Читать книгу Verkaro de V. N. Devjatnin, Libro Unua - Devjatnin Vasilij N. - Страница 5

Ne besto sovaĝa, fermita en kaĝo,

De ĉeno fortika sin ŝiras,

Ne gaja birdeto, kaptita per reto,

Pri freŝa aero sopiras, —

De ĉeno sin ŝiras, senfine sopiras

Junulo tre bela, tre brava!..

Predikis li veron, justecon, liberon,

Kaj pensis, ke estas li prava…

Revanto ne vidis, ke ĉiuj nur ridis

Je lia parolo sovaĝa:

Sin amo inspiris, sed ĉiuj rediris,

Ke estas li homo malsaĝa!..

Li multe suferis, li multe esperis,

Li kredis, ke venos libero, —

Kaj ree kun flamo predikis pri amo,

Pri paco tutmonda, pri vero…

Ho, kia eraro! Neniam homaro

Resonos al voko predika:

Homaro – prudenta, kaj estas sensenta

Al voko malforta amika!

Sed li ne silentis: li pensis, li sentis,

Ke homoj lin fine komprenos,

Ke liaj amikoj al liaj predikoj

De ĉie kun ĝojo alvenos…

Kaj jen rezultato: li en kazemato

En ŝarĝaj katenoj nun sidas,

De ĉeno sin ŝiras, senfine sopiras,

Kaj vane liberon avidas. —