Читать книгу Κριτήριο Λάιμπνιτς - Maurizio Dagradi - Страница 13

Εκείνη την ίδια βραδιά, ο Πρύτανης ΜακΚίντοκ είχε τελειώσει την πολλοστή ημέρα δουλειάς στο Πανεπιστήμιο. Ήταν, ως συνήθως, μία δύσκολη ημέρα. Η διαχείριση μίας κολοσσιαίας δομής, όπως αυτή, ήταν ένα εξαιρετικά πολύπλοκο έργο και, ταυτόχρονα, δυσάρεστο, καθώς οι αποφάσεις που λαμβάνονταν προς όφελος κάποιου, δυσαρεστούσαν κάποιον άλλον και, με ένα προσωπικό άνω των 10.000 καθηγητών, οι στατιστικές ενεργούσαν με τρόπο ακριβή και αδυσώπητο: ό,τι κι αν έκανε εκείνος, ήταν γραφτό, κάθε μέρα, να δημιουργεί κι έναν καινούργιο εχθρό. Έναν εχθρό που θα έπρεπε, στη συνέχεια, να ξανακερδίσει αποδεχόμενος, ενδεχομένως, κάθε κίνησή του, χωρίς πολλά παράπονα, πράγμα που θα του δημιουργούσε νέους εχθρούς κάπου αλλού.

Αυτή, λοιπόν, ήταν η δουλειά του και το πεπρωμένο του. Αγαπητός και σεβαστός και, ταυτόχρονα, μισητός και αντικείμενο ύβρεως. Και ποτέ από τα ίδια άτομα, για περισσότερο από δύο συνεχόμενες εβδομάδες.

Τουλάχιστον να είχε έναν εχθρό που να γνώριζε καλά ποιος είναι, από τον οποίο να μπορεί να φυλάγεται. Αντίθετα, ενώ περπατούσε στα ανθισμένα μονοπάτια που οδηγούσαν στα διάφορα κτήρια του συγκροτήματος του Πανεπιστημίου, ή ενώ διέσχιζε κάποιο γραφείο γεμάτο υπαλλήλους, ή περνώντας ακόμη και στους διαδρόμους, ανάμεσα στις αίθουσες, του φαινόταν ότι βρισκόταν σε ένα μονοπάτι που ελεγχόταν από ελεύθερους σκοπευτές έτοιμους να τον πυροβολήσουν, στην πρώτη λάθος κίνηση. Ο καθηγητής που σήμερα τον χαιρετούσε χαμογελώντας, μπορούσε να είναι ο ίδιος που μέσα σε ένα-δύο μήνες θα τον κακολογούσε και θα τον χλεύαζε με συναδέλφους.

Ήταν μία άσχημη ζωή, αλλά ήταν εκείνη που είχε επιλέξει και για την οποία είχε επιλεγεί, οκτώ χρόνια πριν. Η ανταμοιβή, όμως, ήταν μεγάλη. Διοικούσε το πιο μεγάλο Πανεπιστήμιο της χώρας κι αυτό του έδινε πολύ μεγάλο κύρος, μία προσωπική επιβεβαίωση, που λίγοι μπορούσαν να νιώσουν και, για την οποία, πολλοί τον ζήλευαν.

Και γι’αυτό ήταν μόνος.

Μόνος σαν αδέσποτο σκυλί. Από την κορυφή του βάθρου της δύναμής του, η απόσταση με τους ανθρώπους που τον περιέβαλλαν ήταν τόση που οι ανθρώπινες σχέσεις ήταν αδύνατες.

Η γυναίκα του είχε ήδη φύγει εδώ και χρόνια, μνημονεύοντάς τον ως έναν ελαττωματικό οργανισμό, που λειτουργούσε μόνο στον εργασιακό χώρο, ο οποίος τροφοδοτούνταν από την έπαρση και την αυταρέσκεια, ενώ στο σπίτι, ως σύζυγος, ήταν εντελώς άχρηστος και ανίκανος. Δεν ήξερε να την κατανοεί, δεν ήξερε ούτε να σκέφτεται μία γυναίκα, πάντα αφοσιωμένος στη δική του εξέλιξη, σε υποχρεώσεις πιο σημαντικές και με μεγαλύτερο κύρος αλλά, στο μεταξύ, στείρες και απομακρυσμένες από συναισθήματα. Δεν είχαν παιδιά, έτσι όταν εκείνη βαρέθηκε να ζει σαν μία γνωστή του, απλώς άλλαξε διεύθυνση και ξεκίνησε όλες τις διαδικασίες για το διαζύγιο, με μία φίλη της δικηγόρο. Ούτε μιλούσαν, πια, μεταξύ τους.

Αρχικά, ο ΜακΚίντοκ δεν είχε αντιληφθεί το συμβάν. Δεν περνούσε πολύ χρόνο στο σπίτι κι, όταν ήταν εκεί, δεν είχε μεγάλη έφεση στις οικογενειακές σχέσεις. Το άγχος της δουλειάς τον βάραινε, εκείνη την εποχή, και το να έχει και τη γυναίκα του μέσα στα πόδια του τον εκνεύριζε πολύ. Προτιμούσε να είναι μόνος του, στον κήπο ή τη βιβλιοθήκη.

Μετά από μία εβδομάδα, από την αναχώρησή της, ωστόσο, ο ΜακΚίντοκ επιστρέφοντας στο σπίτι είχε βρει την υπηρέτρια, η οποία άφηνε κάποιες βαλίτσες κοντά στην πόρτα. Όταν τη ρώτησε σχετικά, εκείνη πήρε ένα ύφος ντροπής και τον ενημέρωσε ότι η γυναίκα του είχε κανονίσει την αποστολή των προσωπικών της αντικειμένων, στην καινούργια της διεύθυνση.

Σαν να ξύπνησε από όνειρο που έβλεπε ενώ ήταν ξύπνιος, κοίταξε μέσα, ψάχνοντας ενστικτωδώς τη γυναίκα του και, μόνο τότε, κατάλαβε την πραγματική κατάσταση.

Κλείστηκε στον εαυτό του, γεμάτος ενοχή αλλά, ταυτόχρονα, ανίκανος να ξεπεράσει το εμπόδιο που ο ίδιος είχε δημιουργήσει, μέσα σε πολλά χρόνια στείρας συζυγικής ζωής.

Και ξεκίνησε τη ζωή του ως ένας μοναχικός άνδρας. Μόνο, λίγο πιο μόνος από ότι ήταν πριν.

Μέχει να γνωρίσει τη Σίνθια.

Περίπου πριν ένα χρόνο, αποφάσισε να χρησιμοποιήσει μία εβδομάδα διακοπών, για να συμμετάσχει σε ένα συνέδριο στο Μπέρμιγχαμ και, αφού αυτό θα διαρκούσε για τρεις συνεχόμενες ημέρες, έκλεισε ένα δωμάτιο σε ξενοδοχείο.

Ένα βράδυ ήταν στο μπαρ, μετά από μία ημέρα την οποία πέρασε ακούγοντας κάποιες σπουδαίες προσωπικότητες της ελληνικής μυθολογίας σε έναν πολύ ζωντανό, δημόσιο διάλογο, σχετικά με τις διάφορες δυνατές μεταφράσεις των επιγραφών που ήταν χαραγμένες στο κάλυμμα μίας λάρνακας, η οποία είχε ανακαλυφθεί, πρόσφατα, στην Κόρινθο.

Ήταν το στοιχείο του, το αντικείμενο στο οποίο είχε φυσική κλίση και πάνω στο οποίο έκανε την πρώτη του ειδικότητα, διδάσκοντάς το για πολλά χρόνια, επιβλέποντας σημαντικά ερευνητικά προγράμματα και παρέχοντας συμβουλές στα μεγαλύτερα ιδρύματα του κόσμου, τα οποία είχαν αναλάβει τη διατήρηση του Κλασσικού πολιτισμού.

Όλα αυτά, προτού το καθήκον του Πρύτανη του προβάλλει μία νέα διάσταση, πολύ διοικητική και λίγο πολιτιστική κι, επιπλέον, με τη συγγενή έννοια της κολακευτικής εξουσίας. Έκτοτε, τον ικανοποιούσε να ακολουθεί τις έρευνες των άλλων, να παρέχει συμβουλές στις νέες εκδόσεις, πάνω στο αντικείμενο, να συμμετέχει σε σεμινάρια, όταν μπορούσε.

Εκείνο το βράδυ δεν είχε ύπνο και καθόταν στον πάγκο του μπαρ του ξενοδοχείου, πίνοντας σκεπτικός ένα ουίσκι pure malt, πολύ παλαιωμένο. Ήταν ο μόνος εναπομείνας πελάτης, παρόλο που η ώρα δεν ήταν πολύ περασμένη. Ο μπάρμαν γυάλιζε, για τρίτη φορά, τα κρυστάλλινα ποτήρια. Τα φώτα ήταν χαμηλά και οι αποχρώσεις του πολύτιμου ξύλου, που χαρακτήριζε τη διακόσμηση, εξέπεμπαν ηρεμία, κάνοντάς τον να νιώθει άνετα.

Ετοιμαζόταν να πιει κάποιο άλλο είδος λικέρ, όταν, απρόσμενη και αόρατη, η μυρωδιά ενός απίστευτα θηλυκού αρώματος τον τύλιξε, πιάνοντάς τον εντελώς απροετοίμαστο και κάνοντάς τον να γυρίσει το κεφάλι, για μία στιγμή. Έμεινε ακίνητος στη θέση του, σαν να είχε πετρώσει, πλήρως βυθισμένος στο άρωμα. Στα αριστερά του εμφανίστηκε μία γυναίκα, πολύ καλά ντυμένη, με πολύ σίγουρη και κομψή στάση, η οποία ενώ στεκόταν όρθια, λίγο απομακρυσμένη από τον πάγκο, έκανε την παραγγελία της:

<Σερί. Ευχαριστώ>.

Η φωνή ήταν ζεστή, κοντράλτο, τέλεια ελεγχόμενη, σαν ανθρώπου συνηθισμένου να μιλά σε κοινό, σε ένα κοινό μορφωμένο και προσηλωμένο.

Ο ΜακΚίντοκ την παρατήρησε με την άκρη του ματιού του, προσπαθώντας να μη δείξει ενδιαφέρον.

Η γυναίκα τον αγνοούσε εντελώς. Ήταν μεσαίου ύψους, με λευκή επιδερμίδα και κόκκινα μαλλιά, πιασμένα με ένα πιαστράκι στο χρώμα του μαρμάρου. Το κορμί της είχε πολύ θηλυκές αναλογίες.

Φορούσε ένα σκωτσέζικο ταγιέρ εξαιρετικής ποιότητας, με ασορτί, τέλεια φούστα, που έφτανε ως το γόνατο, παπούτσια σε σκούρο μπορντό, με ψηλό λεπτό τακούνι και μαύρο καλσόν. Το σακάκι κάλυπτε ένα λευκό πουκάμισο με ένα ντεκολτέ αποκαλυπτικό, μα μετρημένο. Στο πέτο μία χρυσή καρφίτσα, σε σχήμα C, ξεχώριζε με χάρη. Στο λαιμό φορούσε ένα ογκώδες χρυσό κολιέ, λαξευμένο με επιδεξιότητα και τα σκουλαρίκια με τη δική τους γενναιόδωρη λάμψη, τρυπούσαν με φως τους λοβούς των αυτιών της.

Το πρόσωπο ήταν λεπτό, με λεπτές, μα ευδιάκριτες γραμμές. Τα μάτια, με χρώμα ανοιχτό πράσινο, ήταν σωστά τοποθετημένη σε σχέση με τη μύτη και ελαφρά αετίσια. Τα χείλη λεπτά, αλλά όχι υπερβολικά λεπτά, ήταν σε αρμονία με το πηγούνι, το οποίο μόλις που προεξείχε.

Ελαφρύ μακιγιάζ σε παλ χρώματα και μόνο μερικές λεπτές ρυτίδες στο μέτωπο και στα μάγουλα της γυναίκας, η οποία φαινόταν να είναι κοντά στα πενήντα.

Ο μπάρμαν σέρβιρε το σέρι, τοποθετώντας το ποτήρι στον πάγκο, χωρίς να κάνει τον παραμικρό θόρυβο, μετά εξαφανίστηκε στο χώρο πίσω από τη βιτρίνα του μπαρ, για να τελειώσει κάποια δουλειά.

Η γυναίκα τέντωσε το δεξί της χέρι, με τα λεπτά και ψηλά δάχτυλα και με νύχια προσεκτικά περιποιημένα, βαμμένα με ένα λευκό περλέ βερνίκι, και πήρε με λεπτότητα το ποτήρι. Καθώς το σήκωνε, ο ΜακΚίντοκ δεν μπόρεσε να συγκρατηθεί, μαγεμένος ίσως από το άρωμα κι από αυτή τη θέα, και σήκωσε κι εκείνος το ποτήρι του, λέγοντας χαμηλόφωνα:

<Εις υγείαν!>

Εκείνη γύρισε ελαφρά το κεφάλι της προς εκείνον, γέρνοντας ταυτόχρονα λίγο μπροστά. Χαμογέλασε ελαφρά και χωρίς εναλλαγές στον τόνο της φωνής:

<Εις υγείαν>.

Μετά γύρισε και κοίταζε μπροστά της και ήπιε μία μικρή γουλιά από το ποτό της, ενώ ο ΜακΚίντοκ ήπιε μονορούφι, ό,τι απέμενε από το δικό του.

Κι ο ΜακΚίντοκ έμεινε έτσι, με το ποτήρι άδειο στα χέρια του, συνειδητοποιώντας, μόλις εκείνη τη στιγμή, ότι είχε πιει μονομιάς τα ¾ του περιεχομένου του. Το ουίσκι τον γέμισε με ένα κύμα ευχάριστης ζέστης, και το άρωμα της γυναίκας τον μεθούσε και ξυπνούσε πάλι μέσα του αισθήσεις, που αδρανούσαν εδώ και πολύ καιρό. Και, κυρίως, ήταν εκείνη, σε απόσταση ενός μέτρου, απίστευτα ελκυστική και τέλεια, αυτή που θα μπορούσε να είναι η ιδανική γυναίκα, αν μπορούσε ποτέ να σκεφτεί ένα τέτοιο πρότυπο.

Χωρίς να αντιλαμβάνεται αυτό που έκανε, άφησε το ποτήρι, σηκώθηκε από το σκαμπό και έκανε ένα βήμα προς τη γυναίκα, της χαμογέλασε και τείνοντας φιλικά το χέρι, είπε χαμηλόφωνα:

<Επιτρέπετε; Λάχλαν ΜακΚίντοκ>.

Εκείνη άφησε, με τη σειρά της, το ποτήρι, γύρισε προς εκείνον και έδωσε το χέρι της με χάρη.

<Σίνθια Φάρναμ, χάρηκα.>

<Σίνθια…>, ο ΜακΚίντοκ έμεινε έκπληκτος. Μετά συνήλθε και είπε με χαμηλή και ήρεμη φωνή: <Είναι ένα από τα επίθετα της θεάς Αρτέμιδος, κόρης του Δία και της Λητούς, δίδυμης αδελφής του Απόλλωνα. Γεννήθηκε στο νησί της Δήλου, στην κορυφή του όρους Κύθνος, από το οποίο προέρχεται το όνομα Σίνθια. Θεά του φεγγαριού, ήταν υπερβολικά όμορφη κι ήταν μία από τις πιο αγαπητές θεότητες της Αρχαίας Ελλάδας. Και...> Σταμάτησε, αβέβαιος.

Ενώ μιλούσε, η Σίνθια άρχισε να χαμογελά ευχαριστημένη.

<Και…;> τον παρότρυνε, γέρνοντας ελαφρά το κεφάλι στα αριστερά.

Τώρα πια, ο ΜακΚίντοκ δεν μπορούσε να κάνει πίσω. Ο κύβος ερρίφθη.

<…κι ελπίζω να μην έχω το τέλος του Ακταίωνα. Ήταν ένας πρίγκιπας από τη Θήβα ο οποίος, πηγαίνοντας για κυνήγι, είδε την Άρτεμη, ενώ έκανε γυμνή μπάνιο. Κρύφτηκε και παρέμεινε να την παρατηρεί, μα ήταν τόσο συνεπαρμένος, που δεν κατάλαβε ότι πάτησε ένα κλαδί. Ο ήχος τον έκανε να αποκαλυφθεί κι η Άρτεμις δυσαρεστήθηκε τόσο πολύ από το επίμονο βλέμμα του Ακταίονα, που τον έριξε στο μαγικό νερό και τον μετέτρεψε σε ελάφι. Τα σκυλιά του τον πέρασαν για θήραμα και του όρμησαν, σκοτώνοντάς τον>. Έκανε μία παύση, μεταμελημένος, και μετά επανέλαβε: <Ελπίζω να μην έχω το τέλος του Ακταίονα…>

Εκείνη χαμογέλασε ελαφριά, διασκεδάζοντας.

<Δε βλέπω σκυλιά εδώ>.

Ο ΜακΚίντοκ αναστέναξε, ανακουφισμένος και, με τη σειρά του, χαμογέλασε ελαφριά και μετά πήρε τόνο αυτοπεποίθησης:

<Ε, γι’αυτή τη φορά σώθηκα. Με συγχωρείτε αν σας ενόχλησα>, και γύρισε στη δική του θέση.

<Δεν υπάρχει κάτι να συγχωρήσω. Κι εγώ χρειάζομαι μία χαλαρωτική κουβέντα, μετά από την ημέρα που πέρασα. Λάχλαν, είπατε; Από πού προέρχεται;>

Ο ΜακΚίντοκ χαλάρωσε.

<Είναι κέλτικο όνομα και, από ότι φαίνεται, σημαίνει «ο προερχόμενος από τη λίμνη» ή «ο βίαιος πολεμιστής»>.

<Προτιμώ τον πρώτο ορισμό. Εσείς τι λέτε;>

<Σίγουρα. Συμφωνώ>. Ο ΜακΚίντοκ αισθανόταν απόλυτα άνετα, ενώ μιλούσε με τη Σίνθια. Ήταν ευχάριστο να συζητά μαζί της και, ακόμη πιο ευχάριστο, το να βρίσκει αμέσως κοινά σημεία. Εδώ και καιρό οι σχέσεις του με τους άλλους περιλάμβαναν μόνο αγχωτικές διαφωνίες, πικρές αποφάσεις και πομπώδεις δημόσιες συζητήσεις!

Ο ΜακΚίντοκ πρότεινε στη γυναίκα:

<Τι θα λέγατε να καθόμασταν λίγο πιο άνετα;>, δείχνοντας έναν άνετο χώρο, δίπλα στο μπαρ, με χαμηλά τραπεζάκια και μαλακές πολυθρόνες.

Εκείνη κοίταξε το ρολόι της και ζύγισε για λίγο την πρόταση, πράγμα που τάραξε το ΜακΚίντοκ, και μετά είπε:

<Μα ναι, εξάλλου δεν είναι και τόσο αργά>.

Πήρε το ποτήρι της και πήγε μαζί του προς τα τραπεζάκια. Κάθισαν ο ένας απέναντι στον άλλον, με ένα τραπεζάκι ανάμεσά τους.

Εκείνη ήπιε άλλη μία γουλιά σέρι, ο ΜακΚίντοκ, που δεν είχε πια τίποτα να πιει, στράφηκε προς τον πάγκο του μπαρ κι έκανε νόημα στο μπάρμαν, ο οποίος μόλις είχε γυρίσει στη θέση του. Εκείνος έφτασε αμέσως και ο ΜακΚίντοκ απευθύνθηκε στη Σίνθια:

<Μπορώ να σας προσφέρω κάτι; Όπως αλμυρά σνακς, ή ίσως κάποιο γλυκό; Ένα παγωτό;>

Εκείνη το σκέφτηκε και αποφάσισε:

<Γιατί όχι; Αλμυρά σνακς, ευχαριστώ>.

Ο ΜακΚίντοκ, αντίθετα, παρήγγειλε ένα τόνικ κι ο μπάρμαν έφυγε για να ετοιμάσει την παραγγελία.

Η Σίνθια σταύρωσε τα πόδια και πήρε μία πολύ άνετη στάση.

<Πώς βρεθήκατε στο Μπέρμιγχαμ;> τον ρώτησε.

<Είμαι εδώ για το συνέδριο πάνω στην ελληνική μυθολογία. Είμαι καθηγητής Κλασσικών Σπουδών και θέλω να ενημερώνομαι>.

<Α, καταλαβαίνω. Και για αυτό ξέρατε τα πάντα για την Άρτεμη. Αλλά...> πρόσθεσε με λίγη δόση κακίας <… κι αν σας έστελνα ένα αγριογούρουνο;>

Ο ΜακΚίντοκ έμεινε εμβρόντητος. Ανατρίχιασε ως τις ρίζες τον μαλλιών κι αισθανόταν εντελώς ηλίθιος. Η Σίνθια ήξερε τα πάντα για την Άρτεμη, τα πάντα! Του έκανε πλάκα εκείνη την ώρα κι εκείνος την πάτησε.

<Θα είχα το τέλος του Άδωνη, που σκοτώθηκε από ένα αγριογούρουνο, που έστειλε η Άρτεμις>, σημείωσε μελαγχολικά. Μετά είχε μία έμπνευση:

<Μα ήταν λογικό: ποιος θα μπορούσε να ξέρει του θρύλους για εκείνη, περισσότερο από την ίδια τη θεά;>

Η Σίνθια χαμογέλασε κολακευμένη.

<Αυτό σημαίνει ότι αυτή τη φορά θα φανώ μεγαλόψυχη. Γιατί, επιπλέον, αυτή η θεά ασχολείται περισσότερο με επενδύσεις, παρά με σαπουνόπερες του Ολύμπου>.

Τώρα χαμογέλασε και ο ΜακΚίντοκ κι αισθάνθηκε χαρούμενος που τη γνώρισε. Ήταν μία γυναίκα μορφωμένη κι έξυπνη, απίστευτα συναρπαστική.

Ο μπάρμαν έφερε τις παραγγελίες. Επειδή η Σίνθια είχε τελειώσει το σέρι, ο ΜακΚίντοκ την κοίταξε διερευνητικά κι εκείνη παρήγγειλε:

<Τόνικ και για μένα, ευχαριστώ>.

Ξεκίνησαν να σερβίρονται τα αλμυρά σνακς, τα οποία ήταν πραγματικά ποικίλα και λαχταριστά. Για λίγη ώρα έμειναν σιωπηλοί και, μετά, ο ΜακΚίντοκ τη ρώτησε:

<Επενδύσεις, λοιπόν; Ενδιαφέρον. Πρέπει να είναι δουλειά με μεγάλη ευθύνη>.

<Σίγουρα>, επιβεβαίωσε εκείνη. <Πρέπει να αναλογιστείς ότι αυτός που αποφασίζει να επενδύσει χρήματα, προσδοκά ένα κέρδος, ή, στη χειρότερη περίπτωση, τουλάχιστον να διατηρήσει το κεφάλαιο που επένδυσε. Αυτό εξαρτάται σημαντικά από το προφίλ κινδύνου που επιλέγει ο επενδυτής. Όσο πιο υψηλός είναι ο κίνδυνος, οπότε μιλάμε για επενδύσεις με πολλές μετοχές, τόσο πιο μεγάλος είναι το κέρδος, με την προϋπόθεση ότι ο χρονικός ορίζοντας της επένδυσης είναι, τουλάχιστον, πέντε χρόνια. Αυτή η διάρκεια είναι αρκετά μεγάλη για να επιτρέψει στις μετοχές να αυξηθούν σε αξία με τον καιρό, ενώ υπόκεινται σε έντονες διακυμάνσεις, στη βραχυπρόθεσμη περίοδο, οι οποίες συνδέονται με την πορεία της αγοράς. Η τάση είναι που μετράει, σε αυτή την περίπτωση, γιατί αν οι μετοχές είναι από υγιείς εταιρίες, η αξία τους θα αυξηθεί αναπόφευκτα, εκτός από περίπτωση πολέμων και εξεγέρσεων ή διαταραχών σε εθνικό ή παγκόσμιο επίπεδο. Αν ο επενδυτής είναι, σε λογικά πλαίσια, σίγουρος ότι δε χρειάζεται τα χρήματα που επενδύονται, τουλάχιστον για την ελάχιστη διάρκεια αυτού του είδους συναλλαγών, τότε είναι πολύ πιθανό ότι μετά από μερικά χρόνια, θα βρεθεί να έχει ένα σημαντικό κέρδος. Σίγουρα, κανείς δε γνωρίζει το μέλλον, ως εκ τούτου ο κίνδυνος να χάσεις λεφτά υπάρχει, είναι πραγματικός, αλλά οι οικονομία παρουσιάζει συγκεκριμένες κυκλικές πορείες, οι οποίες επιτρέπουν να κάνουμε λογικές προβλέψεις και να επενδύουμε αναλόγως>.

Ο μπάρμαν είχε, στο μεταξύ, φέρει το τόνικ για τη Σίνθια, από το οποίο ήπιε μία γουλιά και συνέχισε:

<Το άλλο άκρο είναι ο χαμηλός κίνδυνος, δηλαδή η επένδυση σταθερής απόδοσης. Σε αυτή την περίπτωση ο χρονικός ορίζοντας είναι πολύ πιο σύντομος, μπορεί να είναι και κάτω από ένα έτος. Αυτοί οι τίτλοι, πράγματι, δίνουν μία χαμηλή, μα σίγουρη απόδοση κι έτσι είναι κατάλληλοι για όποιον δε θέλει να ρισκάρει τίποτα, είναι ευχαριστημένος με ένα μικρό κέρδος και ξέρει ότι έχει το κεφάλαιό του στη διάθεσή του, κυριολεκτικά, όποτε θέλει.

Μεταξύ των δύο άκρων, υπάρχουν οι μικτές επενδύσεις, στις οποίες επιλέγεται να επενδυθεί ένα μέρος του κεφαλαίου σε μετοχές κι ένα μέρος σε επενδύσεις σταθερής απόδοσης, σε αναλογίες που ποικίλουν, ανάλογα με το ποσοστό κινδύνου. Με αυτή τη μέθοδο, είναι λογικό να περιμένει κανείς ότι αν ένα μέρος της επένδυσης δεν πηγαίνει πολύ καλά, σε μία δεδομένη περίοδο, το άλλο αντίθετα θα είναι διασφαλισμένο, έτσι ο επενδυτής είναι πιο ήσυχος. Η δουλειά μου είναι να καθοδηγώ τον επενδυτή στην επιλογή του είδους επένδυσης, που είναι πιο κατάλληλη για εκείνον. Επειδή διακυβεύονται τα χρήματα του πελάτη, χρειάζεται ικανότητα, ευσυνειδησία και μεγάλη υπευθυνότητα, ώστε να προτείνεις μία επένδυση έναντι κάποιας άλλης. Τα λάθη δεν επιτρέπονται. Ή καλύτερα, δεν υπάρχει δεύτερη φορά για το λάθος γιατί, μετά την πρώτη, είναι σίγουρο ότι θα πρέπει να αλλάξεις δουλειά>.

Ήπιε ακόμη μία γουλιά από το τόνικ και τον κοίταξε:

<Σας κουράζω, έτσι;>

Ο ΜακΚίντοκ την άκουγε γοητευμένος για κάμποση ώρα. Αυτή η φωνή που εξέφραζε με μαεστρία άχαρα θέματα, όπως τα οικονομικά, αυτά τα πράσινα μάτια που κοιτούσαν μακριά όσο μιλούσε, τον είχαν μαγέψει ολοκληρωτικά.

<Όχι, κάθε άλλο>, απάντησε ζεστά. <Είναι πολύ ενδιαφέρον θέμα. Όπως πολλοί άλλοι, έχω κι εγώ επενδύσεις, αλλά οφείλω να πω ότι ποτέ δε γνώρισα κανέναν που να μου μίλησε γι’ αυτό το θέμα, όπως εσείς>.

Εκείνη πήρε ένα ακόμη αλμυρό και ρώτησε ευχάριστα:

<Και πώς πάνε οι επενδύσεις σας;> και ξεκίνησε να ροκανίζει το αλμυρό: ήταν με πιπεριά και αντσούγια, πολύ νόστιμο.

Ο ΜακΚίντοκ ήπιε σκεπτικός μία γουλιά από το τόνικ και μετά απάντησε:

<Πραγματικά, δε γνωρίζω. Τώρα που το σκέπτομαι, είναι αρκετό το ότι δε με προβληματίζει. Ποιος ξέρει ποια είναι η πορεία των χρημάτων μου. Θα φροντίσω να το ελέγξω, μία από αυτές τις ημέρες>.

Ναι, μία από αυτές τις ημέρες. Όπως για πολλά άλλα πράγματα, εκείνη η ημέρα δεν ήρθε ποτέ, απορροφημένος καθώς ήταν από τη δουλειά και λόγω της υποσυνείδητης απόστασης που είχε πάρει από οτιδήποτε δεν αφορούσε άμεσα το Πανεπιστήμιο. Ξαφνικά, συνειδητοποίησε ότι είχε αφήσει πολλά πράγματα στη μοίρα τους, χωρίς να τα ορίζει εκείνος. Τις φιλίες, τις επενδύσεις, τη μοναξιά του.

Η μοναξιά.

Αισθάνθηκε, στο βάθος της ψυχής του, πόσο μόνος ήταν. Και πόσο καιρό ήταν μόνος του.

Εκείνη τη στιγμή, ο ΜακΚίντοκ είδε τον εαυτό του. Είδε αυτό που είχε γίνει. Μία ισχυρή προσωπικότητα με κύρος, στα μάτια του κόσμου.

Αλλά δυστυχισμένος, ως άνθρωπος.

Την κοίταξε σταθερά στα μάτια.

<Αναρωτιόμουν…>, ξεκίνησε να λέει διστακτικά, <αναρωτιόμουν αν…> διέκοψε ξανά, <αναρωτιόμουν αν θα είχατε την ευγενή καλοσύνη να αναλάβετε τις επενδύσεις μου>, κατέληξε ξεφυσώντας.

Η Σίνθια ανταπέδωσε το βλέμμα και, ενώ εκείνος μιλούσε, διάβασε στα μάτια του αυτό που είχε μέσα του αυτός ο άνδρας. Διάβασε τη μοναξιά μα και το μέγεθος της προσωπικότητάς του.

Δε δίστασε στιγμή.

<Δε θα μου άρεσε να κοιμηθώ μόνη μου, απόψε>.

Το είπε με τόση φυσικότητα, που ο ΜακΚίντοκ δε συνειδητοποίησε αμέσως το νόημα των λέξεών της.

Μετά από λίγο, ωστόσο, το συνειδητοποίησε και τον κατέλαβε ένα πολύ δυνατό συναίσθημα. Τα μάτια του υγράνθηκαν και με τρεμάμενα χείλη, άπλωσε το χέρι του, για να πιάσει απαλά το δικό της, ενώ εκείνη χαμογελούσε με χάρη.

Πήραν μαζί τους τα ποτήρια και ανέβηκαν με το ασανσέρ, χέρι-χέρι.

Ο μπάρμαν τους κοίταζε, ενώ απομακρύνονταν.

«Ουάου, τι ταχύτητα», σκέφτηκε.

Κοίταξε μπερδεμένος, το κουτάκι που είχε σε ένα ράφι.

«Να ήταν τα αλμυρά;»

Το δωμάτιο της Σίνθια έμοιαζε πολύ με το δικό του, ευρύχωρο, με ένα ημίδιπλο κρεβάτι, μία ευμεγέθη ντουλάπα, ένα άνετο γραφείο και μία πολυθρόνα για χαλάρωση. Η δορυφορική τηλεόραση και το μίνι-μπαρ ήταν πολύτιμες ανέσεις για τον ένοικο του δωματίου. Η διακόσμηση ήταν μελετημένη, όπως άρμοζε σε ένα ξενοδοχείο Α’ Κατηγορίας, όπως εκείνο. Οι πίνακες στους τοίχους αναπαριστούσαν μονοπάτια του Γιόρκσαϊρ, με τους καταπράσινους ερεικώνες να τους σαρώνει ασταμάτητα ο άνεμος.

Το μπάνιο φαινόταν πολύ φιλόξενο, με ολοκαίνουργια είδη υγιεινής που ήταν τέλεια απολυμασμένα. Η πολυτελής ντουσιέρα με κρυστάλλινη καμπίνα, ήταν εξαιρετικά θελκτική. Πράγματι, η Σίνθια ξεκίνησε αμέσως να προετοιμάζεται. Έβγαλε το κλάμερ κι άφησε τα μαλλιά της να λυθούν, γυρίζοντας αρκετές φορές το κεφάλι της δεξιά κι αριστερά για να τα ξεμπερδέψει. Της έφταναν ως τη μέση κι αποκαλύφθηκε ένα προσεγμένο κόψιμο σε μήκη. Σήκωσε το σακάκι και το έβαλε με τάξη στην κρεμάστρα. Δεν έβγαζε αυτά τα τόσο κομψά παπούτσια. Όχι ακόμη. Όταν κατέβασε το φερμουάρ της φούστας, ο ΜακΚίντοκ ένιωσε να χάνεται και, για να καλύψει την αντίδρασή του, ρώτησε αν μπορούσε να πάει στο δωμάτιό του, για να πάρει τα προσωπικά του είδη.

Μόλις βγήκε από την πόρτα, με τις στάλες τους ιδρώτα να λάμπουν πάνω στο μέτωπό του και την καρδιά του που χτυπούσε σαν τρελή, αναρωτήθηκε αν έκανε κάποια τρέλα. Καθώς προχωρούσε στον διάδρομο με μηχανικό βήμα και έπαιρνε το ασανσέρ για να κατέβει στον πρώτο όροφο, όπου βρισκόταν το δωμάτιό του, συνειδητοποίησε ότι δεν ήταν πλέον παντρεμένος. Ήταν, πλέον, χρόνια χωρισμένος και έπρεπε να θεωρεί τον εαυτό του ελεύθερο να ψάχνει για νέες ευκαιρίες. Έβαλε, βιαστικά, στη βαλίτσα μία αλλαξιά εσώρουχα, ένα σιδερωμένο κοστούμι και τα είδη προσωπικής υγιεινής, μετά έκλεισε την πόρτα και ξεκίνησε, πιο ήρεμος τώρα, προς τον δεύτερο όροφο και το δωμάτιο 216.

Χτύπησε, μα δεν πήρε απάντηση. Δοκίμασε το πόμολο και ανακάλυψε ότι η Σίνθια είχε αφήσει ανοικτή την πόρτα για εκείνον. Δεν ήταν όνειρο, λοιπόν, αυτό που ζούσε.

Μπήκε και άκουσε τον ήχο από το νερό του ντους. Έβαλε τη βαλίτσα του κοντά στη ντουλάπα και μετά είδε ότι η πόρτα του μπάνιου είχε μείνει ανοικτή.

Και μέσα από την πόρτα, είδε τη Σίνθια.

Μέσα στην κρυστάλλινη καμπίνα, κάτω από το γενναιόδωρο μασάζ του καυτού νερού, εκείνη περνούσε το γεμάτο αφρόλουτρο σφουγγάρι πάνω από τον θώρακά της, κάτω από τα πλούσια στήθη της, πάνω στο στομάχι και την κοιλιά της. Ήταν γυρισμένη κατά ¾ προς την πόρτα, με το αριστερό της πόδι ελαφρά ανοικτό, από το γόνατο και πάνω. Τον είδε και δεν κινήθηκε ούτε χιλιοστό. Του χαμογέλασε και συνέχισε να σαπουνίζει τα χέρια, τις μασχάλες, τα πλευρά της..

Ο ΜακΚίντοκ θα ήθελα να βρει τη δύναμη να πάρει τα μάτια του από αυτό το θέαμα, τουλάχιστον από σεβασμό, αλλά δεν την έβρισκε.

Ήταν πανέμορφη. Θαυμάσια.

Έμεινε άφωνος να κοιτάζει το θαυμάσιο, χυμώδες και απίστευτα αισθησιακό κορμί.

Εκείνη ξεκίνησε να περνά το σαπούνι από τη βουβωνική χώρα, αργά, μεθοδικά και να τινάζει πίσω το κεφάλι της με ρυθμό.

Το βλέμμα του ΜακΚίντοκ ακολούθησε, χωρίς να μπορεί να αντισταθεί, τις κινήσεις του σφουγγαριού, με μάτια διάπλατα ανοικτά, χωρίς να μπορεί να κινηθεί.

Μέχρι που κατάλαβε ότι εκείνη τον κοιτούσε πονηρά χαμογελώντας.

Η Σίνθια γέμισε με νερό το καπάκι του αφρόλουτρου και το έριξε από την ανοικτή οροφή της ντουσιέρα.

Ο ΜακΚίντοκ ξαφνιάστηκε, σαν να τον χτύπησε ηλεκτρικό ρεύμα κι έγινε κατακόκκινος από την ντροπή. Κατάλαβε πώς θα πρέπει να ένιωσε ο καημένος ο Αθέονας του γνωστού μύθου. «Ω Άρτεμις! Πόσους άνδρες κατέκτησες με την ομορφιά σου! Τώρα κι εγώ πλύθηκα με μαγικό νερό: θα γίνω ελάφι;»

Η Σίνθια έβγαλε ένα νευρικό γελάκι και πέρασε γρήγορα την πλάτη της, τους γλουτούς και τα πόδια της ενώ, στο τέλος, ξεπλύθηκε με άφθονο νερό, στριφογυρίζοντας κάτω από το ντους και περνώντας, επιπλέον, τα δάχτυλα από τα μαλλιά, για καλύτερο ξέπλυμα. Έκλεισε τη βρύση και άφησε το νερό να κυλήσει στο κορμί της, έστυψε τα μαλλιά της και στο τέλος άνοιξε διάπλατα την καμπίνα, βγήκε και του γύρισε την πλάτη της, για να φορέσει το μπουρνούζι, που ο ΜακΚίντοκ κρατούσε έτοιμο για εκείνη.

Το έσφιξε γύρω της και γύρισε μπροστά. Ήταν ζεστή, αρωματισμένη από το αφρόλουτρο με άρωμα λεβάντας, με λουσμένα μαλλιά και δέρμα κορεσμένος από το καυτό νερό. Τρομερά ποθητό.

Κινήθηκε για να βγει από το μπάνιο. Ο ΜακΚίντοκ δεν κατάφερε να κρατηθεί και ακούμπησε τα χέρια του στους μηρούς της και φέρνοντάς τα μπροστά, αλλά χωρίς να ξέρει τι να κάνει. Η Σίνθια τον κοίταξε επικριτικά:

<Το ντους!>

Εκείνος χαλάρωσε το άγγιγμά του και την άφησε να περάσει αποθαρρυμένος.

Η Σίνθια βγήκε από το μπάνιο, έδεσε κόμπο τη ζώνη από το μπουρνούζι, στη μέση της και πήρε το πιστολάκι από τη βαλίτσα, μετά ξαναμπήκε και άρχισε να στεγνώνει τα μαλλιά της, μπροστά στον καθρέφτη που είχε θολώσει κατά το ήμισυ.

Τότε, ο ΜακΚίντοκ βγήκε με τη σειρά του και γδύθηκε, βάζοντας τα ρούχα του σε ένα ελεύθερο σημείο της ντουλάπας και τα, χωρίς βραχίονες γυαλιά του, πάνω στο γραφείο. Ετοίμασε μία πιτζάμα, στην αριστερή πλευρά του κρεβατιού.

Έχοντας πια συμπληρώσει τα 58 του, ήταν πολύ τακτικός. Ως καλός Σκωτσέζος έτρωγε πολύ, επίσης του άρεσε να περπατά γρήγορα και για μεγάλα χρονικά διαστήματα, ειδικά μέσα στο κτίριο του Πανεπιστημίου. Χρησιμοποιούσε το αυτοκίνητο μόνο όταν ήταν απαραίτητο και αυτό τον βοηθούσε να διατηρείται σε πολύ καλή φόρμα. Μόνο μία μικρή κοιλίτσα είχε αυτός ο αδύνατος και μεσαίου αναστήματος άνδρας, με τα γκρίζα μαλλιά και το διαπεραστικό βλέμμα των καστανών του ματιών.

Έφτασε ως μέσα στη ντουσιέρα με μία πετσέτα τυλιγμένη στη μέση του και όταν την έβγαλε και άνοιξε το νερό, έμεινε γυρισμένος προς τον τοίχο με τα πλακάκια.

Η Σίνθια δεν του έριξε ούτε ένα βλέμμα, όλη αυτή την ώρα. Συνέχισε να χρησιμοποιεί το πιστολάκι με σταθερό χέρι, πετυχαίνοντας ένα αξιοζήλευτο τελικό αποτέλεσμα. Παρά την ηλικία της, τα μαλλιά της είχαν ακόμη όγκο και λάμψη. Η βαφή αναπαρήγαγε αξιόπιστα το πραγματικό χρώμα των μαλλιών της, έχοντας μερικές μόνο σειρές άσπρων μαλλιών, σαν η σκούρα κόκκινη βαφή να μην τα είχε καλύψει τελείως και χωρίς να έχουν μακρύνει ούτε χιλιοστό.

Ξαναπήγε το πιστολάκι στο δωμάτιο. Ο ΜακΚίντοκ πλενόταν ακόμη.

Έβγαλε το μπουρνούζι, πήρε από την τσάντα το μπουκαλάκι του αρώματος και ψέκασε επαναλαμβανόμενα στον αέρα, δημιουργώντας ένα σύννεφο. Μπήκε μέσα στο σύννεφο κι έκανε πιρουέτες για λίγα δευτερόλεπτα, επιτρέποντας στο γυμνό της κορμί να απορροφήσει το άρωμα, μετά φόρεσε ένα νυχτικό από λαμπερό μετάξι, με ανοικτό πράσινο χρώμα, με μάκρος ως τους μηρούς, χωρίς εσώρουχο. Τέλος, κάθισε σε μία πολυθρόνα, μισοστεγνωμένη σε μία λάγνα πόζα.

Είχε απλώσει χαλαρά τα χέρια της πάνω στα μπράτσα της πολυθρόνας, το κεφάλι ακουμπισμένο στην πλάτη της πολυθρόνας, το δεξί πόδι σε ορθή γωνία και ξυπόλητη πάνω στη μοκέτα ενώ το αριστερό πόδι ήταν απλωμένο μπροστά.

Ο κλιματισμός ζέσταινε ευχάριστα το περιβάλλον, εκείνη την ανοιξιάτικη νύχτα.

Η Σίνθια έκλεισε τα μάτια, χαλαρώνοντας στη ζεστασιά.

Περίπου μετά από ένα λεπτό, ο ΜακΚίντοκ βγήκε από το μπάνιο φορώντας το μπουρνούζι και κατευθύνθηκε προς την πιτζάμα του, που ήταν ακουμπισμένη στο κρεβάτι. Αλλά, στη διαδρομή, έφτασε μπροστά από τη Σίνθια. Την είδε πάνω στην πολυθρόνα, αιθέρια σαν νύμφη, κόκκινη σαν ένα λουλούδι που άνθισε με θαυμάσιο τρόπο και ένιωσε το μαγικό άρωμα. Μία έκρηξη αδρεναλίνης διαπέρασε το κορμί του, από την κορυφή ως τα νύχια κι έπεσε στα γόνατα, μπροστά της. Ακούμπησε απαλά τα δάχτυλά του στον αριστερό μηρό της, μόλις που την άγγιζε. Το δέρμα της ήταν αψεγάδιαστο, ζεστό και ενυδατωμένο. Διαπέρασε με τα δάχτυλά του μερικά εκατοστά προς τους γλουτούς της, μετά φίλησε γλυκά το στρογγυλεμένο της γόνατο. Με το άλλο χέρι χάιδεψε το εσωτερικό των μηρών της, μετά πήγε το χέρι του προς τα μέσα, αρχίζοντας να φιλά εναλλάξ, πρώτα τον έναν μηρό, μετά τον άλλον. Το μετάξι από το νυχτικό γλιστρούσε προς τα πάνω σιγά-σιγά, καθώς εκείνος προχωρούσε, μέχρι που αποκαλύφθηκε η βουβωνική της χώρα. Ο ΜακΚίντοκ βρέθηκε μπροστά στην ήβη της, στην οποία έλαμπε λίγο χνούδι σε τριγωνικό σχήμα, φτιαγμένο με γεωμετρική ακρίβεια, με τη βάση του που ξεκινούσε ένα εκατοστό πάνω από το αιδοίο της και τις πλευρές του δύο εκατοστά από τα χείλη. Φίλησε την αριστερή μεριά της βουβωνικής χώρας, μετά προχώρησε με φορά αντίστροφη αυτής του ρολογιού, γύρω από το εφηβαίο, φιλώντας σε απόσταση τριών εκατοστών, μέχρι να φτάσει στη δεξιά μεριά. Ακούμπησε με τόλμη τα χείλη στην κλειτορίδα της, δίστασε, μετά περιορίστηκε σε ένα φιλί με χείλη ακόμη στεγνά. Το φιλί στο αιδοίο, απαλό και ρυθμικό και τριγύρω από τον αφαλό, για να φιλήσει κι αυτόν, μετά. Έβαλε τα χέρια του στα πλευρά της, φίλησε το στομάχι και μετά το αριστερό στήθος, ζεστό και πλούσιο, μετά πέρασε στο δεξί, τρίβοντας επίτηδες πάνω τους το στόμα και τη μύτη του.

Σε εκείνο το σημείο, η Σίνθια άνοιξε ξαφνικά τα μάτια της και με το δεξί της χέρι του άρπαξε το πέος και κρατώντας τον σαν ηλεκτρική δάδα, τον έκανε να σηκωθεί όρθιος και κινώντας το πέος, σαν λεβιέ ταχυτήτων έριξε τον ΜακΚίντοκ στο κρεβάτι με τα πόδια της. Έβγαλε το νυχτικό της και ανέβηκε πάνω του, με το στήθος της σηκωμένο, μετά με το χέρι της μετακίνησε τα μεγάλα χείλη, για να διευκολύνει την είσοδο του πέους στο αιδοίο της, μετά σταύρωσε τα δάχτυλά πίσω της και άρχισε να κινείται ρυθμικά πάνω-κάτω. Όταν έφτασε στο βάθος της, περιέστρεψε την κοιλιακή της χώρα, για να τρίψει την κλειτορίδα στο δέρμα του. Ο ρυθμός ήταν τέλειος και τακτικός, κατεβαίνοντας πιο αργά και ανεβαίνοντας πιο έντονα.

Ο ΜακΚίντοκ ήταν σε νιρβάνα, με τα χέρια του ακουμπισμένα στα γόνατα της Σίνθια, την κοιτούσε εκστασιασμένος με λατρεία. Εκείνη κινούταν με χάρη και γυναικεία αυτοκυριαρχία και φαινόταν σαν θεϊκό πλάσμα. Ενώ την χάιδευε όλη με το βλέμμα, πρόσεξε ότι, κάτω από τις μασχάλες, είχε δύο λεπτές ημικυκλικές ουλές, με πανομοιότυπο σχήμα. Στην αρχή δεν κατάλαβε, μετά θυμήθηκε ότι ένας φίλος του αισθητικός χειρουργός του είχε αφηγηθεί, μία φορά, ότι ένας από τους τρόπους για να βάζουν επιθέματα σιλικόνης στο στήθος ήταν να κάνουν μία τομή, σαν εκείνη κάτω από τη μασχάλη, έτσι ώστε να κρύβεται η ουλή. Αυτό, λοιπόν, ήταν το μυστικό πίσω από ένα τόσο πλούσιο και αισθησιακό στήθους. Ο ΜακΚίντοκ δεν απογοητεύτηκε. Το αντίθετο.

«Ποιον ενοχλεί;» Σκέφτηκε. Αν αυτό ήταν το αποτέλεσμα, ήταν ευτυχής που ήταν εκεί και το απολάμβανε.

Εκείνα τα στήθη χόρευαν μπροστά στα μάτια του, καθώς η Σίνθια πήγαινε πάνω κάτω με τα μάτια της να έχουν γυρίσει και το στόμα να είναι μισάνοιχτο. Ένας ελαφρύς αναστεναγμός συνόδευε την ολοκλήρωση κάθε κατάβασης, μέχρι που άρχισε να επιταχύνει τον ρυθμό, όλο και πιο γρήγορα, όλο και πιο γρήγορα, χτυπώντας όλο και πιο έντονα πάνω του, με τον αναστεναγμό να γίνεται ένα υπόκωφο «Ωωω!», με κάθε χτύπημα. Όταν τα χτυπήματα έγιναν άγρια ανεξέλεγκτα, με το κορμί της Σίνθια τεντωμένο μέχρι που είχε σπασμούς και καλύφθηκε με ιδρώτα, έλυσε τα σταυρωμένα χέρια της και έβγαλε μία διαπεραστική κραυγή, βασανιστική και παρατεταμένη, ενώ το κορμί της τεντωνόταν και συρρικνωνόταν στον ρυθμό του οργασμού, όλο και λιγότερο συντονισμένα.

Η συμμετοχή του ΜακΚίντοκ σε εκείνη την επίδοση ήταν ελάχιστη. Ποτέ στην ζωή του δεν είχε δει κάτι τέτοιο. Δεν ήξερε, καν, ότι μία γυναίκα μπορούσε να το κάνει όλο αυτό.

Η Σίνθια ηρέμησε, ο οργασμός τελείωσε και η ανάσα επανήλθε στα κανονικά της επίπεδα. Τον κοίταξε στο πρόσωπο με μάτια που έβγαζαν αστραπές και του έδωσε ένα δυνατό χαστούκι στο αριστερό μάγουλο.

<Μαλάκα!> φώναξε, μετά απομακρύνθηκε από εκείνον, κατέβηκε στο κρεβάτι κι αποκοιμήθηκε αμέσως.

Ο ΜακΚίντοκ δεν κινήθηκε καθόλου και παρέμεινε ντροπιασμένος να κοιτά το ταβάνι, με το μάγουλό του να καίει σαν αναμμένο κάρβουνο.

Είχε εκσπερματίσει, μόλις άρχισε να επιταχύνει η Σύλβια.

Βαθιά νύχτα.

Η Σίνθια κοιμόταν ελαφριά και ξύπνησε αμέσως, όταν το κεφάλι της συνειδητοποίησε την αλλαγή του ήχου στο βάθος. Μέχρι τώρα, το δωμάτιο ήταν πολύ ήσυχο, αλλά τώρα, μία φωνή κάτι μουρμούριζε.

Γυρίζοντας αργά το κεφάλι της, η Σίνθια αναζήτησε την πηγή εκείνης της φωνής και στο φως που είχε απομείνει είδε τον ΜακΚίντοκ να μιλά στον ύπνο του. Ήταν ακόμη απλωμένος, όπως τον άφησε, φορώντας μόνο το ανοικτό μπουρνούζι και η χροιά της φωνής του όλο και πιο ιδιαίτερη με κάθε λέξη που πρόφερε:

<Ἄρτεμιν ἀείδω χρυσηλάκατον, κελαδεινήν,παρθένον αἰδοίην, ἐλαφηβόλον, ἰοχέαιραν,αὐτοκασιγνήτην χρυσαόρου Ἀπόλλωνος,ἣ κατ’ ὄρη σκιόεντα καὶ ἄκριας ἠνεμοέσσαςἄγρῃ τερπομένη παγχρύσεα τόξα τιταίνειπέμπουσα στονόεντα βέλη>.

Η Σίνθια αναγνώρισε τον ομηρικό ύμνο νούμερο 27, με τίτλο «Στην Άρτεμη» και αφιερωμένο στη Θεά.

Τον ήξερε πολύ καλά, αφού από όλους τους ύμνους που γράφτηκαν προς τιμήν της Αρτέμιδας, αυτός ήταν ο αγαπημένος της.

Ο ΜακΚίντοκ συνέχιζε απτόητος, σαν να απάγγελνε στο μάθημα:

<τρομέει δὲ κάρηνα

ὑψηλῶν ὀρέων, ἰάχει δ’ ἔπι δάσκιος ὕλη δεινὸν ὑπὸ κλαγγῆς θηρῶν, φρίσσει δέ τε γαῖα πόντος τ’ ἰχθυόεις: ἣ δ’ ἄλκιμον ἦτορ ἔχουσα πάντη ἐπιστρέφεται θηρῶν ὀλέκουσα γενέθλην>

Στην πραγματικότητα, η απαγγελία ήταν έντονη, εκφραστική κι εκείνος συμμετείχε με όλο του το είναι. Στο μυαλό του ΜακΚίντοκ εκείνο το άσμα θα πρέπει να ήταν αποτυπωμένο με όλη την επεξήγηση που του έδινε. Έτσι, όλο αυτό έβγαινε και κατά τη διάρκεια της ασυνείδητης απαγγελίας.

<Αὐτὰρ ἐπὴν τερφθῇ θηροσκόπος ἰοχέαιρα,

εὐφρήνῃ δὲ νόον, χαλάσασ’ εὐκαμπέα τόξα ἔρχεται ἐς μέγα δῶμα κασιγνήτοιο φίλοιο, Φοίβου Ἀπόλλωνος, Δελφῶν ἐς πίονα δῆμον, Μουσῶν καὶ Χαρίτων καλὸν χορὸν ἀρτυνέουσα.>

Σε αυτό το σημείο, η Σίνθια άρχισε να απαγγέλλει χαμηλόφωνα, ακολουθώντας τον ΜακΚίντοκ.

<ἔνθα κατακρεμάσασα παλίντονα τόξα καὶ ἰοὺς

ἡγεῖται χαρίεντα περὶ χροὶ̈ κόσμον ἔχουσα, ἐξάρχουσα χορούς: αἳ δ’ ἀμβροσίην ὄπ’ ἰεῖσαι ὑμνεῦσιν Λητὼ καλλίσφυρον, ὡς τέκε παῖδας ἀθανάτων βουλῇ τε καὶ ἔργμασιν ἔξοχ’ ἀρίστους. χαίρετε, τέκνα Διὸς καὶ Λητοῦς ἠυκόμοιο: αὐτὰρ ἐγὼν ὑμέων τε καὶ ἄλλης μνήσομ’ ἀοιδῆς..>

Ο ύμνος είχε τελειώσει και ήταν γεμάτος αίγλη, θαυμάσιος, αφήνοντάς βαθιά ικανοποιημένη.

Πολλά χρόνια πριν, είχε αναζητήσει την προέλευση του ονόματός της και είχε πέσει πάνω στην Αρτέμιδα. Είχε μεγάλο πάθος με τον μύθο που της έφερνε στη μνήμη όλα όσα αφορούσε και την ευχαριστούσε που ο ΜακΚίντοκ τον επαινούσε ακόμη και στον ύπνο του.

Ανακάθισε στο κρεβάτι, γυμνή όπως ήταν και χαμογέλασε με μητρικό ύφος, κοιτώντας τον άντρα που κοιμόταν. Πήρε την κουβέρτα που ήταν ακουμπισμένη κοντά στο μαξιλάρι, την ξεδίπλωσε και την άπλωσε απαλά, στον κορμό και τα πόδια του ΜακΚίντοκ, καλύπτοντάς τον, μετά μπήκε κάτω από τα σκεπάσματα, έσβησε το φως, γύρισε στο πλάι και ξανακοιμήθηκε αμέσως.

Εκείνη την πρώτη συνάντησή τους σκεφτόταν ο ΜακΚίντοκ, ενώ έκλεινε πίσω του την πόρτα του γραφείου του, εκείνο το βράδυ.

Η Σίνθια του είχε αλλάξει τη ζωή και, εδώ κι έναν χρόνο, σε αυτόν τον τομέα αισθανόταν πιο ολοκληρωμένος ως άνδρας, πιο ευτυχισμένος. Κατά μέσο όρο, μία φορά την εβδομάδα, πήγαινε να μείνει στο σπίτι της, στο Λίβερπουλ. Και όταν έφτανε η καθορισμένη μέρα, οι υποχρεώσεις της ημέρας του φαίνονταν λιγότερο φορτικές, κατάφερνε ακόμη και να δει κάποια πράγματα με φιλοσοφική διάθεση. Συνήθως, όλα τα προβλήματα, μεγάλα και μικρά, για εκείνον ήταν εμπόδια με την ίδια σπουδαιότητα, που έπρεπε να τα διώξει το συντομότερο δυνατόν και τον απασχολούσαν τόσο, που του γίνονταν εμμονή. Αλλά, όταν ήξερε ότι το βράδυ θα πήγαινε στη Σίνθια, η οπτική του άλλαζε λίγο, ήταν πιο χαλαρός και τα εμπόδια, λιγότερο δύσκολα, περνούσαν σε δεύτερη μοίρα κι, επιπλέον, κάποιες φορές τα άφηνε για την επόμενη μέρα.

Βγήκε από το κτίριο και πήρε το αυτοκίνητο. Μπήκε στην οδό Όξφορντ, που περνούσε κάθετα μέσα από το πανεπιστημιακό συγκρότημα και κατευθυνόταν βόρεια. Έστριψε αριστερά στην Μπουθ Στριτ Ηστ και μετά από λίγο προχώρησε στη ράμπα πρόσβασης προς την υπέργεια Λεωφόρο Μανκούνιαν. Η κίνηση ήταν μέτρια εκείνη την ώρα και μία ελαφριά κι επίμονη βροχούλα έβρεχε το παρμπρίζ του αυτοκινήτου. Ο υαλοκαθαριστήρας διατηρούσε με ευκολία άψογη ορατότητα.

Από την Μανκούνιαν μπορούσε να δει λίγο από το Μάντσεστέρ του, την πόλη όπου είχε γεννηθεί και την οποία αγαπούσε περισσότερο από κάθε άλλη. Δεν μπορούσε να απορροφηθεί πολύ, όμως, γιατί αυτός ο δρόμος ήταν γνωστός για το υψηλό ποσοστό ατυχημάτων.

Η μηχανή ήταν πολύ ζεστή και ο κλιματισμός άρχισε να βγάζει θερμό αέρα στο όχημα.

Η Μανκούνιαν έγινε Οδός Ντόσον κι από εκεί ο ΜακΚίντοκ έστριψε αριστερά στην Οδό Ρίτζεντ. Στην κυκλική διασταύρωση συνέχισε ευθεία στον M602, που ξεκινούσε σε εκείνο το σημείο, κι άρχισε να χαλαρώνει.

Άναψε το ραδιόφωνο και συντονίστηκε στον σταθμό που εκείνη την ώρα έλεγε τις ειδήσεις.

<... πορείες των φοιτητών στην Πλατεία Τιεν Αν Μεν παραμένουν αμείωτες. Τρίτη μέρα κινητοποιήσεων κι έχουν σημειωθεί πολλές συμπλοκές και συλλήψεις από την αστυνομία. Έχουν συλληφθεί πολλοί φοιτητές, ενώ οι δημοσιογράφοι κρατούν τις απαραίτητες αποστάσεις. Απαγορεύονται καθ’όλες τις ώρες οι φωτογραφίες και οι τηλεοπτικές λήψεις. Η πιεστική απαίτηση για Δημοκρατία φαίνεται να μην προσπερνά το «τείχος» που έχει υψώσει η Κυβέρνηση, ενώ η καταστολή φαίνεται ακόμη να είναι η μόνη απάντηση στις ειρηνικές πορείες, κατά μήκος της πλατείας…>

«Οι καημένοι», σκέφτηκε ο ΜακΚίντοκ, «περνούν, πραγματικά, άσχημα. Θα ήθελαν λίγη ελευθερία και αντί γι’αυτό τους χτυπούν και τα κλομπ. Και οι στρατιώτες πρέπει να χτυπούν, αλλιώς δεν θα φάνε ή θα τους χτυπήσουν και τους ίδιους, ή και ακόμη χειρότερα. Είναι μακριά από εμάς η Κίνα, από όλες τις απόψεις…»

Εκείνη τη στιγμή, θυμήθηκε τη συνάντηση με τον Ντρου.

Πράγματι, ο Ντρου, που από το πουθενά έβγαλε από το καπέλο του εκείνη την ανακάλυψη, μαζί με εκείνον τον έγχρωμο φοιτητή του. Πώς τον έλεγαν; Δεν θυμόταν. Θυμόταν, όμως, όσα υποστήριζαν. Αν, πράγματι, υπήρχε εμπορική εφαρμογή αυτής της ανακάλυψης, θα ήταν πολύ χρήσιμο για το Πανεπιστήμιο. Από τη στιγμή που η κυβέρνηση Χάουαρντ είχε αποφασίσει να μειώσει τα κονδύλια του Πανεπιστημίου του Μάντσεστερ, για να δώσει μεγαλύτερο μέρος αυτών στα άλλα Πανεπιστήμια, εκείνος έψαχνε λύση για να κρατήσει το Πανεπιστήμιο στο επίπεδο που είχε πριν, αλλά ήταν πρακτικά αδύνατον. Κάθε δραστηριότητα είχε ένα κόστος και, αν το κόστος δεν καλυπτόταν, η δραστηριότητα δεν μπορούσε να πραγματοποιηθεί. Καμία συζήτηση. Καμία ένσταση. Έπρεπε να παραιτηθεί. Και το στολίδι του βρετανικού πανεπιστημιακού συστήματος, περνούσε σε δεύτερη μοίρα. Ήταν κάτι το ανήκουστο, το παράλογο. Ωστόσο, έτσι ήταν.

«Ισονομία και ισότητα», αυτό ήταν το σλόγκαν του Χάουαρντ και το εφάρμοσε μία χαρά, ο μπάσταρδος.

Τα φώτα του Σάλφορντ περνούσαν από το πλάι του δρόμου, ενώ η βροχούλα είχε μειωθεί σε λίγες σποραδικές ψιχάλες πάνω στο τζάμι.

Μία αξιοσημείωτη κίνηση ερχόταν από την αντίθετη κατεύθυνση. Ήταν εκείνοι που έμπαιναν ξανά στην πόλη, εκείνοι που δούλευαν εκτός πόλης.

Ο αριθμός των αυτοκινήτων μειωνόταν σταδιακά και, όταν έφτασε στο ύψος του δάσους Άλντερ και ο M602 έγινε M62, βρέθηκε και πάλι στην εξοχή.

Η ιδέα της μεταφοράς πακέτων με το σύστημα του Ντρου, του είχε έρθει ξαφνικά, μάλλον εξαιτίας ενός ντοκιμαντέρ πάνω στο παγκόσμιο εμπόριο, το οποίο είχε δει λίγες μέρες πριν και στο οποίο ακολουθούσαν πάλι τρόπους μεταφοράς πακέτων διαφόρων διαστάσεων, πάντα πλήρεις και πάντα σε κίνηση. Ήταν εντυπωσιακό το πόσα πράγματα αποστέλλονταν ή παραλαμβάνονταν, μέσω ταχυμεταφορέα. Ήταν, αναμφίβολα, μεγάλος επιχειρηματικός κλάδος η αποστολή προϊόντων και το να έχεις στην κατοχή σου μία μέθοδο καθ’όλα καινοτόμα, άμεση, ασφαλή και με χαμηλό κόστος, θα ήταν σίγουρη επιτυχία. Κανένας ανταγωνισμός, σε αυτή την περίπτωση. Η τεχνολογία θα ήταν μόνο στη δική τους κατοχή και θα μπορούσαν να κερδίσουν αυτό που ήθελαν. Βλέποντας τη διάσταση του κλάδου, είχε την αίσθηση ότι το Πανεπιστήμιο θα μπορούσε άνετα να κρατήσει το επίπεδο στο οποίο είχε συνηθίσει.

Φυσικά, το πώς θα μπορούσε να ταιριάξει κάτι απόλυτα διοικητικό, όπως ένα Πανεπιστήμιο, με κάτι απόλυτα εμπορικό, όπως οι διεθνείς μεταφορείς, ήταν κάτι που έπρεπε να προσδιορίσει. Επίσης, ήταν απαραίτητο να επιβεβαιώσει ότι ο νόμος επέτρεπε μία σύζευξη αυτού του είδους, μολονότι θα θεσπιζόταν για το καλό του Πανεπιστημίου. Θα έπρεπε να συμβουλευτεί έναν ειδικό σε αυτά τα θέματα, το συντομότερο δυνατόν.

Συντόνισε το ραδιόφωνο του αυτοκινήτου στον σταθμό που έπαιζε μόνο κλασσική μουσική και έμεινε λίγο εκεί, για να ακούσει Μπαχ. Η «Πασσακάλια» σε Ντο μινόρε ήταν μία εξαιρετική όπερα, πολύ ανώτερη της πολύ πιο διάσημης «Τοκάτα και Φούγκα» σε Ρε μινόρε, και την άκουσε με πολύ μεγάλη ευχαρίστηση.

Στο μεσοδιάστημα, οι πόλεις κατά μήκος της διαδρομής του, φώτιζαν ελαφρά τη σκοτεινή εξοχή του Νορθ Ουέστ. Ο ΜακΚίντοκ πρόσεξε μερικές, απορροφημένος από το άκουσμα της μουσικής: Ρίζλεϊ, Γουέστμπρουκ, Ρέινχιλ.

Όταν τελείωσε η «Πασσακάλια», έσβησε το ραδιόφωνο, για να κρατήσει μέσα του την αίσθηση ανάτασης, που του μετέδιδε η όπερα. Η εξαιρετική αίσθηση που είχε τον έκανε να νιώθει χαρά, κι ήταν τόσο όμορφο αυτό. Η κούραση της ημέρας ήταν ανάμνηση και, όταν πέρασε το Μπρόουντγκριν, ο αυτοκινητόδρομος σταμάτησε και εκείνος άρχισε να μπαίνει στο Λίβερπουλ, παίρνοντας την Ετζ Λέιν Ντράιβ, και να νιώθει ηλεκτρισμένος, στη σκέψη ότι θα συναντούσε τη Σίλβια, ότι θα περνούσε το απόγευμα και όλη τη νύχτα μαζί της. Ήταν εξαιρετική γυναίκα. Του έδινε όλα όσα θα επιθυμούσε ένας άνδρας. Την είχε ανάγκη. Την αγαπούσε σαν τρελός.

Την ήθελε.