Читать книгу Zamęt - Vincent V. Severski - Страница 11

Dima nie chodził do żadnych klubów ani siłowni. Nie miał spękanych bicepsów, grubego karku, wyrzeźbionego ciała ani kaloryfera. Był szczupły, gibki, zwinny, raczej Houdini albo Copperfield niż Gołota i taką też miał psychikę. Potrafił dobrze kombinować i kręcić.

Sam sobie wymyślił zestaw ćwiczeń. Sporo podpatrzył tu i tam, poczytał w fachowej literaturze i w końcu po latach stworzył coś w rodzaju syntezy gimnastyki szwedzkiej, tai chi i krav maga. Czyli połączył to, co – jak mu się wydawało – jest esencją człowieczeństwa: ciało, duszę i wolę walki. Kiedyś próbował włączyć do zestawu zmodyfikowane ćwiczenia jogi, ale psuły mu harmonię, a poza tym to była specjalność Moniki, więc choćby już z tego powodu nie mógł ich zaakceptować.

Doskonale wiedział, że to zwykła dziecinada, którą sobie wymyślił, ale uznał, że z tą świadomością będzie mu łatwiej. Właściwie to prawie wcale o tym nie myślał, bo najważniejsza była dyscyplina.

Wstawał o szóstej, wyjmował z zamrażarki croissanta i zaczynał dzień.

Ćwiczył trzy razy w tygodniu po godzinie i na zmianę trzy razy biegał na Kabatach, też godzinę. Potem kroił croissanta na pięć części, które zjadał, mocząc je w kawie z mlekiem. Jeden dzień zostawiał sobie wolny na inne sprawy.

Dziś wypadło bieganie. Po powrocie do domu zjadł śniadanie, wziął prysznic i tak jak sobie zaplanował, wyciągnął się w szlafroku na kanapie, żeby poczytać książkę. Po raz trzeci tego roku zaczynał Długie pożegnanie Raymonda Chandlera, a był dopiero kwiecień.

Zaczął od miejsca, w którym wczoraj przerwał, lecz ledwie doszedł do końca pierwszego akapitu: „Oczywiście dla nikogo nie ulegało najmniejszej wątpliwości, że i tak będziemy świadkami okropnych trudności, bo są one nieodłączną częścią naszej egzystencji”1 – kiedy zabrzęczał telefon.

– Włącz telewizor i zadzwoń do mnie – powiedziała znana mu kobieta i wyłączyła się.

Dima zrozumiał polecenie i nie podnosząc się z kanapy, nastawił stację informacyjną TVD24.

Zobaczył podenerwowaną dziennikarkę, ale nie mógł zrozumieć, o czym mówi. Po chwili w bocznym kadrze pojawiła się twarz mężczyzny z nożem przy szyi i w końcu na czerwonym pasku z napisem „pilne” przeczytał: POLAK PORWANY PRZEZ TERRORYSTÓW W PAKISTANIE.

Poderwał się i usiadł. Przez kilka minut uważnie wsłuchiwał się w każde słowo, obserwował zdjęcia, ale kiedy zaczęły się już powtarzać, uznał, że czas oddzwonić do Moniki.

– No… nieźle, kurwa… – zamruczał do słuchawki.

– Co sądzisz? – zapytała.

– Już po nim – odparł, wyraźnie poruszony. – Przez jakiś czas władze będą mydlić oczy opinii publicznej… będą zapewniać, że zrobią wszystko, by uratować rodaka, że są w kontakcie z rządem Pakistanu, eksperci będą wzywać do wysłania GROM-u i inne absurdy, media zarobią, ale gość i tak straci głowę.

– A my… my… możemy coś? – zapytała z troską w głosie.

– My? Ty… ja…?

– No!

– Chuja możemy – odparł dobitnie.

– No… wiem przecież. Tak tylko zapytałam. Straszne… – Nie dokończyła. – Znów zapłoną kebaby nad Wisłą… a to przecież przypadek, że Polak był w tym hotelu… Dimka?

– Co?

– Nie masz jakiegoś kontaktu w Moskwie? Masz przecież… oni… no wiesz… – Zawiesiła głos. – Oni tam mogą wszystko… jak chcą… cały ten Pakistan mają przecież rozłożony na części…i tych z Tehrik, to przecież ich dziecko… Dima?

– Co?

– Trzeba coś robić! Ci z MSZ i AW zaczną naciskać Pakistańczyków, prosić Mosad, jankesów, żeby też ich nacisnęli… a to nic nie da.

– Oczywiście, to wszystko psu w dupę. CIA od dawna nas oficjalnie olewa, a prywatnie… po rządach tych oszołomów nawet nie chcą herbaty się z nami napić – odparł Dima z przekąsem. – Zresztą i tak nic nie mogą w Islamabadzie. A może… chuj… może to nawet Langley za tym stoi. Wcale bym się nie zdziwił. Jakiś Polak, Niemiec… Japończyk z odciętą głową… to tylko ich wzmocni.

– To co robimy?

– Pomyślę, ale czarno to widzę. Ważne, kim jest ten Polak – powiedział Dima nieco zblazowanym głosem.

– Wyprowadzasz mnie z równowagi tym swoim spokojem. Cześć! – rzuciła Monika i wyłączyła się.

Wiedziała, że Dima ma tylko taką manierę i trochę się zgrywa. Dawno przestał być chłopcem i nieraz był w piekle, więc czasami było to śmieszne i naiwne, ale dodawało mu niepowtarzalnego uroku. Potrafiła narysować jego portret z pamięci, chociaż nigdy tego nie robiła.

Monika znała Dimę lepiej niż samą siebie, więc dokładnie wiedziała, za co go kocha, a za co nienawidzi. Innych uczuć do niego nie znała, a przynajmniej tak jej się wydawało, szczególnie w takich chwilach jak ta.

Dima ubrał się szybko w dżinsy i T-shirt, który włożył na lewą stronę. Przeszedł do swojej biblioteki. Włączył dwudziestosiedmiocalowego maca, zalogował się i wbił do przeglądarki nazwę hotelu Monal w Pir Sohawa. Wysunął szufladę i włożył do środka dłoń. Dotknął palcami dna blatu. Wyczuł zgrubienie i przez moment zawahał się, czy nacisnąć. W końcu zrezygnował. Wyjął dłoń i wsunął szufladę.

Na ekranie monitora pojawił się napis, że strona jest chwilowo niedostępna. Ponownie wysunął szufladę. Tym razem wyjął mały pękaty notatnik Moleskine w sztywnej czarnej okładce i otworzył go w miejscu zaznaczonym czerwoną tasiemką. Pojawiły się dwie strony gęsto zapisane cyframi.