Читать книгу Hartstories - Amore Bekker - Страница 13

Hier in die govvie

My rit huis toe is niks om oor huis toe te skryf nie; niks opspraakwekkends nie. Daar is geen mooi landskappe of interessanthede langs die roete nie, maar die eerste honderd meter is vol van God se genade. Dis my saamrymaatjie wat my sakke vol goud kom stop. Hy kom amper elke dag saamry (hang af waarmee hy besig raak). Hy is ’n veertienjarige seun wat verstandelik gestrem is en nie kan lees of skryf nie.

Dit begin so:

Klokslag om halfvyf staan hy in my kantoordeur: “Waa’s jou bakkie se sleutel, ek jou bakkie solank start, jy my lift gee tot by die hek?”

Ek gee die sleutel, want uit gewoonte is die ratte altyd ontkoppel – sou ek dan daardie sensasie, die een ding in sy lewe waarna hy miskien heeldag uitsien, van hom ontneem? Kom ek buite, luier die motor en my maatjie se oë blink en sy gesiggie straal. Hy klim altyd agter in; dis ’n dubbelkajuit. Voor die die rit begin, word ek gebied: “Sit musiek,” dan speel ek vir hom Neil Diamond.

Partykeer vra hy: “Oom, wanner kan my ma by my kom bly hier in die govvie (kinderhuis)?” Antwoord ek dat daar nie plek is nie, ruk my hart stukkend: “Sy kan onner my bed kom slaap, daar’s plek.”

Gelukkig is die rit verby. “Hier is ons by die hek, sien môre.”

“Dankie, Oom, ek môre die 4x4 dryf.”

“Ons sal sien. Lekker slaap.”

Anoniem