Читать книгу Сляза ляза - Павел Гаспадыніч - Страница 8

Не сніцца Парыжу ворыва водар,

Не бачыцца ў снах паплавоў хараство.

Вялікі адметнасцю светлаю горад,

Палескіх не сніць краявідаў даўно.

Самотны і з тым, без таго, у трывозе,

Палонены снамі стамлённа-чужых,

Не сніцца адчайна між вежаў і плошчаў

Усходняга вальсу багемны уздых…

Не сняцца Парыжу ліцьвінскія вочы,

Паэта здалёку, Паэта з не тут.

Ды чуе надоствітку, цішай, употай

Вандроўніка шэпат здзіўлены Луўр.

Дыханне займае прасторы і часу,

І водарыць – Божа! – нязнанасцю сноў,

Якія вяслуюць прывідамі страху

У колерах белых, чырвоных, бы кроў…

Адкуль жа самота? Нячутна-знаёма,

І мова нагадвае баль салаўёў…

Адна ў Беларусі на тыдзень субота

І сем у Парыжы на тыдзень субот…

Не сніцца яму, апалоненым жарсцю

Дзівотных фантазій ПікАсо-РэмбО,

Як поначы кветам ад Вільні, няйначай,

Ліецца з нябёсаў Ярылы святло…

Ды што яму богі? Д’арк больш за сонца,

А вуліца Ружаў прыўкрасней за свет.

Чаму ж, о Анёле, балюча быць можа

Ад шэпату кволага між безлічы моў?

Не сніцца Парыжу ні сад Люксембургскі,

Ні Руаяль, ні Сен-Жэрмэн…

Ён слухае моўчкі з слязою на вуснах

Аповеды з «Кнігі для спадарыні Эл».