Читать книгу Dağlar - Aşıq Alqayıt - Страница 22

Rahatlıq bilməyən könlümün quşu,

Min arana düşdü, min dağa getdi.

Bir də yuvasına dönə-dönməyə,

Əhdinə, andına sadağa getdi.

Kim saldı bəxtini qana, bilmədi,

Yanmağa can atdı, yana bilmədi.

Bir həzin budağa qona bilmədi,

Nə qədər yaxına, uzağa getdi.

Yolunda tufanlar əsib, deyirlər,

Çən bəndi, bərəni kəsib, deyirlər.

Bahar taleyindən küsüb deyirlər,

Şaxtaya, borana, sazağa getdi.

Yadıma düşəndə, Avey, Göyəzən,

Ruhum asimana çəkilir bəzən.

Qıy vurub köksündə qartallar gəzən,

Müqəddəs torpağa, ocağa getdi.

Bir həlim düşüncə, bir ilıq nəfəs,

Alqayıt, səadət deyildimi bəs?

Könül sarayını tərk edən bu səs,

Yəqin ata yurdun Qazaxa getdi.