Читать книгу Hartstories - Amore Bekker - Страница 15

Oupa

Ek is ’n wewenaar-oupa. Ek staan vroeg op en gaan groet die twee kleinseuns drie huise straataf. Ná ’n koppietjie koffie en ’n druk of twee is dit weer huis toe waar ek met blinkoog­entoesiasme kreatief stoei met die houtwerkmasjiene. Kwart voor twaalf krap ek die skeppings in die weggooihouer en stap kombuis toe om die kleinseun se “melkie” te gaan maak. Twaalf­uur begin my dag as ek in die kar klim om die vierjarige Oliver vyftien kilometer bergop in Hilton by die skool te gaan haal.

Sweetwaterberg (“sweet” soos in Engelse “soet”) begin by die hek. Gekrom oor die stuurwiel en met groot lekkerkry skiet ek met die oorlede vrou se 2004-Corolla by die spoedbreker-gepootjiede taxi’s verby. ’n Ou man se vreugdes is nie kompleks nie! Klim nou die berg uit deur Boughton, Blackridge en Winterskloof, verby huise weggesteek agter boomhoogte asaleastruike. Dit word sag donker in ’n laning bloekomreuse en as dit weer helder word, is ek by die ingang na die Sweetwaters-woongebied. Uitgegooi oor die groen bulte soos ’n bont lappieskombers lê die huise links van die pad.

Dan is dit verder die berg uit totdat ’n ongelooflike uitsig skielik die sinne laat juig. Elke keer snak gedagtes en asem steeds. Want links, hier langs die pad, val die Cedara-vallei diep weg en rol honderd kilometer verder vas teen die magtige Drakensberg. Met rustige majesteit waak die rotskranse oor die vrugbare KwaZulu-Natalse Middellande. In die knars­vars winterlug is die sneeukombers op die draakkolos duidelik sigbaar.

Is nou in Hilton en net ’n hanetree van die skool af. Loop die inrypad op skool toe. Geniet die vriendelike gesels en glimlaggies van die jong mammies terwyl ons wag vir onse kleingoed. ’n Nostalgie biggel oor die hart; dit was dan net ’n asempie terug toe ek en Leisha ook so gewag het vir een van ons vier. Maar die deur gaan oop en die knaap kom met ’n “Oupa!”-kreet uitgestorm. Met ’n stil, diepe dankiegebed in die hart en ’n hoendervleis van lekker op die lyf groet ek hom.

Ouma se rooi karretjie is nou ’n vuurpyl. Die aftelling word voltooi en ons is gelanseer. Daar is opgewondenheid, want ons roete gaan vandag verby die misterieuse Venus. En so, met Jupiter in die verte en ’n amper-botsing met Mars ry ons terug huis toe. (Genade, hoe baie weet die kleintjies nie!) Hy gil op my om pad te gee, want ’n meteoriet gaan ons ver­­nietig. Net tyd om vinnig na regs te kyk na die rustige draak in die bloupers verte. Ek is seker ek hoor sy magtige kranse giggel oor ’n ou man wat so uitbundig lekkerkry.

Wanneer ons deur die bloekomlaning breek, ry ons aan die ander kant van die Sweetwaters-berg. Pietermaritzburg, ons eie geliefde “sleepy hollow”, lê krans-af ver onder ons, met ’n soom van groen plantasies en gerugsteun deur Table Mountain negentig kilometer verder.

Nou is dit die laaste steilte af. Dit word stil in die kar, want Oupa is weer terug in sy stukkie Dakar. Uit rat, vreesloos en op goewermentspetrol jaag ons teen sestig kilometer per uur verby die bangbroeke wat die spoedbrekers met oormatige respek benader. Ons hardloop uit rat tot by die hek van die huis en bespreek middagete. Maar vandag praat ek nie, want ek huil – dit was ons laaste ry.

Oliver en kleinboet Samuel woon van 27 Julie 2012 af op die eindelose plat van die Amerikaanse Midweste – Tulsa, Oklahoma. Ag tog, my saamryvriend – jou oupa se hart wil breek.

Lampies