Читать книгу Dağlar - Aşıq Alqayıt - Страница 14

Bu həmin qayadır, o həmin gədik,

Hanı gəncliyimin izi, bəs hanı?

O ülvi neməti görən neylədik,

Kimlər məhv eylədi bizi, bəs hanı?

İllərin möhnəti yaşa toxunub,

Bahar ömrüm yoxsa qışa toxunub?

“Gizlən-qaç” oynunda daşa toxunub,

Çapılan ayağı, dizi bəs hanı?

Heç nəyə marağım yoxdur, inanın,

Döndü göz yaşıma hökmü zamanın.

O itən gəncliyin, o pak vicdanın,

Xəyalı məndədir, özü bəs hanı?

Baxışı vüqarlı, andı dəlisov,

Lalam hüzurunda, dinəmmirəm – of!

EIə bil səngiyib o çınqı, o qov,

Yandırmır atəşi, közü bəs hanı?

Qısqanclıq gödəlib, kinlər azalıb,

Nalələr, fəryadlar, ünlər azalıb.

Elə bil, təqvimdə günlər azalıb,

Ömür yaxalamır yüzü, bəs hanı?

Əyiləm önündə qibləgah kimi,

Düşəm ayağına səcdəgah kimi.

Şikarı bağlanmış bir səyyah kimi,

Dolanmır çəməni, düzü, bəs hanı?

O günlər məhv oldu, itdi, Alqayıt!

Yerində qüssələr bitdi, Alqayıt!

Deyəcəklər, öldü, getdi Alqayıt,

Yadigar söhbəti, sözü, bəs hanı?