Читать книгу Samozwaniec. Tom 4 - Jacek Komuda - Страница 13

Plac Soborowy przed pałatą był opustoszały. Wiatr porywał tumany piasku, niósł je ku ścianom Archangielskiego soboru, wył na drewnianej dzwonnicy przed cerkwią Narodzin Chrystusa i Iwanem Wielkim. Dydyński zeskoczył w biegu, cisnął wodze Sonki Świrskiemu i wbiegł na ganek pałaty, popędził po zadaszonych schodach do głównego wejścia. Wmieszał się w tłumek Polaków i Moskali. Niespodziewanie u wrót do Świętej Sieni powitał go zgrzyt krzyżowanych partyzan; niemal zderzył się z wamsem opiętym na obfitym kałdunie Jakuba Margereta.

– Jego Carskie Wieliczestwo nie przyjmuje! – oznajmił dowódca straży.

– Mam prawo wchodzić do cara, kiedy zechcę! – zagrzmiał Dydyński. – Z wieściami!

– Puszczajcie, do diabła rogatego! – ozwały się z tyłu znajome głosy. Jacek rozpoznał ponurego drągala Bełzę, Borszę i kilku innych towarzyszy i rotmistrzów – osobliwie tych, których ostatnio spotkał u Szujskich na uczcie.

– Mości panowie, kniazia Wasyla ścinają! Pomóżcie!

Pchali się do sieni; halabardnicy odpierali ich drzewcami. Margeret krzyknął, zadudniły kroki kolejnych pludraków; biegli na pomoc od Krasnych wrót i carskiego pałacu.

– Puszczajcie! – odkrzyknął Bełza. – Do cara, zanim będzie za późno!

– Kupczyk usłyszał, że Szujski na cara brechał, podał cedułę Słońskiemu, ten dał Dymitrowi! Ot, bieda!

– Na szable! Na szable z nimi! – wydzierał się Gąsiorowski.

– Stój, głupi. – Borsza uderzył tamtego po ręku. – Szable? Pod bokiem cara? Chcesz dołączyć do Szujskiego?!

Dydyński przymknął oczy, skulił się; już słyszał świst topora, jakby to jemu mieli ścinać głowę.