα ενεργοποιείται, ως εκ τούτου, η πλάκα οδηγείται στο σημείο Α του περιβλήματος δίπλα σε αυτό, σαν να άνοιγε μια πόρτα, και δημιουργεί ένα κανάλι μεταφοράς το οποίο έχουμε ονομάσει Σύνδεσμο, το οποίο έχει το άλλο άκρο συνδεδεμένο σε άλλο το σημείο του Σύμπαντος, που ορίζεται από τις παραμέτρους που έχουμε θέσει. Μια κρίσιμη παράμετρος, η R6, σημαίνει ότι ο όγκος των ανταλλαγών μεταξύ των χώρων Α και Β μπορεί να πραγματοποιηθεί με μία βιώσιμη ποσότητα ενέργειας>.

Ο Βιολόγος καταλάβει μόνο σε γενικές γραμμές την ομιλία του Ντρου, αλλά της αρκούσε. Το σημαντικό ήταν ότι λειτουργούσε.

<Πρέπει να δώσουμε ένα όνομα σε αυτό το νέο μοντέλο>, είπε ο Μαρρόν.

<Σωστά!> ενέκρινε ο Καμαράντα, ο γκουρού των μαθηματικών μοντέλων. <Προτείνω να το ονομάσουμε απλά «το Σύστημα». Είναι εύκολο να το θυμόμαστε και γρήγορα να το πεις>.

<Συμφωνώ>, είπε ο Ντρου. <Τι λέτε γι’ αυτό;> ρώτησε τους άλλους.

<Από μεριάς μου, εντάξει>, είπε ο Σουλτς, και οι άλλοι συμμερίστηκαν την άποψή του γνέφοντας ικανοποιημένοι.

<Τέλεια>, δήλωσε ο Ντρου. <Τώρα, όμως, όλοι για φαγητό!> διέταξε εγκάρδια.

Ο Μαρρόν ήταν η τελευταίος που βγήκε. Στο κατώφλι της πόρτας γύρισε να κοιτάξει τον πίνακα, στον οποίο η τελική εξίσωση για τον υπολογισμό της ισχύος φαινόταν ξεκάθαρα. Ήταν απίστευτα απλή, παρά την τρομερή δουλειά που είχε χρειαστεί και στην απλοποιημένη μορφή της παρουσιαζόταν ως εξής²²:

όπου:

P = ισχύς σε Watt

d = απόσταση ανταλλαγής, σε μέτρα

V = όγκος ανταλλαγής, σε κυβικά μέτρα

Η Μπράις είχε ήδη φάει, φυσικά, έτσι παρέμεινε στο εργαστήριο για να διορθώσει κάποιες εργασίες των φοιτητών της, που είχε στην τσάντα της.

Όλοι οι άλλοι πήγαν τρέχοντας προς το εστιατόριο του Πανεπιστημίου, εξαντλημένοι και πεινασμένοι.

Μπαίνοντας και βλέποντας την σχεδόν άδεια αίθουσα, ο Μαρρόν θυμήθηκε ότι, εφόσον δεν πήγε στο μεσημεριανό γεύμα στην ώρα του, δεν θα μπορούσε να συναντήσει τη Σαρλίν. Ίσως να ήταν θυμωμένη, αλλά ήλπιζε ότι εξηγώντας της πως ήταν απασχολημένος με το «ευαίσθητο πείραμά» του, θα της περνούσε.

Το εστιατόριο προσέφερε ακόμα μια αξιοπρεπή ποικιλία και όλοι σερβιρίστηκαν απλόχερα. Μοιράστηκαν σε κάποια τραπέζια για να αποβάλλουν την ένταση της ολοκληρωτικής βύθισης, που είχαν ζήσει όντες ο ένας δίπλα στον άλλον για πολλές ώρες. Έτρωγαν ως επί το πλείστον σιωπηλοί, και οι λίγες φράσεις που αντάλλασσαν αφορούσαν το κλίμα, το κλασικό θέμα συζήτησης που ήταν χαλαρωτικό και δεν κούραζε.

Έφαγαν ήρεμα και, μόνο γύρω στις τέσσερις, επέστρεψαν νωθρά στο εργαστήριο. Εκείνη την ημέρα είχαν φέρει επανάσταση στην Επιστήμη, δεν υπήρχε λόγος να βιαστούν άλλο.

Βρήκαν την Μπράις που κουνούσε το κεφάλι της λυπημένη, ενώ τραβούσε κόκκινες γραμμές στο γραπτό ενός φοιτητή.

Γύρισε προς την ομάδα που μπήκε και κούνησε στον αέρα το γραπτό.

<Σύμφωνα με αυτόν τον φοιτητή, ένα διάλυμα νερού και 15% χλωριούχο νάτριο είναι ένα εκρηκτικό μίγμα, αν αυτό θερμανθεί στους 38 βαθμούς Κελσίου, σε ατμοσφαιρική πίεση. Τα προϊόντα της αντίδρασης που υπολογίζει είναι τόσο λανθασμένα που δεν ξέρω αν έχω εμπιστοσύνη να τον αφήσω να εκτελέσει τα υπόλοιπα πειράματα που απαιτούνται για το μάθημα. Φοβάμαι ότι θα μπορούσε να ανταγωνιστεί με κάποιον που ξέρω, έναν ειδικό στις ξαφνικές εκρήξεις>, είπε κι έκλεισε το μάτι στον Ντρου.

Ο Φυσικός χαμογέλασε συγκαταβατικά και κάθισε ημικλινής σε μια καρέκλα, με τα δάχτυλα σταυρωμένα στο στομάχι του και κοιτάζοντας την Μπράις με μια έκφραση ήρεμης εσωτερικής γαλήνης.

<Καθηγήτρια Μπράις, ο φοιτητής σας θα μπορούσε να είναι μια παρεξηγημένη ιδιοφυΐα, που απλώς πρέπει να βρει το δρόμο του>, είπε με πνευματώδη τόνο.

<Ναι, τον δρόμο ... της γεωργίας!>, αστειεύτηκε η Βιολόγος. <Υπομονή, αυτό σημαίνει ότι θα περάσει άλλον ένα μήνα μελετώντας για αυτό το διαγώνισμα, και καλή τύχη>.

<Λοιπόν, τι μας φέρατε, καθηγήτρια;> ρώτησε Ντρου.

<Παραμήκιο>, είπε, παίρνοντας το κουτί από το ράφι. <Όπως γνωρίζετε, είναι ένα μονοκύτταρο και τρέφεται με βακτήρια. Το δείγμα που έχω εδώ είναι μήκους περίπου 300 μίκρον και παρατηρείται εύκολα με το φορητό μικροσκόπιο που έχω φέρει>.

Έβγαλε ένα διαφανές κουτάκι από το κουτί. Μέσα ήταν ένα δοχείο που περιείχε ένα υδατικό διάλυμα.

<Είναι ένα μοναδικό δείγμα, βυθισμένο σε ένα θρεπτικό διάλυμα. Αν η Ανταλλαγή δεν το βλάψει, συνεχίζει να τρέφεται, όπως συνηθίζει να κάνει>.

Παρέδωσε το κουτί στον Ντρου, ο οποίος κοιτούσε τον Κομπαγιάσι.

Ο Ιάπωνας έδειξε το Μηχάνημα δύο, έτσι ο Ντρου έβαλε το δείγμα στην αντίστοιχη πλάκα.

Απελευθέρωσαν την περιοχή του σημείου Β, και το έβαλαν κάτω από ένα καλυμμένο σκαμνί με μια πετσέτα, για να συλλέξουν το δείγμα, όταν θα έφτανε, αποφεύγοντας να αναπηδήσει, πέφτοντας στο πάτωμα.

Χωρίς να αλλάξει οποιαδήποτε παράμετρο, η Μαόκο ενεργοποίησε την Ανταλλαγή.

Το διαφανές κουτί υλοποιήθηκε εκεί που αναμενόταν. Ο Μαρρόν το ανέκτησε και το έδωσε στην Μπράις, η οποία το έβαλε αμέσως κάτω από το μικροσκόπιο.

Στένεψε τα μάτια της πάνω στους φακούς του μικροσκοπίου, παρέμεινε μερικά δευτερόλεπτα να παρατηρεί και μετά ευχαριστήθηκε.

<Τρέφεται! Είναι μια χαρά!>, είπε κοιτάζοντάς τους ακόμη ενθουσιασμένη. <Είναι φανταστικό, και ... περιμένετε ... αλλά κοιτάξτε λίγο. Τι σύμπτωση!> Περίμενε μερικά δευτερόλεπτα, αφήνοντας τους με κομμένη την ανάσα, και στη συνέχεια, αναφώνησε: <Αναπαράγεται! Εξαιρετικά. Αυτή είναι η σαφέστερη απόδειξη ότι η Ανταλλαγή δεν το επηρέασε στο ελάχιστο. Κοιτάξτε το κι εσείς>, είπε χαμογελώντας στον Ντρου.

Ο Φυσικός κοίταξε στο μικροσκόπιο, ρύθμισε την εστίαση και τελικά είδε δύο μικρά ζωηρά παραμήκια να τσαλαβουτούν μέσα στο θρεπτικό διάλυμα.

Άφησε το μικροσκόπιο στους άλλους, που ανυπομονούσαν να δουν την πρώτη μορφή ζωής που ανταλλάχθηκε με το Μηχάνημα.

Ήταν ένα ιστορικό επίτευγμα.

Όλοι χαμογέλασαν ενθουσιασμένοι και συνεχάρησαν ο ένας τον άλλον.

Εκείνη η ημέρα θα ήταν ένα ορόσημο στην ιστορία της ανθρωπότητας.

<Τι άλλο είναι εκεί μέσα;> ρώτησε ο Ντρου, δείχνοντας στο κουτί.

Η Μπραίς έβγαλε ένα μικρό κουτί που περιείχε ένα σκουλήκι, ένα άλλο κουτί με ένα μικρό βάτραχο και, τέλος, ένα κλουβί μέσα στο οποίο ένα μικρό χάμστερ πεταγόταν εδώ και εκεί πάνω σε μια ψάθα.

<Σκουλήκι!>, ανακοίνωσε η Μπράις παραδίδοντας το κουτί στον Ντρου, ο οποίος το πήρε και κοίταξε για μια στιγμή τη ροζ αννελίδα που στριφογύριζε χαρωπά.

<Καλό ταξίδι!> ευχήθηκε στο σκουλήκι με αισιοδοξία.

Ανταλλαγή.

Τέλεια.

Το σκουλήκι έφτασε στον προορισμό του χαρούμενο, όπως και πριν, προς μεγάλη ανακούφιση των πειραματιστών.

Πλέον, υπήρχε απόλυτη εμπιστοσύνη στο μηχάνημα και στη θεωρία που το όριζε, έτσι αμέσως μετά πήγαν στον βάτραχο.

Αυτός ήταν ήσυχος στο διάτρητο κουτί του, και φτάνοντας ευτυχής στο σημείο Β πήδησε λίγο για να αναπροσαρμοστεί μετά την πτώση στο σκαμνί. Η Μπράις του πρόσφερε μια μύγα περνώντας την από μια τρύπα στο περίβλημα, και ο βάτραχος με μια κίνηση της γλώσσας αμέσως την άρπαξε και την καταβρόχθισε.

<Έχει όρεξη το ζωάκι, ε;> παρατήρησε με πνευματώδες ύφος ο Ντρου.

<Τώρα είμαστε στα θηλαστικά>, δήλωσε επίσημα η Μπράις, κρατώντας στον αέρα το κλουβί με το χάμστερ. <Πάμε;> ρώτησε με καθαρή τυπικότητα τον Ντρου.

Εκείνος της έδειξε απευθείας την πλακέτα Α και η Μπράις με πομπώδες στυλ, έσκυψε πάνω από το κλουβί.

Η Μαόκο πάτησε το κουμπί ενεργοποίησης.

Το κλουβί παρέμεινε εκεί, ενώ το χάμστερ, ελεύθερο, εμφανίστηκε στο σημείο Β και έπεσε πάνω στην πετσέτα, πήδηξε κάτω από το σκαμπό και έσπευσε γρήγορα στην απέναντι γωνία του εργαστηρίου.

<ΟΥΥΥΥΧ!> Μια διαπεραστική κραυγή ακούστηκε στον αέρα, ενώ ένα κορίτσι πήδηξε πίσω από μια ντουλάπα και έσπευσε στην πλησιέστερη καρέκλα, ανεβαίνοντας πάνω της. Έβαλε τα δάχτυλά της στο στόμα και συνέχισε να ουρλιάζει. <AAAAAAAAAA!>

Όλοι οι παρευρισκόμενοι γύρισαν έκπληκτοι προς το μέρος της.

Μετά από μια στιγμή ο Ντρου αντέδρασε.

<Και αυτή, ποια είναι;> ρώτησε μένοντας με το στόμα ανοικτό.

Το χάμστερ κρύφτηκε κάτω από μια ντουλάπα και το έχασαν από τα μάτια μας. Τότε σταμάτησε να ουρλιάζει κι η κοπέλα.

<Σαρλίν!> φώναξε ο Μαρρόν έκπληκτος.

<Ποια;> είπε ο Ντρου.

<Ε ... είναι Σαρλίν. Ε ... η αρραβωνιαστικιά μου>, είπε ο Μαρρόν κατακόκκινος από την ντροπή.

<Τι;> είπε ο Ντρου στενεύοντας τα μάτια του απειλητικά. <Αρραβωνιαστικιά σου;> παρατήρησε με έμφαση.

<E…ναι. Η κοπέλα μου>, είπε και πλησίασε τη Σαρλίν, βοηθώντας την να σηκωθεί από την καρέκλα.

Η κοπέλα κοίταξε δύσπιστα προς το κρησφύγετο του χάμστερ και περπάτησε γρήγορα προς την πόρτα.

<Πού πηγαίνετε, δεσποινίς;> φώναξε ο Ντρου με βροντερή φωνή.

<Θέλω φύγω από εδώ, αμέσως!> απάντησε εκείνη, προκλητικά.

<Όχι τώρα!> Ο Ντρου την σταμάτησε μπαίνοντας μπροστά στην πόρτα.

Ο Μαρρόν ήταν εκτός εαυτού. Έβαλε το χέρι στο μέτωπό του και συνέχισε να κουνά το κεφάλι του. Ίδρωνε αδιάκοπα και δεν ήξερε αν έπρεπε να πάρει το μέρος της Σαρλίν ή του Ντρου. Επικρατούσε ένα χάος και θεωρούσε ότι η ευθύνη ήταν δική του.

<Καθηγητά Ντρου, σας παρακαλώ. Αφήστε με να της μιλήσω>.

Ο Ντρου τον αγνόησε.

<Τι κάνετε εδώ;> ρώτησε με σκληρότητα τη Σαρλίν.

<Εγώ ...> άρχισε να λέει η κοπέλα, αλλά αμέσως αποκαρδιώθηκε και κοκκίνισε. Ήξερε ότι δεν είχε συμπεριφερθεί σωστά.

<Ήθελα, απλώς, να δω τι έκανε ο φίλος μου>, συνέχισε με ειλικρίνεια, αλλά και μια δόση πικρίας. <Αρκετές μέρες, τώρα, τον βλέπω να έχει το μυαλό του αλλού, να είναι ενθουσιασμένος, αλλά και σκεπτικός, και συνειδητοποίησα ότι κάτι μου έκρυβε, ακόμα και ότι μου έλεγε ψέματα!> ολοκλήρωσε κοιτάζοντάς τον κατάματα.

Ο Μαρρόν σήκωσε τα μάτια του ψηλά και κρέμασε τα χέρια του, ηττημένος.

<Τι θα μπορούσα να σου πω;> Προσπάθησε να εξηγήσει. <Κάνουμε πειράματα και ...>

<Τι είδατε, δεσποινίς;> τους διέκοψε απότομα ο Ντρου, απευθυνόμενος στη Σαρλίν.

<Εγώ ...>, ξεκίνησε διστακτικά, <Εγώ ... είδα. Είδα αυτό που υπήρχε για να δω>.

Όλοι στο εργαστήριο είχαν κάνει έναν κύκλο γύρω της και την κοίταζαν με εχθρότητα, εκτός από τον Μαρρόν που ήταν στην άκρη, λυπημένος.

<Καλά>, επιβεβαίωσε ο Ντρου. <Ό,τι έγινε έγινε. Από αυτή τη στιγμή είστε μέρος αυτής της ερευνητικής ομάδας. Είστε φοιτήτρια, υποθέτω. Φοιτήτρια ...;>

<Ψυχολογίας>, απάντησε επιφυλακτικά η Σαρλίν.

<Λοιπόν, δεσποινίς Σαρλίν, φοιτήτρια ψυχολογίας>. Ο Ντρου παρατήρησε την πόρτα πίσω του, για να βεβαιωθεί ότι ήταν καλά κλεισμένη. <Σήμερα εδώ, βοηθήσατε στη δοκιμή ενός συστήματος μεταφοράς του υλικού από το ένα μέρος στο άλλο, με τρόπο άμεσο και απόλυτα επαναστατικό. Δεδομένης της καθαρά ανθρωπιστικής κατάρτισής σας, θεωρώ ότι δεν σας ενδιαφέρουν οι επιστημονικές επιπτώσεις του φαινομένου, αλλά θα αφήσω στον Μαρρόν την ευχαρίστηση να σας τις εξηγήσει, εάν το κρίνει σκόπιμο. Το φαινόμενο ανακαλύφθηκε τυχαία από τον φίλο σας, χρησιμοποιώντας εντελώς ακούσια ένα μηχάνημα που κατασκεύασα εγώ. Οι άνθρωποι που βλέπετε εδώ>, είπε δείχνοντας τους παρευρισκόμενους, <έχουν προσληφθεί από μένα για να μάθουν τον μηχανισμό λειτουργίας του Μηχανήματος και τη θεωρία στην οποία βασίζεται. Και αυτό έγινε. Σήμερα πειραματιστήκαμε με μορφές ζωής της χλωρίδας και της πανίδας>, στο άκουσμα της λέξης «πανίδα», η Σαρλίν κοίταξε νευρικά στην ντουλάπα που κρύφτηκε το χάμστερ, <και βρήκαμε αδιάσειστες επιβεβαιώσεις της θεωρίας. Είστε μπροστά στις μεγαλύτερες αυθεντίες που κυκλοφορούν. Να σας συστήσω τον καθηγητή Σουλτς, Φυσικό στο Πανεπιστήμιο της Χαϊδελβέργης>.

Η Σαρλίν έδωσε το χέρι της στον καθηγητή, ο οποίος αποκρίθηκε με μία σφιχτή, δυνατή και ειλικρινή χειραψία.

<Ο Καθηγητής Καμαράντα, Μαθηματικός από τη Ραϊπούρ. Ο καθηγητής Κομπαγιάσι, Φυσικός υψηλής ενέργειας από την Οσάκα>. Μετά από κάθε χειραψία, η Σαρλίν αισθανόταν ότι αυτό το συναίσθημα μεγάλωνε μέσα της, σαν υπερχειλισμένο ποτάμι. Της φαινόταν ότι ήταν μπροστά σε θεούς. <Η καθηγήτρια Νόβακ, Φυσικός από το Πανεπιστήμιο του Όσλο. Η δεσποινίς Γιαμαζάκι, τελειόφοιτη του καθηγητή Κομπαγιάσι>.

Η Μαόκο κοίταξε τη Σαρλίν με κριτικό βλέμμα, μετά ανταπέδωσε τη χειραψία με θέρμη.

<Η καθηγήτρια Μπράις, Βιολόγος του Πανεπιστημίου μας>, συνέχισε ο Ντρου <και εγώ, ο καθηγητής Λέστερ Ντρου, Φυσικός και επόπτης καθηγητής του αρραβωνιαστικού σας>.

<Είναι τιμή μου που σας γνωρίζω>, είπε ενθουσιασμένος η Σαρλίν. <Σας παρακαλώ να με συγχωρήσετε που μπήκα κρυφά στο εργαστήριό σας και που δημιούργησα όλα αυτά τα προβλήματα. Αλλά σας παρακαλώ να καταλάβετε, δεν ήξερα τι έκανε ο Τζόσουα ... έκανα γκάφα. Και πάλι με συγχωρείτε>.

<Ό,τι έγινε, έγινε>, κατέληξε ο Ντρου. <Τώρα, όμως, πρέπει να συνειδητοποιήσετε ότι όλα όσα έχετε δει και όλα όσα θα δείτε, από τώρα και στο εξής, θα είναι απολύτως μυστικά. Απολύτως μυστικά, καταλαβαίνετε; Ο ίδιος ο Πρύτανης ΜακΚίντοκ βρίσκεται στην κορυφή του έργου και διέταξε τη μέγιστη δυνατή μυστικότητα. Δεν πρέπει ποτέ, επαναλαμβάνω ποτέ, να μιλήσετε γι 'αυτό με κανέναν. Είναι σαφές;>

<Ναι. Είναι σαφές. Το κατάλαβα>, είπε η Σαρλίν, κάπως συντετριμμένη ακόμη, αλλά και περήφανη που μπήκε σε αυτή την ομάδα.

<Κι έπειτα>, είπε ο Ντρου με ένα κλείσιμο του ματιού, <μία ψυχολόγος μπορεί πάντα να μας κάνει να νιώσουμε άνετα!>

Η Σαρλίν χαμογέλασε, και την ίδια στιγμή η Μπράις την πήρε από τον αγκώνα και την έφερε πίσω, προς το κρυψώνα του χάμστερ.

<Λοιπόν, δεσποινίς επίδοξη ψυχολόγε Σαρλίν, αρραβωνιαστικιά του φοιτητή Μαρρόν, ως τελετή μύησης σε αυτή τη μυστική αδελφότητα του Πανεπιστημίου του Μάντσεστερ, πρέπει να με βοηθήσετε να βρω το διαφυγόν ινδικό χοιρίδιο>, είπε και της έδωσε ένα κομμάτι χαρτόνι.

Η Σαρλίν χλόμιασε.

<Ω, όχι! Όχι, δεν μπορώ!>

<Πώς είπατε, παρακαλώ;> είπε κοιτώντας την στα μάτια της απειλητικά.

<Ω, καλά>, η Σαρλίν συνειδητοποίησε ότι αυτό ήταν το τίμημα για την αναίδεια της, <στην πραγματικότητα, είναι μόνο ... μόνο ένα ποντίκι>, είπε και ανατρίχιασε.

<Πρόκειται για χάμστερ, όχι για αρουραίο!> τη διόρθωσε με οξύ τόνο η Μπράις, <και πολλές οικογένειες το έχουν ως κατοικίδιο ζώο, γι 'αυτό δεν πρέπει να έχετε κανέναν φόβο. Διπλώστε το χαρτόνι σε ορθή γωνία, έτσι ναι, και ακουμπήστε το σε αυτές τις δύο ελεύθερες πλευρές του ντουλαπιού>, είπε και της έδειξε πού να το τοποθετήσει. Μετά, κατέβηκε στο έδαφος και έβαλε το χέρι της προς την τελευταία ελεύθερη πλευρά του ντουλαπιού προς τον τοίχο, αφήνοντας μόνο ένα μικρό άνοιγμα. Γλίστρησε το ελεύθερο χέρι της και ψηλάφισε τον περιφραγμένο χώρο. Μετά από μία σύντομη καταδίωξη: <Αχ, το έπιασα!> Σιγά-σιγά τράβηξε το χέρι της και σηκώθηκε, παρουσιάζοντας το πρώτο θηλαστικό στον κόσμο που μεταφέρθηκε με το Μηχάνημα.

Το χάμστερ ήταν μια χαρά, κρίνοντας από το πείσμα της συμπεριφοράς του.

Η Σαρλίν έκανε ένα βήμα προς τα πίσω εντυπωσιασμένη από το ζώο, παρόλα αυτά.

Η Μπράις έβαλε το ινδικό χοιρίδιο στο κουτί με τα δείγματα, το οποίο είχε ήδη εξοπλιστεί με οπές για την αναπνοή των μεταφερόμενων δειγμάτων.

<Και τώρα, θέλετε να μου εξηγήσετε τι συνέβη στην τελευταία Ανταλλαγή;> ρώτησε απευθυνόμενη στους συναδέλφους γύρω της.

<Είναι εύκολο, καθηγήτρια>, είπε ο Κομπαγιάσι. <Μέσα στον ενθουσιασμό των πειραμάτων που διεξάγονται με επιτυχία, δεν είχαμε συνειδητοποιήσει ότι το κλουβί ήταν μεγαλύτερο από τον όγκο του χώρου που το Μηχάνημα ήταν έτοιμο να μεταφέρει. Το κλουβί είναι ένας κύβος με πλευρά , περίπου, οκτώ εκατοστών, ενώ εμείς είχαμε κάνει μετρήσεις για μόλις τέσσερα εκατοστά. Το αποτέλεσμα είναι ότι μεταφέρθηκε μόνο το ινδικό χοιρίδιο στο εσωτερικό του βαθμονομημένου όγκου, μαζί με ένα κομμάτι από το πάτωμα του κλουβιού. Το υπόλοιπο του περιβλήματος παρέμεινε στην πλακέτα Α>.

<Εννοείτε ...> υπονόησε με ένταση η Μπράις<... ότι αν το χάμστερ δεν ήταν πλήρως εντός του όγκου που ενδείκνυται για τη μεταφορά, θα είχαμε μεταφέρει μόνο το μισό ζώο; Ένα κομμάτι θα είχε παραμείνει στο κλουβί;>

<Ναι, έτσι είναι>, επιβεβαίωσε ο Κομπαγιάσι, ατάραχος στη σκέψη.

Η Μπράις αναστέναξε.

<Τότε, πήγε καλά>, συγκατένευσε επανειλημμένα σκεπτική. <Ωστόσο, είναι ένας κίνδυνος που έπρεπε να υπάρχει ούτως ή άλλως. Καταλάβετε, όμως, ότι από άποψη ηθικής τα πειράματα σε ζώα πρέπει να γίνονται μόνο, και μόνο, αν δεν υπάρχουν εναλλακτικές λύσεις. Με τα συναρπαστικά αποτελέσματα των πειραμάτων που προηγήθηκαν, δεν είχα την παραμικρή υποψία ότι κάτι θα μπορούσε να πάει στραβά. Γι 'αυτό έβαλα το κλουβί τόσο επιπόλαια στην πλακέτα. Αυτό το χάμστερ είναι τόσο τυχερό! Με την ταχύτητα με την οποία κινείται, θα μπορούσε να είναι οπουδήποτε κατά τη στιγμή της Ανταλλαγής. Χαίρομαι που, αντίθετα, όλα πήγαν καλά>, ολοκλήρωσε χτυπώντας ένα δάχτυλο πάνω στο κουτί με την οποία το ζώο έκανε μία μεγάλη κίνηση, τρέχοντας από εδώ κι από εκεί.

Στο μεταξύ, ο Μαρρόν είχε πλησιάσει τη Σαρλίν. Την τράβηξε στην άκρη και τη ρώτησε χαμηλόφωνα.

<Μα πες μου ένα πράγμα. Πώς μπόρεσες να μπεις στο εργαστήριο, χωρίς να σε δουν;>

<Δεν σε είδα στο μεσημεριανό>, του απάντησε. <Ανησύχησα. Το απόγευμα, στο δρόμο μου προς τη βιβλιοθήκη, σε είδα να βγαίνεις από το εστιατόριο μαζί με την ομάδα των ανθρώπων που παρευρίσκονται εδώ τώρα. Σας παρακολούθησα από απόσταση και σας είδα να έρχεστε εδώ. Έκανα τον γύρο του κτιρίου και βρήκα ανοιχτό το παράθυρο του μπάνιου. Μπήκα από εκεί και, χωρίς να με δει κανείς, κρύφτηκα πίσω από την ντουλάπα. Είδα τα πειράματα. Τα υπόλοιπα τα ξέρεις>.

<Μπήκες από το μπάνιο>, χαμογέλασε ερωτευμένος ο Μαρρόν. Την χάιδεψε με το βλέμμα. <Σαν αστυνομική ταινία χαμηλού κόστους>, είπε και γέλασε ευχαριστημένος.

<Έτσι ακριβώς, πονηρούλη!>, απάντησε με κακία η Σαρλίν, δίνοντας του μία κλωτσιά στο πόδι.

<Κυρίες και κύριοι, αρκετά για σήμερα!>, ανακοίνωσε με δυνατή φωνή ο Ντρου. <Θα έλεγα ότι δεν θα μπορούσε να πάει καλύτερα. Σας ευχαριστώ όλους. Τα λέμε αύριο!>

Η ομάδα χωρίστηκε και ο καθένας πήγε προς το διαμέρισμά του.

Άλλη μία ιστορική μέρα έφτανε στο τέλος της.