Читать книгу Сляза ляза - Павел Гаспадыніч - Страница 3

Ты паклічаш, ты пазавеш,

У дурманы траваў духмяных…

Заблукаем у роснай імгле,

Знікнем разам у белых туманах…

Пачынаецца ўсё з любві,

Нават зманнасць нябеснага шляху.

Перад намі абсягаў гады,

Па-за намі – пакінутасць страху.

Распранаецца поўні святло

У вачах тваіх бляскам любові…

І ліецца з нябёсаў сяйво

Асляпляльна-празрыстай няволі.

Ты палічаш, ты пазавеш

Заблукаць у дзівосным адхланні…

На світанку ў роснае смузе

Знікнуць разам у белым тумане…