Читать книгу Verkaro de V. N. Devjatnin, Libro Unua - Devjatnin Vasilij N. - Страница 2

Tre multe homar’ kun espero en koro

Pri vivo estonta revadas,

Kaj ĉiam al celo feliĉa kaj ora

Aliri ĝi baldaŭ voladas.

Jen mondo ekvelkas, jen ree disfloras, —

Sed homo esperon senĉese odoras.

Espero kun ni senaparte vivadas:

Ĝi knabon dorlotas, junulon

Per sorĉa radio ĝi gaje logadas,

Konsolas ĉe tomb’ maljunulon:

Li, trolacigita per vojo de tero,

Foriras en tombon kun dolĉa espero.

Ho, ne! ĝi ne estas elpenso malvera,

Per revoj malsaĝaj naskita!

Ni scias, ni sentas kun kredo sincera,

Ke estos esper’ plenumita.

Kaj tiu-ĉi sento ĉu estas kapabla

Nin trompi en nia revaĵo agrabla?