Читать книгу Сляза ляза - Павел Гаспадыніч - Страница 17

Пакрысе ападае лістота,

Пад нагамі – пажоўклае лета…

Час ад часу прымроіцца мора,

Нібы з іншага, дзіўнага, свету…

Час ад часу душа ўскалыхнецца

І паймкнецца да сонца чужога.

Нібы сон, ты за ёю, здаецца,

Пралятаеш бясконцасць прасторы.

У трымценні ўяўялення жывога,

У аблоках, паветры, міжчассі…

Пірэнэйскаю поўнішся воляй,

І глытком каталонскага шчасця.

Там, дзе пальмы, пакінута нешта,

Там, дзе цыпрыс, вякуе усмешка…

Ад пачуццяў па восені рэшта

Застанецца, як пані Франчэска,

Застанецца, каб, мабыць, употай

Павясці за сабой ў далягляды,

Праз залевы, віхуры, праз слоту,

Праз пустэльні, гаі і праз ляды.

І, калі ачуняеш, прачнешся —

Незнарок успаміны ўзгайдаеш,

Краявід жоўтаскуры прал’ецца

Крыху горкай, прывезенай кавай…