Читать книгу Dağlar - Aşıq Alqayıt - Страница 8

Səmayam, köksümdə neçə günəş var,

Bir az da dumanam, çənəm, bəri gəl.

Ocağam, külümdə od var, atəş var,

Naləyəm, fəryadam, ünəm, bəri gəl.

Təbibim, loğmanım, bəsdir bu fəryad,

Möhnət yuxusundan gəl məni oyat.

Sən mənə əbədi verilmiş həyat,

Mən sənə rütbəyəm, çinəm, bəri gəl.

Bir az da geciksən, tale göz yumar,

Ürəyə od düşər, qəlbə qan damar.

Məst olmaq istəsən, ey çeşmi xumar,

Şərab kuzəsiyəm, çənəm, bəri gəl.

Əsirin olmuşam xeyli zamandı,

Qovma dərgahından məni amandır.

Ürək bədənimə çilənən qandır,

Lalə yanaqlıdır sinəm, bəri gəl.

Tale ulduzuna dönən günəşəm,

Həmən qığılcımam, həmən günəşəm.

İndi qürublara enən günəşəm,

Qoyma üfüqlərdə sönəm, bəri gəl.

Əgər düşünməsən, duymasan məni,

Kül edib göylərə sovurram səni.

Qısqanclıq oduna qovurram səni,

Qorxuyam, heyrətəm, kinəm, bəri gəl.

Alqayıtam, eşit: – ülvidir bu səs,

Sənin istəklərin deyiləmmi, bəs?

Sevgi allahına toxunmaz heç kəs,

O sevgi allahı mənəm, bəri gəl.