Читать книгу Zamęt - Vincent V. Severski - Страница 12

Radca Wiktor Braun siedział w swoim pokoju na pierwszym piętrze ambasady i przygotowywał kolejną depeszę na temat ataku w Pir Sohawa, gdy zadzwoniła jego komórka.

– Gdzie pan jest? – niemal krzyknął ambasador.

– W ambasadzie… u siebie… – odpowiedział Braun, nieco wystraszony.

– Natychmiast do mnie!

Ambasador Józef Kruczek nie był zawodowym dyplomatą, tylko trzeciorzędowym politykiem wysłanym do Islamabadu, kiedy poprzednia ekipa ewakuowała się przed wyborami. Niemal nikogo nie lubił, a Brauna – łącznika i rezydenta wywiadu – wręcz nienawidził. Uważał, że został on tu przeniesiony prosto z Moskwy tylko po to, by znaleźć na niego haki i wysadzić ze stanowiska. O Wiktorze krążyły różne plotki, jedna gorsza od drugiej, ale Kruczkowi wystarczało, że jest synem Mariana Brauna.

– Wie pan?! – ryknął, ledwie radca wszedł do jego gabinetu.

– O czym?

– Nie wie pan? To co pan tu robi? Nawet telewizji pan nie ogląda… – Ambasador spojrzał na swojego zastępcę Malinowskiego, który tylko służalczo pokiwał głową. – Ech, polski wywiad…

– Ale o co chodzi? – Braun poczuł się urażony i uniósł nieco głos.

– Niech pan popatrzy – rzucił z emfazą ambasador.

Przeszedł przez gabinet i włączył telewizor.

– Podobno dają to na wszystkich kanałach, a ja dostaję telefon z MSZ, żebyśmy ustalili, kim jest facet na tym filmie. Kurwa, z Warszawy pytają… dzwonili już z tutejszego MSZ. – Stanął metr przed czterdziestocalowym telewizorem, jakby chciał do niego wejść. – Kto to jest? – Zrobił stop-klatkę z twarzą Polaka. – To jest, kurwa, Henryk Olewski z firmy Oregon. Mamy nieszczęście, jakiego nie miał jeszcze nikt na świecie… – lamentował.

Braun podszedł bliżej do telewizora i brutalnie odsunął mruczącego coś Malinowskiego. Spojrzał na ekran i poczuł, że ugięły się pod nim nogi. Spojrzał jeszcze raz, żeby się upewnić, bo pomyślał przez moment, że to jakaś pomyłka, projekcja, złudzenie, że może jednak śni. Ale nie śnił.

– Powiedział już pan, kto to jest? – wydusił z siebie.

– Oczywiście! – niemal wykrzyczał ambasador. – A co pan sobie myślał, że cooo…

Nie dokończył, bo w pomieszczeniu rozległ się dźwięk dzwonka i wszyscy na moment zamarli. To nie był dobry dzień dla nikogo w ambasadzie i każdy telefon oznaczał kłopoty, a przynajmniej trudne pytania. Ambasador zachowywał się, jakby porwanie Olewskiego było spiskiem wymierzonym w jego ważną misję dyplomatyczną, więc nie nadawał się do jakiejkolwiek sensownej rozmowy, a Malinowski sam nie odbierał żadnych telefonów.

To była na szczęście komórka Brauna. Dzwonił pułkownik Ziaul Amin z biura łącznikowego ISI.

– Tak? – Braun czuł na sobie uważne spojrzenia dwóch par oczu. – Tak, panie pułkowniku. Widziałem… tak… potwierdzam, to polski obywatel… Polak… Henryk Olewski… pracownik firmy Oregon… Tak? Już jadę! – Wyłączył telefon.

– No i… – odezwał się ambasador.

– No i co? – odparował Braun.

– Rozumiem, że bierze pan sprawę na siebie… Pakistańskie służby…

– Nic nie biorę na siebie. To nie jest moja prywatna sprawa. Idzie o życie człowieka porwanego przez terrorystów. Zdaje pan sobie sprawę, co się teraz dzieje w Warszawie… na Szucha? Za chwilę rozdzwonią się telefony i spłyną szyfrogramy, więc lepiej, żeby pan się zajął przygotowaniem zespołu kryzysowego ambasady, bo jak coś pan spierdoli, to Warszawa, media i Polacy zgrillują pana żywcem. – Braun odwrócił się i szybkim krokiem ruszył do wyjścia.

– Panie Wiktorze… panie radco… ale pomoże pan? – rzucił jeszcze Kruczek, ale Braun, nawet się nie obejrzawszy, zniknął za drzwiami.

Na biurku ambasadora zadzwonił telefon i niemal w tej samej chwili odezwał się drugi, zapewniający łączność z Warszawą. Zaraz też zadzwonił telefon Malinowskiego i obaj zamarli, jakby sparaliżowani kakofonią dzwonków.

Braun wyszedł już z ambasady i zmierzał szybko na parking. Po drodze zadzwonił do Marka Janusika, swojego oficera, i polecił mu, by nikt z rezydentury nie opuszczał ambasady aż do odwołania.

– Mamy sytuację kryzysową. Terroryści uprowadzili Polaka – wyjaśnił. – Jadę do Pakistańczyków.

Wyjął z kieszeni szyfrowany telefon i już miał wybrać połączenie z Miłobędzką, kiedy ten odezwał się pierwszy.

Braun zatrzymał się przy samochodzie. Było oczywiste, w jakiej sprawie dzwoni Centrala. Po raz pierwszy na telefon specjalny, wyłącznie do użytku w sytuacji nadzwyczajnej. Przez kilka sekund zastanawiał się, co ma odpowiedzieć, bo jakie usłyszy pytania – wiedział.

Nacisnął przycisk z zieloną słuchawką.