Читать книгу Stukkies van die hemel op aarde - Dirkie Smit - Страница 17

Ons moet leer om tyd te maak vir mense.

Só skryf Wolfgang Huber, die gevierde Duitse sosiaal-etikus. Hy praat oor die diakonaat, die dienswerk van die kerk in die wêreld: die tallose aktiwiteite van barmhartigheid, hulpverlening, versorging en ontwikkeling wat kerke doen.

’n Besoek aan ’n inrigting vir epileptici het sy oë geopen, sê hy, toe dié wat daar werk vir hom sê: “Na ’n tyd sien ’n mens nie meer die siekte nie, maar ontdek jy die méns.”

Om die mens te ontdek, sê Huber, is sedertdien vir hom die samevatting van die totale kerklike dienswerk. Om ágter watter gesigte van lyding en leed ook al – siekte, gestremdheid, ouderdom, verslawing, armoede, eensaamheid, vigs, dood – die méns te ontdek, die konkrete, spesifieke persoon, hiérdie mens, in sy of haar uniekheid, eie waarde en waardigheid, dís die evangelie.

Uiteindelik leef ons almal daarvan, want ons is almal broos, afhanklik van ander, van liefde en vriendskap, van omgee en sorg, van mense wat óns raaksien en vir óns tyd inruim. Die kerklike diakonaat leef daarvan dat voltydse werkers en vrywilligers, maar ook gewone gelowiges, ons almal, dié kuns sal aanleer: die kuns om agter watter gesig ook al die méns te ontdek, hom of haar waardig te ag, en tyd te maak.

Veral in ons dag is dit dringend nodig om tyd te maak vir mekaar, sê Huber, want “die sosiale klimaat het koud geword”. Al meer mense leef net vir hulself, en maak skaars tyd vir hulself, wat nog te sê vir ander, veral vir dié “in enige vorm van lyding en nood” (soos die Belydenis van Belhar sê).

Ons leef in ’n kultuur van selfsug en toe-eiening, van gryp- en hebsug. Dit is in só ’n tyd dat die kerk kan bydra tot ’n kultuur van menswaardigheid en hulpverlening, van omgee en sorg. En dít sal eers begin wanneer ons mense ontdek, raaksien, en tyd maak vir hulle.

Wie tyd maak vir mense, maak tyd vir God se Gees, want dis presies waarvoor die Gees met óns besig is, waarom die Gees tyd maak vir óns.