Читать книгу Versamelde werk: Sheila Cussons - Sheila Cussons - Страница 100

Dit het die warende gees my een nag toe vertel:

daar is geen ewigheid vir ons in hemel of in hel:

ons leef ’n stond net, al hoe dowwer, flikker eindelik uit:

het ek dan nooit gehoor nie die voorgevoelde droefenis in Abélard

se luit . . .

maar Abélard en Bernard, die wit oes van ons lig!

Klein is ons lig en skaduend vergeleke met die Lig . . .

Hy self, die Parakleet, kom ons om verskoning vra:

verduidelik dan die heilige leuen: opdat die aarde vrug bly dra

(een het getwyfel: is Hy nie herrese nie, verniet is ons geloof)

móés God ons die opstanding en die Paradys beloof . . .

Hy het ’n verre doel met ons wat ons self nooit sal weet –

ons bly ’n middel net – die wit oes sal vergeet.

Spook, is jý nie die leuenaar nie, eers Christen en nou boos?

Ons strewe hier is sinloos? Hy antwoord dof: Sinloos.