Читать книгу Κριτήριο Λάιμπνιτς - Maurizio Dagradi - Страница 24

Όταν έφυγε ο Ντρου, ο ΜακΚίντοκ έμεινε μόνος του στο γραφείο. Η ενημέρωση που μόλις είχε λάβει, σχετικά με την πρόοδο των εργασιών, με εκείνα τα τόσο εξαιρετικά συναρπαστικά νέα, σχετικά με τις δυνατότητες του Μηχανήματος, τον είχαν συγκλονίσει. Ο ίδιος δεν μπορούσε πλέον να επικεντρωθεί στην δουλειά με την οποία ασχολούταν. Συνέχισε να σκέφτεται τις χρήσεις της νέας επαναστατικής συσκευής. Την αντιμετώπιση των ασθενειών, δρώντας απευθείας μέσα στο σώμα, την μετακίνηση αντικειμένων σε αφάνταστες αποστάσεις, τη μεταφορά ανθρώπων! Φαινόταν να είναι ένα σκουλήκι που μόλις είχε βάλει το κεφάλι του έξω από το έδαφος για πρώτη φορά, συνειδητοποιώντας πόσο απέραντος και ελκυστικός ήταν ο κόσμος έξω. Η αίσθηση του απέραντου τον είχε συνεπάρει, αφήνοντας τον λαχανιασμένο στο κατώφλι του απείρου.

Αναγκάστηκε να καθορίσει τις τελευταίες βασικές λεπτομέρειες της εργασίας του, όσα θα παρέδιδε το επόμενο πρωί στη δεσποινίδα Γουότς, για την τελική επεξεργασία. Η αίσθηση του καθήκοντος ήταν ανένδοτη σε αυτή την συναρπαστική στιγμή, και αυτό τον έκανε τον άνθρωπο που ήταν.

Έγραψε το τελευταίο σημείωμα και ακούμπησε το στυλό του στο γραφείο, στη συνέχεια, του ήρθε μία αστραπιαία ιδέα.

Σηκώθηκε απότομα, με τα χέρια του επάνω στα πλάγια της εργασίας, και σκέφτηκε: «Γιατί όχι;»

Για να γιορτάσει το μεγάλο γεγονός θα πήγαινε στη Σίνθια, αν και δεν ήταν η προγραμματισμένη ημέρα. Φυσικά, δεν θα μπορούσε να της πει τον πραγματικό λόγο για την απρόσμενη επίσκεψή του, αλλά σίγουρα εκείνη θα ήταν ευτυχής που θα τον έβλεπε και θα περνούσαν ένα ωραίο βράδυ μαζί.

Έκλεισε βιαστικά το γραφείο, πήγε στο αυτοκίνητο και βούτηξε στη βραδινή κυκλοφορία του δρόμου, με προορισμό το Λίβερπουλ. Ευτυχώς, πέτυχε κάποια πράσινα φανάρια και βρέθηκε σύντομα στο σκοτάδι, τρέχοντας προς τα δυτικά, με λίγα μόνο αυτοκίνητα να κινούνται κατά μήκος της Εθνικής οδού.

Η ακριβή κατοικημένη περιοχή στην οποία έμενε η Σίνθια, βρισκόταν σε ένα ειδικά διαμορφωμένο καταπράσινο πάρκο, με δέντρα ταχείας ανάπτυξης, πολύχρωμα παρτέρια και αγγλικό γκαζόν το οποίο κούρευαν κάθε μέρα. Ήταν μια νέα περιοχή, όπου τα καλαίσθητα διαμερίσματα ήταν εναρμονισμένα με το τοπίο. Ο ΜακΚίντοκ άφησε το αυτοκίνητο στον άδειο χώρο στάθμευσης της πολυκατοικίας, ο οποίος ανήκε στο διαμέρισμα της Σίνθια, και με μεγάλα βήματα έφτασε στον πίνακα με τα κουδούνια. Χαμογελώντας, χτύπησε στο «Φάρναμ», και περίμενε.

Πέρασε ένα ολόκληρο λεπτό, και δεν υπήρξε απάντηση.

Προβληματισμένος, προσπάθησε και πάλι.

Μετά από μισό λεπτό, μια ταλαίπωρη φωνή ήρθε από τον θυροτηλέφωνο.

<Χμμ, ναι; Τι; Ποιος είναι;>

Ήταν η Σίνθια, αλλά όπως δεν την είχε ακούσει ποτέ πριν.

Ο ΜακΚίντοκ προβληματίστηκε.

<Ο Λάχλαν είμαι. Συγνώμη για την ξαφνική επίσκεψη, Σίνθια, αλλά ... είσαι καλά; »

<Όχι ... όχι. Ανέβα, Λάχλαν>. Και άνοιξε την πόρτα.

Ο ΜακΚίντοκ μπήκε γρήγορα και έκλεισε την πόρτα πίσω του, διέσχισε γρήγορα το μονοπάτι που οδηγούσε στο κτίριο και μπήκε στο αίθριο. Με σκοτεινιασμένο το πρόσωπο κάλεσε το ασανσέρ. Ευτυχώς, ήταν ήδη στο ισόγειο και άνοιξε αμέσως. Πίεσε το κουμπί με τον αριθμό τέσσερα και περίμενε με ανυπομονησία να βγει.

Όταν η συρόμενη πόρτα άνοιξε, βγήκε, έστριψε δεξιά και βρέθηκε μπροστά από τη θωρακισμένη πόρτα του διαμερίσματος της Σίνθια.

Ήταν μισάνοιχτη. Την έσπρωξε απαλά και έκπληκτος είδε ότι το διαμέρισμα ήταν στο απόλυτο σκοτάδι. Ψηλάφισε για να βρει τον διακόπτη, αλλά μια φωνή τον σταμάτησε.

<Κλείσε την πόρτα και μην ανάψεις το φως, σε παρακαλώ>, ήταν εκείνη με τον ίδιο τόνο ταλαιπωρίας που είχε και πριν.

Ο ΜακΚίντοκ έκλεισε προσεκτικά την πόρτα και βρέθηκε στο απόλυτο σκοτάδι.

<Σίνθια, τι ...>

<Έχω πονοκέφαλο, Λάχλαν. Έναν φοβερό πονοκέφαλο και δεν μπορώ να βλέπω το φως.>

<Χμ ... Α…εεε ... τι μπορώ να κάνω; Ήθελα να σε συναντήσω ...>, ψέλλισε συγχυσμένος.

<Το διαμέρισμα το ξέρεις. Προσπάθησε να φτάσεις ως εδώ, αλλά μην ανάψεις το φως!> κατέληξε παραπονεμένα.

<Α ... εεε ... εντάξει. Θα προσπαθήσω>.

Τα μάτια του συνήθισαν στο σκοτάδι και ο ΜακΚίντοκ περπατούσε αργά, ένα βήμα τη φορά και πιάνοντας τον τοίχο, διέσχισε το σαλόνι. Η φωνή της Σίνθια ερχόταν από εκεί. Ήταν έξι-επτά μέτρα, αλλά στο απόλυτο σκοτάδι φαίνονταν σαν ένα χιλιόμετρο. Στα μισά της διαδρομής, ο ΜακΚίντοκ αισθάνθηκε λίγο πιο ασφαλής και επιτάχυνε, αλλά τότε το χέρι που ακουμπούσε στον τοίχο χτύπησε ένα διακοσμητικό. Αυτό έπεσε βαρύ στο έδαφος με έναν δυνατό, υπόκωφο θόρυβο.

<Αααα!>, ωρυόταν η Σίνθια, παραμορφωμένη από τον πόνο.

<Αναθεμ ...>, ξέσπασε ο ΜακΚίντοκ, έχοντας παραλύσει.

<Ακόμη και οι θόρυβοι με αρρωσταίνουν! Πρόσεχε!> φώναξε, υποφέροντας από τον πόνο.

Ο ΜακΚίντοκ ήταν μούσκεμα στον ιδρώτα. Δεν βρήκε άλλη λύση από το να πέσει στα τέσσερα στο πάτωμα και να προχωρήσει με τα γόνατα προς τη φωνή.

Με την αφή, κατάλαβε ότι το πεσμένο αντικείμενο ήταν ένα τεράστιο εβένινο άγαλμα που αναπαριστούσε έναν αφρικανό πολεμιστή οπλισμένο με δόρατα. Ήλπιζε να μην είχε σπάσει. Θα ήταν πολύ θλιβερό να έκανε κάποια ζημιά στη Σίνθια.

<Έχω, σχεδόν, φτάσει>, προχώρησε λίγο ακόμη και ήταν στον προορισμό του.

<Εδώ είμαι. Πώς είσαι, γλυκιά μου;> ρώτησε, ενώ καθόταν οκλαδόν δίπλα στον καναπέ, όπου ήταν ξαπλωμένη η Σίνθια.

<Μμμ, είμαι άρρωστη>, είπε με κλαμένη φωνή. <Είμαι άσχημα, πολύ άσχημα ...>

Έψαξε το χέρι της και το πήρε απαλά.

<Λυπάμαι. Αν το ήξερα ... αν το είχα φανταστεί ... Λυπάμαι.> Ήταν συντετριμμένος, ίσως όπως δεν υπήρξε ποτέ στη ζωή του. Τουλάχιστον, όχι για μια τέτοια κατάσταση. <Μα ... τι έχεις; Ποτέ δεν σε έχω δει έτσι>.

<Μίλα πιο σιγανά, παρακαλώ>, τον προειδοποίησε εξασθενημένη η Σίνθια.

<Ω, συγγνώμη>, ψιθύρισε αμέσως ο ΜακΚίντοκ. <Με συγχωρείς, γλυκιά μου. Λοιπόν, τι σου συμβαίνει;>

<Συμβαίνει ότι έχω πονοκέφαλο, δεν βλέπεις;>, ξέσπασε ενοχλημένη. Δεν ήταν καλά, ήταν εμφανές, και οι αντιδράσεις της είχαν αλλοιωθεί.

Ο ΜακΚίντοκ προτίμησε να παραμείνει σιωπηλός για λίγο, ώσπου να ηρεμήσει.

Έμεινε έτσι για πέντε ολόκληρα λεπτά, στη συνέχεια, προσπάθησε να επικοινωνήσει χαμηλόφωνα.

<Μπορείς να μου πεις κάτι;>

<Μόλις ήρθα σπίτι από τη δουλειά, με έπιασε αυτός ο πονοκέφαλος>, του είπε με δυσκολία , ψιθυρίζοντας. <Δεν ξέρω ούτε τι ώρα είναι ...>

<Είναι οκτώ>, την ενημέρωσε αργά-αργά ο ΜακΚίντοκ, μετά από μια ματιά στο ρολόι του με τη φωσφορίζουσα οθόνη.

<Τότε είναι δύο ώρες που είμαι έτσι>.

<Έχεις φάει;>

<Όχι. Όταν είμαι έτσι δεν μπορώ να φάω. Θα μου έφερνε τρομερή ναυτία και θα έβγαζα τα πάντα. Έχω και αδύναμο στομάχι. Υποφέρω από ημικρανίες. Αυτό είναι το πρόβλημά μου. Είναι πρόβλημα και πολλών άλλων γυναικών>.

Ο ΜακΚίντοκ ήταν θλιμμένος. Είχε βρεθεί εκεί τη χειρότερη δυνατή στιγμή, την είχε ενοχλήσει και την έκανε να υποφέρει ακόμη περισσότερο, με όλη την αναταραχή που είχε δημιουργήσει, και τώρα δεν ήξερε ούτε στο ελάχιστο πώς να την βοηθήσει.

<Τι μπορώ να κάνω για σένα, για να σε κάνω να αισθανθείς καλύτερα;> τόλμησε να πει. <Έχεις πάρει κάτι; Δεν ξέρω, ένα χάπι, ένα αναλγητικό ... κάτι που θα λειτουργήσει σε αυτή την περίπτωση;>

Η Σίνθια κατάπιε και στη συνέχεια έβηξε δυνατά, κρατώντας το στομάχι της με το ένα χέρι.

<Ναι, πήρα το μόνο φάρμακο που, συνήθως, έχει κάποιο αποτέλεσμα, αλλά το έβγαλα αμέσως, έτσι είναι σαν να μην το πήρα>. Έβηξε και πάλι, σαν να της είχε έρθει πάλι η ναυτία. <Και δεν μπορώ να πάρω άλλο. Μην μου πεις ξανά να φάω κάτι!>, κατέληξε με παράπονο και λίγο θυμωμένη.

<Όχι, εντάξει, εντάξει>, συμφώνησε ο ΜακΚίντοκ απογοητευμένος. Πεσμένος όπως ήταν στο πάτωμα με το ακριβό τους κοστούμι να έχει τσαλακωθεί, συνειδητοποίησε ότι πεινούσε. Σχεδίαζε να δειπνήσει μαζί της αλλά αυτό ήταν, πλέον, αδύνατο, δεδομένης της κατάστασης. Τι θα μπορούσε να κάνει; Προσπάθησε να βρει μια συμβιβαστική λύση.

<Άκου, γλυκιά μου, αν σε πάρω σιγά-σιγά από το χέρι και σε βάλω για ύπνο, θα σου άρεσε; Θα σου κλείσω την πόρτα του υπνοδωματίου και θα είσαι στο σκοτάδι και χωρίς θορύβους να σε ενοχλούν, έτσι ώστε να είσαι ήρεμη και, σίγουρα, πιο άνετα από ό, τι στον καναπέ. Τι λες;> συμπέρανε με χαμηλή φωνή.

<Χμμ, εντάξει>, συμφώνησε η Σίνθια με έναν ψίθυρο. <Αλλά, εσύ γιατί δεν θες να μείνεις μου;> τον ρώτησε υποφέροντας.

<Χμ ... δεν είναι ότι δεν θέλω να μείνω μαζί σου. Ήρθα με σκοπό να σε δω. Γεγονός είναι ότι ήρθα, απευθείας, από το Πανεπιστήμιο και δεν έχω φάει, γι 'αυτό ήθελα να πάω στην κουζίνα και ...>

<Αααα! Μην μιλάς για φαγητό! Σου το είπα!> και έβηξε και πάλι, σαν να επρόκειτο να κάνει εμετό.

<Συγγνώμη, συγγνώμη, αλλά ... πώς θα μπορούσα να εξηγήσω τα πράγματα, αν δεν σου έλεγα πώς είχε η κατάσταση ...>, σώπασε ξαφνικά, συντετριμμένος και περίμενε για να σταματήσει ο βήχας. Μόλις ηρέμησε λίγο, τότε ο ΜακΚίντοκ, χωρίς περιστροφές την πήρε από το μπράτσο και στο σκοτάδι στο οποίο τώρα είχε προσαρμοστεί την πήγε στο δωμάτιο. Την ακούμπησε απαλά στο κρεβάτι και την σκέπασε με μια κουβέρτα που πήρε από την ντουλάπα. Εκείνη μουρμούρισε ένα <Χμμ ...> και ακούμπησε το ένα χέρι στο μέτωπό της. Ο ΜακΚίντοκ της χάιδεψε το χέρι και βγήκε έξω, κλείνοντας αθόρυβα την πόρτα.

Άναψε το φως στον διάδρομο και αμέσως έμεινε θαμπωμένος. Οι κόρες του είχαν διασταλεί στο μέγιστο κατά τη διάρκεια όλου αυτού του διαστήματος στο σκοτάδι, και τώρα η υπερβολική ποσότητα του φωτός πρόλαβε να φτάσει στους αμφιβληστροειδείς του, προτού οι κόρες λάβουν την εντολή να συρρικνωθούν και να τεθούν σε λειτουργία. Ανοιγόκλεισε μερικές φορές τα μάτια και, σύντομα, μπόρεσε να δει και πάλι κανονικά. Πρώτα απ 'όλα, πήγε να σηκώσει το πεσμένο άγαλμα. Κοίταξε σε τι κατάσταση ήταν και ανακουφισμένος το βρήκε εντελώς άθικτο. Το ακούμπησε απαλά στο ράφι που το φιλοξενούσε, και στο τέλος μεταφέρθηκε στην κουζίνα. Έκλεισε την πόρτα για να απομονώσει περαιτέρω τον οποιοδήποτε θόρυβο από το υπνοδωμάτιο και, στη συνέχεια, με αργές και αθόρυβες κινήσεις άνοιξε διάφορα συρτάρια και έφτιαξε το τραπέζι στον εαυτό του.

Ήταν, πραγματικά, πολύ πεινασμένος.

Άνοιξε το ψυγείο και κοίταξε για μια μπύρα. Ευτυχώς, υπήρχαν μερικά μπουκάλια, της μάρκας που προτιμούσε και μίας άλλης, που άρεσε στη Σίνθια. Πήρε την αγαπημένη του μπύρα και την άδειασε σε ένα γενναιόδωρο ποτήρι από το οποίο ήπιε μία αρκετά μεγάλη γουλιά. Αμέσως αισθάνθηκε ανανεωμένος. Στη συνέχεια, έβγαλε το σακάκι του και το έβαλε πάνω στην πλάτη μιας καρέκλας. Άνοιξε το ψυγείο, ψάχνοντας κάτι για να φάει. Δεν υπήρχαν πολλά. Η Σίνθια έτρωγε λίγο, για να κρατιέται σε φόρμα, και ως επί το πλείστον έτρωγε είδη υγιεινής διατροφής, χαμηλά σε λιπαρά και με κλίση προς τη χορτοφαγία.

Προφανώς, αγόραζε τα είδη που έτρωγε εκείνος μόνο σε συνδυασμό με τις προγραμματισμένες επισκέψεις του. Λίγο απαρηγόρητος πήρε ένα μπολ με διάφορα τυριά, μια άλλη λεκάνη με ψητά λαχανικά και ένα μπουκάλι σάλτσα ταρτάρ. Πήρε από το ντουλάπι μία σακούλα κριτσίνια χωρίς λιπαρά και κάθισε να φάει.

Σέρβιρε γενναιόδωρα τον εαυτό του. Με την πείνα που είχε, η μικρή ποικιλία πέρασε σε δεύτερη μοίρα. Συνοδεύοντάς τα όλα με την μπύρα, όμως, στο τέλος ήταν ικανοποιημένος. Σε γενικές γραμμές, ούτε κι ο ίδιος έτρωγε πολύ, αλλά σίγουρα επιδιδόταν σε πιο υψηλά σε θερμίδες πιάτα, σε σχέση με εκείνα που αποτελούσαν τη διατροφή της Σίνθια.

«Αύριο πρέπει να ψωνίσω», είπε στον εαυτό του. Δεν ήθελε να βρεθεί εκείνη, την επόμενη νύχτα, χωρίς να έχει κάτι να φάει. Ήξερε ότι το μεσημέρι δειπνούσε έξω, αλλά για το δείπνο θα της παρείχε τις απαραίτητες προμήθειες. Το επόμενο πρωί, πριν από την επιστροφή του στο Μάντσεστερ, θα περνούσε από ένα σούπερ μάρκετ εκεί κοντά και θα αγόραζε τυρί, λαχανικά και ίσως ακόμη και μερικές λιχουδιές που ήξερε ότι της άρεσαν, αλλά από τα οποία συνήθως απείχε, λόγω των θερμίδων που περιείχαν.

Χαλάρωσε για λίγα λεπτά στο τραπέζι και, στη συνέχεια, πήγε στο παράθυρο και έμεινε για λίγο εκεί να κοιτάζει έξω με τα χέρια σταυρωμένα. Από εκεί μπορούσε να δει την οδό Παρκ, στην οποία έρεε η μικρή βραδινή κυκλοφορία. Στο βάθος ήταν o Κόλπος, μαύρος και αόρατος, σημαδεμένος από τα φώτα ορισμένων πλοίων της γραμμής και κάποιων αγκυροβολημένων φορτηγών. Ήταν ωραίο μέρος το Λίβερπουλ, με το πράσινο της, τον προσεκτικό σχεδιασμό της και το λιμάνι της. Τοποθετημένη στις εκβολές του ποταμού Μέρσει που εκβάλλει στη Θάλασσα της Ιρλανδίας, ιδρύθηκε τον δέκατο τρίτο αιώνα. Για πολύ καιρό ήταν η πρωταγωνίστρια των μεταφορών μέσω θαλάσσης, σε παγκόσμιο επίπεδο, και τώρα ο τουρισμός αποτελούσε σημαντικό μέρος της οικονομίας της. Στον ΜακΚίντοκ άρεσε να περπατά στις αποβάθρες μαζί με τη Σίνθια, όταν είχε χρόνο να περνά μαζί της. Η μυρωδιά της θάλασσας του έδινε ενέργεια και το συνεχές πήγαινε-έλα των πλοίων του έδινε την αίσθηση ότι αυτός ήταν ο εσωτερικός μηχανισμός που έκανε τον κόσμο να γυρίζει. Κατά κάποιον τρόπο ήταν σωστό, αφού η μεταφορά ανθρώπων και εμπορευμάτων ήταν η βάση του διεθνούς εμπορίου και της εργασίας. Τώρα τα πράγματα θα άλλαζαν, χάρη στην εφεύρεση του Ντρου. Αναρωτιόταν πώς θα ήταν ο κόσμος, σε λίγα χρόνια. Καλύτερος, ήλπιζε. Έπρεπε να παίξουν σωστά τα χαρτιά τους, να κινηθούν προσεκτικά. Θα ανταμειβόταν για πολλές χάρες που είχε κάνει σε βασικές προσωπικότητες του βρετανικού συστήματος. Θα διέγραφε οριστικά το ενεργητικό του, αλλά θα άξιζε τον κόπο. Ναι, όλα θα ήταν μια χαρά, το ένιωθε. Σκέφτηκε λίγο ακόμα, με το βλέμμα καρφωμένο στον Κόλπο, και στη συνέχεια πήρε το βλέμμα του και επέστρεψε στο τραπέζι. Μέσα σε λίγα λεπτά, μάζεψε το τραπέζι και έπλυνε τα πράγματα που χρησιμοποίησε, και στη συνέχεια πάλι χωρίς να κάνει θόρυβο, προχώρησε για να ελέγξει πώς ήταν η Σίνθια. Βγήκε από την κουζίνα, άφησε ανοικτό το φως εκεί, μισόκλεισε την πόρτα και έσβησε το φως του διαδρόμου. Μέσα στο περιβάλλον με τον ασθενή φωτισμό που προερχόταν από τη χαραμάδα της κουζίνας, πλησίασε αθόρυβα την πόρτα της κρεβατοκάμαρας. Δεν ακουγόταν κάποιος ήχος από μέσα, έτσι γύρισε το πόμολο, ελαφριά με το χέρι και μπήκε. Η Σίνθια κοιμόταν βαθιά, ανάσκελα, όπως την είχε αφήσει, με τα χέρια της χαλαρά στα πλάγια. Από το μισάνοιχτο στόμα εισέπνεε και εξέπνεε με ένα κανονικό και καθησυχαστικό σφύριγμα. Προφανώς ο πονοκέφαλος της είχε περάσει αρκετά, για να της επιτρέψει να κοιμηθεί. Για να αποφύγει να την ενοχλήσει, βγήκε από το δωμάτιο και πήγε κατευθείαν να γδυθεί στο μπάνιο, όπου έκανε γρήγορα την τουαλέτα του και ετοιμάστηκε για ύπνο. Οι πιτζάμες του, όμως, ήταν στην ντουλάπα της κρεβατοκάμαρας, και αν την άνοιγε θα έκανε θόρυβο. Το άφησε, καθώς το διαμέρισμα ήταν καλά θερμαινόμενο. Άφησε τα ρούχα του σε έναν καναπέ στο σαλόνι, έσβησε το φως της κουζίνας και γύρισε στην κρεβατοκάμαρα, φορώντας μόνο τα εσώρουχά του. Πλησίασε αργά προς το διπλό κρεβάτι, στη Σίνθια άρεσε να κοιμάται άνετα, και ξάπλωσε δίπλα της από την μεριά της πόρτας. Η Σίνθια ήταν πάνω από τα σεντόνια, αλλά την κρατούσε ζεστή η κουβέρτα με την οποία την είχε σκεπάσει εκείνος πριν και προτίμησε να την αφήσει όπως ήταν, για να μην την ξυπνήσει.

Χαλάρωσε, αφέθηκε στην επιρροή της ρυθμικής αναπνοής της Σίνθια, και μέσα σε λίγα λεπτά αποκοιμήθηκε.

Τα φώτα των αυτοκινήτων στην οδό Παρκ γίνονταν όλο και πιο αραιά και τελικά εξαφανίστηκαν, αφήνοντας τον δρόμο έρημο, να φωτίζεται μόνο από τις λάμπες που υπήρχαν στις δύο πλευρές του. Στον Κόλπο δεν κινούταν τίποτα και τα φώτα θέσης των πλοίων ήταν τόσο σταθερά, ώστε έδιναν την εντύπωση ότι ακόμα και τα ίδια τα πλοία κοιμούνταν, γέρνοντας στο σκοτεινό νερό.

Μέσα στο διαμέρισμα υπήρχε η απόλυτη σιωπή, την οποία έσπαγε μόνο η ανάσα της Σίνθια πάντα βαθιά, κοιμισμένη.

Γύρω στις τρεις το πρωί, μέσα στο σκοτάδι, μια χαμηλή φωνή υπερκάλυψε εκείνη την αναπνοή.

<Θα τους μεταφέρουμε, ναι, εμείς θα τους μεταφέρουμε παντού ... αυτούς και τα υπάρχοντά τους ...> ο ΜακΚίντοκ μιλούσε στον ύπνο του, <... και τα πακέτα και τα δοχεία, τα πάντα θα ... Ναι, με το Μηχάνημα ... από εδώ εκεί, πατήστε ένα κουμπί και είστε ήδη εδώ ... ούτε που θα το καταλάβεις ότι θα έχεις ήδη φτάσει εδώ ...> μουρμούρισε τις λέξεις, αλλά ήταν κατανοητός <... με το Μηχάνημά σου, Ντρου, αλλά πώς την εφηύρατε ... άλλαξες την ιστορία, Ντρου ...>

Εκατό μέτρα από το κτίριο, ένα φορτηγό, που έφερε το έμβλημα μίας εταιρίας εγκατάστασης κεραιών, σταμάτησε σε έναν χώρο στάθμευσης δίπλα σε ένα άλλο κτίριο, σαν ο τεχνικός να γύριζε στο σπίτι, για ύπνο μετά από μια μέρα δουλειάς. Χαρακτηριστικές ήταν οι δύο κεραίες στην οροφή του φορτηγού, οι δύο λευκοί ανακλαστήρες εκ των οποίων ο ένας κοιτούσε αριστερά κι ο άλλος δεξιά, ελαφρά προσανατολισμένοι προς τα πάνω. Διαφήμιζαν καλά τη δραστηριότητα που υποδήλωνε το έμβλημα που είχε επικολληθεί στην καφέ πινακίδα του οχήματος. Ωστόσο, από τη δεξιά κεραία ξεκινούσε ένα καλώδιο που κρυβόταν μέσα σε μία σφραγισμένο τρύπα στην οροφή του φορτηγού κι έμπαινε στον χώρο αποσκευών. Εκεί, οι εσωτερικοί τοίχοι ήταν καλυμμένοι με ηλεκτρονικά όργανα. Διάφοροι στρατιωτικοί δέκτες στοιβάζονταν ο ένας πάνω στον άλλον σε ένα rack²⁶. Κάθε δέκτης ήταν σε θέση να λάβει ένα ορισμένο αριθμό ζωνών συχνοτήτων, διαφορετική για κάθε δέκτη και με αύξουσα σειρά, έτσι ώστε το rack θα μπορούσε να λάβει οποιoδήποτε ραδιοσήμα θα μπορούσε να δημιουργήσει ένας πομπός. Δίπλα στο rack με τους δέκτες ήταν το rack με τους φασματογράφους. Θα λάμβαναν το σχήμα ραδιοκυμάτων και θα το απεικόνιζαν σε μία οθόνη. Μετά τους φασματογράφους, ήταν ο αποκωδικοποιητής, που αποτελούταν από άλλο rack με εξοπλισμό ικανό να αποκρυπτογραφεί²⁷ μηνύματα, με επίσης εξαιρετικά πολύπλοκο κώδικα. Ακολουθούσε ένα rack με μαγνητόφωνα, στα οποία τα μηνύματα που λαμβάνονταν απομνημονεύονταν σταθερά για περαιτέρω ανάλυση. Το τελευταίο rack περιείχε το τμήμα ήχου του συστήματος, το οποίο ήταν ικανό να επεξεργάζεται ό, τι είχε λάβει και να αφαιρεί τον θόρυβο του περιβάλλοντος, ενισχύοντας τις φωνές και τους σημαντικότερους ήχους, έτσι ώστε να μεταδίδει όσα είχαν ενδιαφέρον. Στο συγκρότημα racks ήταν συνδεδεμένος ένας υπολογιστής, μέσω του οποίου ενεργοποιούνταν τα διάφορα εξαρτήματα στα racks, προκειμένου για την επιθυμητή λειτουργία.

Εκείνη την στιγμή, μόνο ένας δέκτης ήταν ενεργοποιημένος, συντονισμένος περίπου στα 7 GHz, και ο φασματογράφος που συνδεόταν με αυτό, έδειχνε μια πράσινη οριζόντια ζώνη μέσα στην οποία κινούνταν πορτοκαλί και κόκκινες κάθετες μπάρες. Μία συσκευή αποκρυπτογράφησης αναβόσβηνε με πράσινο χρώμα, υποδεικνύοντας ότι λειτουργούσε κανονικά και χωρίς σφάλματα. Δύο συσκευές εγγραφής κατέγραφαν σιωπηλά όσα λάμβαναν στο σκληρό δίσκο τους, ώστε να έχουν δύο ξεχωριστά αντίγραφα του υλικού.

Η φωνή του ΜακΚίντοκ έβγαινε σαφώς από τα ακουστικά που φορούσε ένας άνδρας με απλά ρούχα, ο οποίος καθόταν σε μια καρέκλα μπροστά από τους υπολογιστές. Δίπλα στη μεγάλη οθόνη ένα μισοάδειο φλιτζάνι τσάι ήταν το δεύτερο στη σειρά, εκείνη τη νύχτα. Ο άνδρας είχε χαλαρώσει πίσω στην καρέκλα του, με τα χέρια στην κοιλιά του, το κεφάλι του σκυμμένο και τα μάτια κλειστά, ακούγοντας.

<Θα τους μεταφέρουμε, ναι, εμείς θα τους μεταφέρουμε παντού ... αυτούς και τα υπάρχοντά τους ... και τα πακέτα και τα δοχεία, τα πάντα θα ... Ναι, με το Μηχάνημα>.Ο άνδρας σηκώθηκε και πλησίασε στον υπολογιστή. Με το ποντίκι κινήθηκε γρήγορα σε διάφορα στοιχεία ελέγχου για να αυξήσει περαιτέρω την ένταση της φωνής του ΜακΚίντοκ. Η ανάσα της Σίνθια είχε ήδη αφαιρεθεί νωρίτερα με το φίλτρο και την είχε σχεδόν αποκλείσει από το να ακούγεται στα ακουστικά. Το μέτωπό του συνοφρυώθηκε στο σκοτάδι, παρακολουθώντας τις διακυμάνσεις της φωνής του Ντρου στην οθόνη που φώτιζε αμυδρά το πρόσωπό του.

<... το διαθέσιμο Σύμπαν, απίστευτο, όλο το Σύμπαν ... με το Μηχάνημα ...>

Ο άνδρας έβγαλε ένα από τα ακουστικά, για να απελευθερώσει το ένα αυτί. Πήρε το ακουστικό ενός κρυπτογραφημένου στρατιωτικού τηλεφώνου και κάλεσε έναν πενταψήφιο αριθμό.

Ένα δευτερόλεπτο αργότερα, σήκωνε το ακουστικό, χωρίς να πει τίποτα.

<Πέρασέ μου τον Σπένσερ>, είπε.

Τέλος πρώτου μέρους