Читать книгу Сляза ляза - Павел Гаспадыніч - Страница 16

За імгненнем бяжыць імгненне,

Нібы кадры нямога кіно.

Вечнасць грае ў тэатры стварэння,

Нараджаючы цень і святло.

За хвілінай мінае хвіліна,

Быццам сэрца біццё без душы.

Зоркі стынуць адвеку няспынна

У прасторы касмічнай імшы.

За гадзінай сплывае гадзіна,

Нібы хвалі бурлівай ракі.

Сустракаецца маці з сынам

Паміж часам у снах на Дзяды…

За гадамі імкнуцца стагоддзі,

Рысакамі імклівызх падзей.

У імгненнях народжаных богі

Стынуць зоркамі ў бляску вачэй.