Читать книгу Dağlar - Aşıq Alqayıt - Страница 41

Ötə qış ayları, gələ bahar-yaz,

Təbiət könlünü aça dağlara.

Ulduz cilvələnə, ay bədirlənə,

Günəş bayrağını saça dağlara.

Səhərin mehindən titrəyəm, əsəm,

Çətin ki, bu yurddan inciyəm, küsəm.

Dərədə hürküdəm, bərəni kəsəm,

Bir ahu balası qaça dağlara.

Orda tamamlayam sevgi sətrini,

O məsum anların biləm qədrini.

Süslü bənövşənin duyub ətrini,

Könlüm pərvazlana, uça dağlara.

Yalın ayağımı titrədəydi şeh,

Pərişan telimi darayaydı meh.

O şimşək qayalar, o qövsü-qüzeh,

Danışa dərdimi aça dağlara.

Gərdəni minadır, boyu sürahi,

Qüzeylər nəğməkar, güneylər dahi.

Nə qədər dəyanət verib ilahi,

Vüqarı özündən uca dağlara.

Aldanmaz möhnətə, əyilməz zərə,

Səngərdi, qaladır, əhli-hünərə.

Zirvəsi zirvədir, dərəsi dərə,

Vəfasız demişik, bica, dağlara.

Alqayıtam, cisirlənən bir dizik,

Damcılara həsrət qalan dənizik.

Hər il cavanlaşır, qocalan bizik,

Amandır, deməyin qoca, dağlara!