Читать книгу Сад Замкнёных Гор (зборнік) - Серж Мінскевіч - Страница 9

Я апрытомнеў ад моцных крыкаў.

– Руата! Руата!

Юная абаяльная смуглянка ўстала.

– Вы просіце, каб я прамовіла: «Мусім наканаванасьці»?

– Руата! Руата!

Пунсовы румянец зазьзяў салодкімі сьпелымі яблыкамі на смуглых шчоках дзяўчыны.

– Выбірай з нас!

Яна ўстала на стале, усьміхнулася.

– Я ўжо магла б мець свайго хлопца.

Усе зарагаталі.

– Толькі вось бяда, – яна прытворна ўздыхнула, – ён жыць ня можа безь вяровачных арэляў.

Новы залп рогату разарваўся ў карчме.

Ад рогату і абразы я ўмомант працьверазеў.

Дзяўчына ганарліва павяла плячыма, чорныя вочы ўспыхнулі.

– Мусім наканаванасьці!

– А-аааа! – завішчалі ўсе.

Пошчак бонга заглушыў узбуджаныя глоткі.

Дзяўчына скінула сваю ружовую туніку.

Танец юнай смуглянкі быў пасткай, магнітам, вірам, забыцьцём, куды траплялі думкі, пачуцьці, жаданьні.

Адразу пяць-шэсьць маладых мужчынаў кінуліся да яе.

Яны перакулілі суседні стол, зьбівалі з ног адзін аднаго, штурхаліся, барукаліся, але вельмі нехлямяжа, як сьляпыя шчаняты… Сапраўды, іх асьляпіла жывое полымя – Руата.

Яна наталялася барацьбой.

– Давайце! Хто ж мацнейшы?

Кожны імкнуўся згарэць…

Я ўстаў. Я быў абражаны да разьюшанасьці.

Я рынуўся ў сярэдзіну мітусьні, злосна раскідаў шчанюкоў і па праву пераможцы падышоў да Руаты.

Яна спыніла танец, ня ведаючы ў разгубленасьці, што рабіць.

Усе ахнулі і застылі.

Не пазнаць мяне было немагчыма.

– Я той, хто ня можа жыць безь вяровачных арэляў…

Я глядзеў на яе шчыра, зьедліва, нібыта працінаў пякучай вастрынёй сваіх вачэй. Я – пераможца над імі, над ёй, над усім горадам. Я жывы і моцны!

Дзяўчына авалодала сабою, зірнула-зіхнула на мяне:

– Хто б ты ні быў, жывы ці нябожчык, ты шчыра перамог.

Я твая! Але, я ведаю, ты прыйшоў забіць мяне. Што ж, ты маеш на тое права! Нож! Дайце яму нож!

Ніхто не варухнуўся.

Яна ўшчыльную падышла да мяне. Я адчуў дотык яе смочак, полымя ўварвалася ў мяне.

– Хочаш, задушы…

Я быў зьбянтэжаны. Мне і ў галаву не прыходзіла яе забіваць.

Яна выцягнула шыю наперад, выказваючы сваю пакорлівасьць.

У яе вачах быў зьдзек, але за ім успыхвала зацікаўленасьць мною.

Зь вялікім намаганьнем я пагасіў у сабе вулькан.

– Сёньня ты будзеш не маёй, ты будзеш належаць паветру! – рэзка разьвярнуўся і пайшоў па стале.

Дзяўчына порсткай яшчаркай абабегла мяне і, перакрываючы мой шлях, пачала танчыць. Бубнар падхапіў яе тэмп. Яна танцавала адмыслова для мяне, уся яе маладая жарсьць была сфакусавана на мне! Шалёныя, прагныя хвалі спакушальнага дзявочага цела нібы кпілі: «Што ж ты…»

– Учора я выйграла цябе. А сёньня ты выйграў мяне. Я належу табе, – яна сьмяялася мне ў вочы.

Я ахапіў яе за плечы, акуратна прыўзьняў і моўчкі паставіў за сабою. Потым саскочыў са стала.

– Ану, прапусьцеце! – крыкнуў у натоўп.

Я сышоў!