Читать книгу Κριτήριο Λάιμπνιτς - Maurizio Dagradi - Страница 17

Ο Μαρρόν στάθηκε τυχερός.

Μεγάλο μέρος των απαραίτητων υλικών, για την κατασκευή του Μηχανήματος τα βρήκε σε άλλα εργαστήρια Φυσικής και Ηλεκτρολογικής Μηχανικής. Τα υπόλοιπα τα ανέθεσε αμέσως σε έναν προμηθευτή, όχι πολύ μακριά από το Πανεπιστήμιο, που έφτασε με ποδήλατο.

Όλα ήταν μέσα σε ένα κουτί μεσαίου μεγέθους με βάρος περίπου ενός κιλού. Εφόσον ήταν ήδη μεσημέρι, πήγε να φάει στο εστιατόριο του Πανεπιστημίου, παίρνοντας μαζί του και το κουτί.

Όπως κάθε μέρα, το μεσημεριανό στο εστιατόριο ήταν για εκείνον μία ευκαιρία να συναντήσει τη Σαρλίν. Μόλις τον είδε με εκείνο το κουτί και με έκφραση κούρασης, κατάλαβε αμέσως ότι κάτι συνέβαινε, ίσως σε σχέση με την περίεργη συμπεριφορά που είχε ο Τζόσουα τις προάλλες. Αυτό το μυστήριο, αυτή η εσωτερική ένταση που διαφαινόταν, παρά τις προσπάθειες του νεαρού να το καλύψει, την έπειθαν όλο και περισσότερο ότι ο αρραβωνιαστικός της πρέπει να έκρυβε ένα πολύ μεγάλο μυστικό, τόσο μεγάλο που δεν μπορούσε να το πει ούτε σε εκείνη.

Προσπάθησε να τον προσεγγίσει με νάζι.

<Πώς πάει;> ξεκίνησε με τόνο επιτηδευμένα ανήσυχο. <Ανησυχώ για σένα, Τζόσουα. Είσαι σιωπηλός, δεν μιλάς πια για τις σπουδές σου και δεν έρχεσαι πια στο δωμάτιό μου>, κατέληξε με κακία.

<Ε…με συγχωρείς, αγάπη μου!> προσπάθησε να τη μαλακώσει ο Μαρρόν, <προετοιμάζω μία λίγο δύσκολη συσκευή και έχω επικεντρωθεί πολύ σε αυτό>.

<Δηλαδή δεν έχεις χρόνο για μένα;>, απάντησε εκείνη εκνευρισμένη.

<Όχι, όχι!>, βιάστηκε να την καθησυχάσει εκείνος. <Απλώς, πρόκειται για ένα πολύ ευαίσθητο πείραμα που…>, κοίταξε γύρω του με προσοχή,<…που μόνο εγώ μπορώ να το φροντίσω. Αν πάει καλά, θα έχω τέτοια επιτυχία στις σπουδές μου, που κανείς δεν θα μπορέσει να με φτάσει>, κατάληξε ψιθυρίζοντάς της στο αυτί.

Δεν είχε πει ψέματα αλλά ούτε και αποκάλυψε απόρρητες πληροφορίες. Αισθανόταν καλά με τη συνείδησή του και ήλπιζε να την είχε ικανοποιήσει.

<Αυτό είναι, λοιπόν>. Η Σαρλίν του απάντησε με ψεύτικη ανακούφιση. Ο Μαρρόν ήταν βιβλίο ανοικτό, για εκείνη που είχε φυσικό ένστικτο να καταλαβαίνει τα ψέματα. Επιπλέον, σπουδάζοντας ψυχολογία, είχε κάνει έρευνα στις μικροεκφράσεις του προσώπου: είχε παθιαστεί τόσο πολύ, που είχε ξεκίνησε αμέσως να μελετά ό,τι υλικό μπορούσε να βρει, παράλληλα με τα κανονικά μαθήματα της Σχολής της. Έβλεπε ξεκάθαρα ότι ο Μαρρόν θα πρέπει να είχε κάτι πραγματικά μεγάλο στα χέρια του, αλλά δεν ήταν αυτό που εκείνος ήθελε να την κάνει να πιστέψει. Υπήρχαν κι άλλα, πολύ περισσότερα από ένα πιθανό λαμπρό αποτέλεσμα για τις σπουδές του. Κάτι που τον ανησυχούσε και την ίδια ώρα τον ξεσήκωνε. Αν εκείνος δεν ήθελε ή δεν μπορούσε να το πει, θα έπρεπε να είναι κάτι πάρα πολύ μυστικό.

<Τότε, όλα είναι εντάξει, Τζόσουα. Όλα είναι καλά>, του είπε αδιάντροπα ψέματα.

Ο Μαρρόν πήρε μία ανάσα ανακούφισης και συνέχισε να τρώει, πιστεύοντας ότι την είχε γλιτώσει.

Η Σαρλίν ανταποκρίθηκε με ένα όμορφο χαμόγελο και συνέχισε να παίρνει μεγάλες πιρουνιές από τη σαλάτα της.

«Σκέφτομαι να σου κάνω μία πολύ ωραία έκπληξη, αγάπη μου», είπε από μέσα της και ξεκίνησε να καταστρώνει σχέδιο για να ξεκαθαρίσει με αυτή την υπόθεση μία και καλή.

Δεν άντεχε καθόλου, που το αγόρι της έκρυβε κάτι.